Czy Kościół jest potrzebny? Drogi przyjacielu! Tam przy stole, z obawy przed możliwością zakłócenia spotkania, co byłoby nietaktem wobec gospodarzy, nie mogłem odpowiedzieć Ci w sposób wyczerpujący na to pytanie, więc pozwól że podzielę się z Tobą swoimi refleksjami na temat Kościoła, w tej skromnej książeczce.
Mówiłeś wtedy mniej więcej tak: " Jestem wierzący, ale do kościoła nie chodzę. Mam osobiste relacje z Bogiem i nie potrzebuję żadnej instytucji, która będzie mnie pouczała w sprawach wiary. Kapłani to tylko ludzie, więc są grzeszni i omylni. Często modlę się i rozmawiam z Bogiem na łonie natury - w górach, w lesie, nad morzem - bo w tych miejscach bardziej czuję Jego obecność. Potrafię dostrzec Boga w porannym słońcu, w kroplach rosy na wiosennych kwiatach, w śpiewie ptaków. Kiedy się modlę na łonie przyrody, wydaje mi się, że całe stworzenie wielbi Boga wraz ze mną. Mówiąc krótko: Bóg -tak, Kościół - nie!"
Takie i podobne głosy często słychać w dyskusjach przy stole, w gronie naszych znajomych a nawet w rodzinie. Wygłaszają je ludzie o różnym poziomie wykształcenia, choć jak widać nie decyduje ono o tym czy ktoś jest mądry, czy po prostu głupi. Wiedzę zdobywa się w szkole, a mądrość nabywa w ciągu życia, pod warunkiem, że potrafimy samodzielnie myśleć i zauważamy jak rzeczywistość weryfikuje tę wiedzę. Inaczej mówiąc, musimy nauczyć się odróżniać prawdę od fałszu, dobro od zła. Trzeba jeszcze ciągle pracować nad sobą, wymagać od siebie, by wzrastało nasze człowieczeństwo. Tylko wtedy będziemy żyć szlachetnie i uczciwie - jak Bóg tego od nas oczekuje, wszak stworzeni jesteśmy na Jego obraz i podobieństwo. Relacji ze Stwórcą nie da się oprzeć na fałszu i bylejakości.
Czy jednak do właściwej relacji ze Stwórcą potrzebny jest Kościół? Tak. Kościół jest potrzebny każdemu wierzącemu człowiekowi (a za takiego się podajesz) jako Wspólnota, wśród której jednostka może doskonalić swoją wiarę i dojrzewać duchowo. Nie nauczysz się prawidłowej relacji z Bogiem i drugim człowiekiem, jeżeli będziesz unikał Kościoła. Pełnia wiary i jej istota wyraża się w Twoim odniesieniu (stosunku, relacji) do Boga i bliźniego, obok którego żyjesz i obok którego klęczysz w kościele. Modlitwa osobista na łonie natury lub w zaciszu twojego domu jest odniesieniem do Boga, ale brakuje w tym wszystkim tego drugiego elementu - drugiego człowieka. Nie zrozumiesz i nie pokochasz bliźniego, z którym nie dzielisz trudu i piękna modlitwy, nie praktykujesz wiary we Wspólnocie Kościoła.
Człowiek jest istotą społeczną i tylko w grupie ludzi może uczyć się relacji z innymi - tzw. społecznych zachowań. Dlatego dziecko po ukończeniu trzeciego roku życia idzie do przedszkola, a później do szkoły, bo tam oprócz wiedzy doświadczy różnych emocji, pozna kolegę, znajdzie przyjaciela, nauczy się dzielić słodyczami lub zabawką z innymi dziećmi, uświadomi sobie, że ludzie są różni w swoich reakcjach i postawach. Tutaj spotkają go pierwsze rozczarowania i samodzielnie będzie musiał wybierać i podejmować decyzje. Tego wszystkiego nie nauczy się w domu, w pojedynkę, chociaż w domu - z babcią i dziadkiem - jest mu najlepiej.
Podobnie jest z osobą wierząca. Jeżeli pozostaje poza Kościołem, to traci możliwość budowania swojej wiary świadectwem innych ludzi. Musi walczyć ze swoimi słabościami, wątpliwościami oraz przeciwnościami losu w pojedynkę i często poddaje się, ulega pokusie i grzechowi - łamie się jak pojedynczy patyk. We Wspólnocie jest siła ducha. Tutaj możesz poprosić kogoś o modlitwę wstawienniczą, skorzystać z porady kapłana, zamówić Mszę św. w konkretnej intencji. Trwając we Wspólnocie, nie jesteś sam. Wspólnota jest jak wiązka patyków, nie da się złamać. Tymi "patykami" są Twoi współbracia w wierze. Na nich możesz liczyć.
I rzecz najważniejsza, od której powinienem rozpocząć rozważania: Kościół jest Wspólnotą ludzi wierzących w Jezusa Chrystusa, założoną przez Niego w momencie zesłania na Apostołów w wieczerniku Ducha Świętego w postaci ognistych języków. Odtąd Duch Święty jest mocą i życiem Kościoła oraz źródłem jego inspiracji i jedności. Mówimy też, że Kościół jest mistycznym ciałem Chrystusa, którego Jezus jest głową, a my jego członkami. Chrystus żyje i daje życie Kościołowi. To on udziela tego życia swoim wiernym poprzez znaki sakramentalne. Przez praktykowanie sakramentów świętych, wierzący jednoczą się w sposób tajemny i rzeczywisty z umęczonym i uwielbionym Chrystusem. Sakramenty są darem Chrystusa, które pomagają wiernym do zbawienia. Tylko w Kościele można owocnie celebrować sakramenty, albowiem Duch Święty, który mieszka w Kościele i w sercach wiernych, w sposób tajemniczy sprawia skutki tych sakramentów. Poza Kościołem nie ma sakramentów, dlatego o wiele trudniej jest zbawić się człowiekowi, który do Kościoła nie należy i nie praktykuje sakramentów świętych. Oto dlaczego powinieneś należeć do Kościoła Chrystusowego, dlaczego pozostawanie poza nim jest ryzykowaniem swoim zbawieniem. "Siedem znaków sakramentalnych złożonych w Kościele, jest wytyczoną przez Chrystusa konkretną droga, na której każdy doznaje łaski w drodze do świętości. Sakramenty to potężne środki, które wiernym chrześcijanom pomagają do zbawienia." ( Konstytucja Dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium, 11).
A oto sakramenty Kościoła Katolickiego: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, sakrament pokuty (spowiedź św.), namaszczenie chorych, kapłaństwo, małżeństwo. Nie będę omawiał znaczenia wszystkich tych sakramentów, bo to jest temat na osobne rozważanie, ale wspomnę tylko, że chrzest św. włącza nas do Kościoła Chrystusa. Spowiedź św. jest sakramentem, w którym sam Chrystus, posługując się kapłanem, wybacza nam nasze grzechy, zdejmuje z naszego serca ciężar winy i przywraca nas na łono Kościoła. Nie uczyni tego najlepszy psychoterapeuta, choć jego wiedza i praca jest również pomocna i cenna. Oto dlaczego wielu ludzi, odchodząc od konfesjonału, po uzyskaniu rozgrzeszenia, mówi że czuje się tak jakby ktoś zdjął z ich ramion ogromny ciężar. Eucharystia jest szczytem życia chrześcijańskiego, najgłębszym zjednoczeniem (communio) człowieka z Bogiem i Boga z człowiekiem, podczas którego Duch Święty zstępuje i przemienia chleb w ciało, a wino - w krew Zbawiciela. Spożywając godnie ciało i krew Zbawiciela, mamy udział w Jego Zmartwychwstaniu (por. J6, 53-59). Mamy zbawienie i życie wieczne z Bogiem w niebie.
I jeszcze jedno : wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego, które jest czytane w Kościele podczas Mszy św. i jest rozważane podczas kazania przez kapłana. Jeżeli sam nie czytasz Pisma Świętego, to nigdzie poza Kościołem Słowa Bożego nie usłyszysz. Słowo Boże jest pokarmem dla Twojej duszy, dlatego głosi się je szczególnie podczas rekolekcji i misji św. w Kościele. Jak roślina bez wody, tak wiara Twoja bez Słowa Bożego - usycha, a Ty oddalasz się od Boga, aż stajesz się niewierzący i mówisz, że Kościół nie jest Ci potrzebny.
Tymczasem Jan Paweł II w Częstochowie, 4 czerwca 1997 roku ostrzegał, że "nie" powiedziane Kościołowi, jest również "nie" powiedzianym Chrystusowi. Zachęcał też, byśmy byli wiernymi dziećmi Kościoła, który tworzymy, byśmy mówili "tak" Kościołowi, który prowadzi nas ku życiu wiecznemu. Papież Paweł VI, który znał i kochał Polskę, pouczał, by miłować Kościół. Oto Jego słowa: " Miłujcie Kościół! Nadeszła godzina, aby miłować Kościół sercem gorącym i nowym. (…)Miłować Kościół - to znaczy cenić go sobie, być szczęśliwym, że się do niego należy, być mu odważnie wiernym, słuchać go, ofiarnie mu służyć i z radością wspomagać go w trudnej misji, jaką wypełnia." (Insegnamenti di Paulo VI, czerwiec 1968).
Na koniec, drogi bracie, mam do Ciebie jedną prośbę - nie zaniedbuj tej swojej pięknej modlitwy indywidualnej. Niech ona będzie Twoim osobistym spotkaniem z Ojcem, niech będzie szczerą rozmową i niech będzie jak najczęstsza, bowiem modlitwa rodzi łaskę Bożą, bez której nie jesteśmy w stanie wzrastać w wierze. Pamiętaj tylko, nie zagaduj Boga "na śmierć", staraj się też słuchać co On do Ciebie mówi. Tym razem spróbuj to uczynić nie na łonie przyrody, a w ciszy twojego parafialnego kościoła.
Skomentuj artykuł