Sakramenty. Obecność łaski

Autor wyprowadza nas z formalnych i statycznych definicji katechizmowych sakramentu, łaski, wiary, nadziei, uwielbienia i prawa Bożego; wiedzie nas ku sercu tego, o czym przede wszystkim mówi teologia sakramentów: ku sakramentom jako znakom łaskawej obecności Boga w naszym życiu. Tych Bożych darów nie możemy sobie ani wysłużyć, ani na nie zarobić. One są nam po prostu dane. Są dane po to, byśmy mogli doświadczyć bezwarunkowej i nieskończonej miłości Boga i abyśmy dzieki temu doświadczeniu mogli zrozumieć sens życia jako takiego i sens naszego osobistego życia, a to zrozumienie wezwie nas do pełnej miłości więzi z Chrystusem.

Szczytem obecności zmartwychwstałego Pana oraz Ducha Świętego jest celebracja eucharystyczna. Eucharystia to wielka tajemnica wiary, w której Chrystus mówi do nas poprzez dawanie nam siebie samego jako chleba na życie wieczne. Chrystus jest również obecny w swoim słowie; On sam jest dla nas Dobrą Nowiną. Kiedykolwiek jesteśmy otwarci na łaskę Ducha Świętego we wspólnocie wierzących, zjednoczeni w Chrystusie, który jest naszą nadzieją, i gotowi przyjmować Jego słowo oraz działać według niego, odkrywamy wciąż na nowo, że Jego słowo jest dla nas „duchem i życiem" (J 6,63).

Cała celebracja eucharystyczna jest słowem i darem życia; cel tego daru to nasze całkowite nawrócenie, nasza zupełna przemiana w Panu. Eucharystia to coś nieskończenie więcej niż pamiątka przeszłych wydarzeń; to Słowo Wcielone, które najpierw, w liturgii słowa, przypomina nam o tych przeszłych wydarzeniach, a potem, w liturgii ofiary, staje się rzeczywistą obecnością dla wszystkich wierzących.

Obecność Chrystusa w Eucharystii - poprzez Jego żywe słowo oraz pod postacią chleba i wina -nie dzieli się na dwa istnienia. Rozróżniamy wprawdzie dwa różne aspekty, ale są one jedną rzeczywistością: Chrystusa spotykającego nas, mówiącego do nas „tu i teraz", objawiającego nam ostateczne znaczenie wszystkich wydarzeń historii zbawienia. „Chleb życia" daje światu życie, tak że świat może żyć w Nim, z Nim i przez Niego.

Eucharystyczna obecność Jezusa to „najsilniejsza", najniezwyklejsza i najskuteczniejsza obecność, jaka istnieje w świecie. Kiedy Chrystus spotyka nas w mocy Ducha, którym nas obdarza, możemy przyjmować ten cudowny dar z dziękczynieniem i uwielbieniem i odpowiadać nań, powierzając się Chrystusowi całym sercem, aby zostać Jego świadkami aż po krańce ziemi.

Tylko przez moc Ducha Świętego celebracja eucharystyczna staje się szczytowym doświadczeniem, w którym osiągamy pełną współharmonię myślenia [reciprocity of consciousness] z Chrystusem. Poprzez Ducha, który jest wzajemną miłością między Ojcem i Synem, otrzymujemy - w Eucharystii - udział w miłości Syna do Ojca i Ojca do Syna. W ten sposób otrzymujemy największy dar: samego Chrystusa. I możemy także całkowicie oddawać się Jemu i Jego misji.

Kiedy Chrystus zapowiedział Eucharystię - „Kto spożywa moje Ciało i krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim" (J 6,56) - wielu Jego uczniów wyraziło sprzeciw i opuściło Go. Nie zrozumieli Jego słów. Jezus zaś wspomniał o darze Ducha Świętego:

To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem? Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda (J 6,61 b-63).

Tylko przez Ducha Świętego Jezus jest chlebem życia, dostępnym dla wszystkich i gotowym oddawać się do spożywania przez wszystkich, którzy Go potrzebują. Tylko przez Ducha Świętego my, pełni wdzięczności za ten największy z darów, możemy być gotowi do porzucenia siebie dla Chrystusa i do postępowania za Nim jako słudzy człowieczeństwa. Odkąd Chrystus, przez moc Ducha Świętego, ofiarowuje swoje dające życie ciało i krew - nic mniej! - aby nas przemienić w wierzący lud Przymierza, możemy mieć nadzieję, że tenże sam Duch da także nam siłę i odwagę, abyśmy dali siebie - nic mniej! -Chrystusowi i Jego królestwu.

Nie możemy osiągnąć tej współharmonii myślenia z Chrystusem, która jest celem Eucharystii, dopóki nie dzielimy Jego miłości z naszymi bliźnimi, gdyż Chrystus przelał krew Przymierza za nas wszystkich. Jego obecność w Eucharystii jest nieskończenie dynamiczna, jest ona Boską energią, która tworzy jedność Jego uczniów i zarazem jej wymaga. Kiedy Pan spotyka nas w Eucharystii, chce zjednoczyć ze sobą każde włókno naszego życia. To jest wspólnota życia i miłości. Przyjmowanie Chrystusa to w swym najgłębszym znaczeniu stałe potwierdzanie naszej gotowości do bycia aktywnymi i twórczymi członkami Jego mistycznego Ciała: Kościoła. Przyjmując Jego Ciało w duchu wiary, sami stajemy się Jego ciałem.

Modlitwa

Dziękujemy Ci, Panie, gdyż pamiątka Twojego wcielenia, męki i śmierci, Twojego zmartwychwstania i wniebowstąpienia to nie jakieś „coś", co by do nas przychodziło z odległej przeszłości. Nie, to Ty sam przychodzisz łaskawie, by nam przypomnieć, że narodziłeś się dla nas, cierpiałeś dla nas i żyjesz dla nas. Ty chcesz żyć w nas i z nami, aby poprzez nas przekazywać swoją zbawczą miłość wszystkim ludziom wszystkich epok. Panie, wierzymy, że jesteś życiem naszego życia, siłą naszej siły i drogą naszego zbawienia.

Dziękujemy Ci, Panie, że w naszym dziękczynieniu nie jesteśmy samotni, lecz że jest ono włączone w to dziękczynienie i uwielbienie, które Ty złożyłeś swemu niebiańskiemu Ojcu. Przez Ducha Świętego spraw, abyśmy mogli święcić pamiątkę Twojego wcielenia, męki, śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia zawsze z wielką wiarą, radością i wdzięcznością; aby całe nasze życie stało się, w jedności z Tobą, uwielbieniem i dziękczynieniem Ojcu. Pomóż nam uczcić imię Boga poprzez zjednoczenie się z Twoją odkupieńczą miłością wobec całego świata.

Spis treści

Wprowadzenie

Znaki łaski

Prymat łaski

Królestwo Boże

Znaki wiary

Słowa Wcielonego Słowa

Znaki nadziei

Nadzieja i cnoty wdzięczności,

czujności, radości i krytycyzmu

Cel i moc nadziei

Znaki uwielbienia

Uwielbienie w duchu i w prawdzie

Cnota religijności

Znaki nowego prawa

Prawo łaski

Bernard Häring CSsR

Wydawnictwo Homo Dei

Kraków 2009