Aleksandra

To żeńskie imię pochodzenia greckiego (zob. ALEKSANDER).

W Polsce notowane w źródłach od wieku XIV, w formach: Aleksandra i Oleksandra. Należy u nas do imion dość popularnych, do czego przyczyniła się m.in. powieść H. Sienkiewicza Potop. Imię to nosiła siostra Władysława Jagiełły, żona ks. mazowieckiego Ziemowita. Powstałe na gruncie romańskim spieszczenia Sandra i Sandrina pojawiają się też i u nas i powoli zaczynają się stawać samodzielnymi imionami. Dawne spieszczenia polskie Aleksandry to: Ola, Oleńka, Ala, Alka, Alusia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., cz., lit., niem., nor. Alexandra, ang. Alexandra, Sandy, błr. Aljaksandra, Alesja, Lesja, Aleksandryna, buł. Aleksandra, Saša, duń. Alexandra, Alexandrine, fiń. Sandra, fr. Alexandra, Alexandre, Alexandrine, hiszp. Alejandra, hol., węg. Alexandra, Alexa, port. Alexandra, Alexandrine, ros., słwń. Aleksandra, Sandra, Saša, rum. Alexandrina, Sandra, sch. Alexandra, Sandra, Saša, sł., szw. Alexandra, Sandra, ukr. Oleksandra, Olesia, Łesja, wł. Alessandra, Sandra, Alessandrina, Sandrina.

Święte, które miały nosię to imię, dwukrotnie pojawiają się w synaksariach lub martyrologiach. I tak

Aleksandra cesarzowa miała być żoną Dioklecjana. Synaksaria wymieniały ją w dniu 21 kwietnia razem z Izaakiem, Apollonem i Kodratosem. W rzeczywistości jest fikcyjną postacią z legendy o św. Jerzym.

Aleksandra, pustelnica egipska. Uniknąwszy zamążpójścia, schroniła się w pustym grobowcu i tam, w doskonałej rekluzji, wiodła życie pełne umartwień. Opowiedział o niej w swej Historia Lausiaca (5) Palladiusz. Zmarła zapewne przed r. 398. Gdzieniegdzie imię jej umieszczono pod dniem 2 października.