Adopcja. Wykorzystać szansę na miłość

Rodzina i dom rodzinny słusznie kojarzone z "gniazdem", "ciepłem", poczuciem bezpieczeństwa - to spotkanie najbliższych, wspólnota miłości, miejsce rozwoju i kształtowania osobowości oraz tworzenia perspektyw na przyszłość.

Włączenie dziecka do rodziny adopcyjnej jest wydarzeniem przełomowym w życiu wszystkich członków rodzącej się "nowej rodziny" - przyszłych adopcyjnych rodziców i rodzeństwa. Nowa wspólnota przygotowuje się na zmiany w całym dotychczasowym zarządzaniu, organizacji, relacjach wewnątrzrodzinnych. Domownicy, którzy już wcześniej uczą się jak rozwiązywać przewidywane problemy psychologiczno-pedagogiczne w nowych okolicznościach związanych z przysposobieniem dziecka, w każdej chwili mogą otrzymać specjalistyczne porady i wsparcie ze strony profesjonalistów na spotkaniach organizowanych przez Ośrodki Adopcyjne, Stowarzyszenia, fundacje pro- family.

Powiększenie się rodziny o kolejną osobę to ciąg dalszy poznawania siebie nawzajem i siebie samych przez pryzmat drugiego. Z odpowiedzialnym rodzicielstwem jest związana ciągła praca nad własnymi słabościami i osobowością; cierpliwość, wrażliwość, przełamywanie swoich oporów i stawianie sobie pytań: Co oznacza być ojcem, matką? Jak uczyć się rodzicielstwa? Czym jest mądra miłość? Rodzice zastępczy i adopcyjni by móc poznać dziecko muszą poznać najpierw siebie samych i siebie nawzajem we własnym związku.

Sytuacja przybranego dziecka też nie jest łatwa. Dziecko adoptowane buduje od fundamentów więzi międzyosobowe na całkiem nowym dla siebie gruncie, ostrożnie dopasowując się do oczekiwań i życzeń przybranych rodziców i rodzeństwa, często usiłując "zasłużyć sobie" na miłość, "nie zawieść". Są to decydujące próby ponownego uwierzenia w siebie, zaufania innym, wykorzystania szansy na miłość. Jednocześnie ma ono swoje ukryte obawy i życzenia: pragnienie zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa i potrzeb emocjonalnych, wśród których dominuje potrzeba znalezienia autorytetu, pragnienie oparcia się na kimś kogo się kocha, chęć wspólnej zabawy, dzielenia się własnymi radościami i smutkami, wreszcie, potrzeba bycia w centrum mądrej uwagi osoby dorosłej. Dopiero przekonawszy się o miłości jaka łączy domowników i będąc w zasięgu jej promieniowania, dziecko odwzajemni uczucie i pozwoli się wychowywać.

Miłość i akceptacja nadają sens wszystkim działaniom ludzkim, leżą u podstaw relacji międzyosobowych, w tym rodzinnych, warunkują wzrost i kształtowanie człowieka najpierw w rodzinie, potem w społeczeństwie.

Wyciągnięcie ręki do dziecka opuszczonego czy osieroconego wypływa z obowiązku pomocy, impulsu serca przede wszystkim z szacunku do niego jako osoby, uznania jego godności i praw. Wszystkie formy rodzicielstwa zastępczego w świecie są oznakami tej miłości, potwierdzeniem, że na zasadzie międzyludzkiego pokrewieństwa jesteśmy dla siebie wzajemnie rodziną.