Dzisiaj rano wybuchł pożar w sanktuarium maryjnym na Białorusi. Kościół został ugaszony

Rankiem 11 maja na dachu białoruskiego Narodowego Sanktuarium Matki Bożej Budsławskiej wybuchł pożar. Na miejsce zdarzenia przybyli strażacy. Biskupi Białorusi wezwali wiernych do modlitwy o ocalenie świątyni.

Jak powiedział Catholic.by proboszcz w Budsławie, ks. Dmitrij Dubowik, Najświętszy Sakrament i obraz Matki Bożej Budsławskiej zostały zabrane w bezpieczne miejsce zaraz po pojawieniu się dymu. Z pomocą ochotników wyniesiono z kościoła wszystko, co możliwe: sprzęty liturgiczne, obrazy, księgi i to co dało się przenieść.

Przewodniczący Konferencji Biskupów Katolickich Białorusi, biskup witebski Oleg Butkiewicz, wezwał wiernych do modlitwy za wstawiennictwem św. Floriana Męczennika o ocalenie budsławskiej świątyni, która jest nie tylko centrum życia duchowego, ale także wyjątkowym zabytkiem architektury i sztuki sakralnej.

W nocy w budynku plebanii wybuchł pożar. Proboszcz trafił do szpitala na obserwację

Kościół

Biskup Oleg Butkiewicz i administrator apostolski sede vacante archidiecezji mińsko-mohylewskiej biskup Kazimierz Wielikosielec udali się do Budsławia.

Aktualizacja

Około godziny 11.00 (10-tej czasu polskiego) pożar w Sanktuarium Narodowym w Budsławiu został ugaszony – podał portal Catholiic.by.

Jednocześnie poinformowano, że około godziny dziesiątej (9.00 w Polsce) dach nad nawą główną kościoła budsławskiego został całkowicie zniszczony przez pożar i zawalił się. W gęstym dymie runął jeden z żyrandoli.

Klasztor bernardynów w Budsławiu został ufundowany przez Aleksandra Jagiellończyka w 1504. Początkowo w kompleksie klasztornym istniał jedynie kościół drewniany. Kolejna, tym razem murowana świątynia, powstała w latach 1633-1643 z fundacji hetmana wielkiego litewskiego, wojewody połockiego Janusza Kiszki i łowczego litewskiego Mikołaja Isakowskiego. Obecnie istniejący monumentalny późnobarokowy kościół powstał w latach 1767-1783, autorem jego projektu był Józef Fontana. Konsekracji świątyni dokonał biskup sufragan trocki Franciszek Alojzy Gzowski. Starszy kościół wkomponowano w znacznie większą bryłę nowej świątyni jako przylegającą do prezbiterium kaplicę św. Barbary. Równocześnie z kościołem wzniesiono nowe zabudowania klasztorne oraz szkołę prowadzoną przez zakonników.

W 1787 przy sanktuarium erygowano parafię. W 1790 przy klasztorze założono szpital, a w 1793 – szkołę elementarną. W 1731–1797 w klasztorze mieściło się studium teologii moralnej i retoryki.

Klasztor bernardyński działał do 1858, gdy został zlikwidowany na polecenie władz carskich. W 1864 dawne budynki klasztorne przejęło wojsko rosyjskie. W końcu XIX wieku obiekty te zostały całkowicie rozebrane. Kościół pobernardyński pozostawał nieprzerwanie czynny. Był ośrodkiem kultu wizerunku Matki Boskiej Budsławskiej, który pozostawał silny także w dwudziestoleciu międzywojennym, zamarł w okresie sowieckim po 1944 roku i został wznowiony w 1992 r. Po okresie sprawowania posługi przez księży diecezjalnych, w 1995 ponownie świątynię objęli franciszkanie – Bracia Mniejsi.

Źródło: KAI / jb