Emerytowany biskup został zatrzymany za pomoc nielegalnej imigrantce

Były luterański biskup Oslo, Gunnar Stålsett, otrzymał nakaz stawienia się w sądzie, gdyż nielegalnie zatrudnił u siebie kobietę z Erytrei, której wcześniej władze norweskie odmówiły udzielenia azylu.

Powodem tej decyzji był fakt, iż nie przedstawiła ona wiarygodnych i prawomocnych dokumentów. Przedstawiciel miejscowej policji oświadczył, że chce skazania 84-letniego biskupa na 45 dni więzienia.

Po zatrzymaniu G. Stålsett powiedział dziennikarzom, że jego postępowanie jest „formą nieposłuszeństwa obywatelskiego, za które poniosę odpowiedzialność”, dodając, że było ono wymierzone przeciw prawu, które jest – jego zdaniem – niemoralne. „To, co zrobiłem, jest niczym w porównaniu z tym, co imigranci bez dokumentów muszą znosić przez całe lata w Norwegii. Oni żyją codziennie w strachu” – stwierdził sędziwy biskup. Domaga się on zmiany obowiązującego „niemoralnego” ustawodawstwa, które odmawia uchodźcom zezwolenia na pracę w tym kraju, mieszkania oraz dostępu do opieki lekarskiej i świadczeń społecznych.

Komentując całe zdarzenie, rodak Stålsetta – dr Olav Fykse Tveit, sekretarz generalny Światowej Rady Kościołów, zapewnił, że biskup „cieszy się wielkim szacunkiem za wierność swemu sumieniu”. Dodał, że – stojąc na gruncie podstawowych zasad i wartości – trzeba umożliwić wszystkim legalnym imigrantom, także w Norwegii, godne życie i prawo do pracy, a zarazem strzec ubiegających się o azyl i innych przed cynicznym wykorzystywaniem ich pracy oraz przeciwdziałać pracy niegodnej.

Gunnar Johan Stålsett jest jedną z czołowych postaci luteranizmu i ekumenizmu w swoim kraju i na świecie. Urodził się 10 lutego 1935 w miasteczku Nordkapp za Kołem Podbiegunowym jako jedno z ośmiorga dzieci. W 1953 rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie w Oslo, następnie kształcił się w seminarium luterańskim w Stanach Zjednoczonych, a naukę ukończył w 1961 w swoim kraju. Wtedy też został ordynowany na pastora Luterańskiego Kościoła Norwegii.

W latach 1985-94 był sekretarzem generalnym Światowej Federacji Luterańskiej i w tym charakterze odwiedził Polskę a w latach 1998-2005 – biskupem Oslo. Jego nominacja wywołała wiele sprzeciwów ze strony bardziej konserwatywnych członków władz kościelnych, uchodził on bowiem za liberała, m.in. opowiadał się za dopuszczeniem homoseksualistów do urzędów duchownych i doprowadził do tego.

Obok działalności kościelnej brał też czynny udział w życiu politycznym swego kraju, był m.in. wieloletnim członkiem Partii Centrum, a w latach 1977-79 stał na jej czele, sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Kościelnych i Oświaty (1972-73), zasiadał w parlamencie oraz był członkiem Norweskiego Komitetu Nagrody Nobla (Pokojowej) w latach 1985-90 oraz 1994-2002 (w l. 2000-02 był jego wiceprzewodniczącym). W latach 2006-10 był specjalnym wysłannikiem swego kraju do nadzorowania procesu pokojowego w Timorze Wschodnim. Pracował ponadto jako wykładowca akademicki na Uniwersytecie w Oslo.