Gwiazda Mesjasza i moja gwiazdka na niebie

Według niektórych wierzeń, narodzinom ważnej postaci towarzyszy pojawienie się gwiazdy na niebie. W różnych ludowych fantazjach posuwano się jeszcze dalej. Uważano, że każdy człowiek ma swoją własną gwiazdę i gdy umiera, to ta gwiazda gaśnie. Już Pliniusz Stary (I wiek) w swojej Historii Naturalnej przeciwstawiał się takim romantycznym, wysnutym z palca i pochodzącym ze starożytnej Mezopotamii poglądom. Jednak te odwieczne, barwne, lecz bałamutne bajki znalazły tak podatny grunt w umysłach pobożnych Greków i Rzymian, że podważanie ich traktowano, jako oznakę prymitywizmu.

Do dzisiaj wśród ludzi, którzy w zadziwiający sposób łączą chrześcijaństwo z religiami pogańskimi, istnieje przekonanie o szczególnym oddziaływaniu gwiazd na los człowieka i próżno temu zaprzeczać. Przykładem mogą być wszechobecne horoskopy posługujące się nieistniejącymi w rzeczywistości znakami zodiaku. Nawet wykształceni ludzie wierzą w moc tych narysowanych z kropek i linii zwierząt, postaci i przedmiotów. „Niechaj się stawią, by cię ocalić, owi opisywacze nieba, którzy badają gwiazdy, przepowiadają na każdy miesiąc, co ma się z tobą wydarzyć” – pisał prorok Izajasz (47,13) ponad dwa i pół tysiąca lat temu.

Gwiazda betlejemska i zbliżająca się Gwiazdka, czyli Święta Bożego Narodzenia, nie mają nic wspólnego z tymi ludzkimi spekulacjami.
Pośród starotestamentowych Żydów powszechne było przekonanie, że gwiazdy są żywymi stworzeniami, które interweniują w istotnych momentach historii, by przywołać do porządku naród oddalający się od Boga lub zapowiedzieć wielkie wydarzenie. Wierzono, że najważniejsze Wydarzenie w losach świata, z nadzieją oczekiwane, będące decydującym momentem historii, będzie poprzedzone zjawiskami na niebie. Tym kluczowym momentem w dziejach wszechświata było przyjście Mesjasza. Poprzedziło je ukazanie się gwiazdy (por. Lb 24,17 w wersji LXX, Mt 2,2).

Modlitwa Jana Pawła II o dar pokoju

W Biblii gwiazdy zajmują bardzo istotne miejsce. Stworzyciel wzywa je po imieniu, wielbią Go i głoszą Jego chwałę. „Chwalcie Go, słońce i księżycu, chwalcie Go, wszystkie gwiazdy świecące” (Ps 148,3). A jeśli będziecie trwali w Chrystusie – zapowiada Piotr Apostoł – „gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach” (2 P 1,19b). Tę gwiazdę poranną (zaranną) widziano zawsze w połyskującej o poranku planecie Wenus, której symbolikę pięknie wyjaśnił Mistrz Eckhart: gwiazda zaranna tylko odbija słoneczne światło, zawsze towarzyszy słońcu i widoczna jest na niebie zarówno, gdy słońce wschodzi jak i zachodzi. Jest zawsze „przy”. Tak samo wierny uczeń Chrystusa powinien odbijać światło Zbawiciela, być zawsze „przy” – niczym przysłówek przy Słowie – towarzysząc wszędzie Światłu, które wzeszło „nad mieszkańcami kraju mroków” (Iz 9,1).

Może nawet nie wiedziałeś, że gdy w wigilijny wieczór czekasz, aż pojawi się „pierwsza gwiazdka na niebie”, wypatrujesz tej właśnie gwiazdy zarannej, która podąża za chowającym się za horyzont słońcem, by zachować na noc jego blask i o poranku zwiastować jego powrót. Może to właśnie ona, odbijając blask Nowonarodzonego, przywiodła mędrców ze Wschodu do betlejemskiej groty. Do miejsca, gdzie na świat przyszło Słońce, które nie zna zmierzchu.

Gdy wpatrujesz się w gwieździste niebo, nie szukaj swojej gwiazdki, nie wymyślaj życzeń, gdy spadają meteoryty, lecz daj się ponieść zachwytowi nad całym stworzeniem i odśpiewaj Benedictus wielbiąc Boga za łaskawość „z jaką nas nawiedza z wysoka Wschodzące Słońce, by oświecić tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju”. Utrzymanie w sercu pokoju i życzliwości wobec innych, gdy wokół toczą się wojny i polityczne przepychanki, jest na tegoroczne Święta największym zadaniem.