Stało się zgodnie z pismami

"I został wskrzeszony trzeciego dnia zgodnie z Pismami" - tak mówi najstarszy pisany tekst o zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Aż prosi się zapytać, które konkretnie "Pisma" ma na myśli apostoł?

"I został wskrzeszony trzeciego dnia zgodnie z Pismami" - tak mówi najstarszy pisany tekst o zmartwychwstaniu Pana Jezusa (1 Kor 15, 4). Dla św. Pawła owe "Pisma" to oczywiście nasz Sta­ry Testament (Nowy w tym czasie dopiero zaczyna się redago­wać). Aż prosi się zapytać, które konkretnie "Pisma" ma na myśli apostoł? Do jakich starotestamentowych tekstów się odwołuje? I co owe odwołania wnoszą do naszego rozumienia Jezusowego zmartwychwstania?

Wydaje się, że w grę wchodzą szczególnie dwa teksty, wprost mówiące o zmartwychwstaniu "trzeciego dnia". Jeden z nich za­czerpnięty jest z Proroctwa Ozeasza, drugi - z Księgi proroka Jonasza.

U Ozeasza czytamy: "Chodźcie, powróćmy do Pana. On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę zawiąże. Po dwóch dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwig­nie i żyć będziemy w Jego obecności" (Oz 6, 1-2). To piękny tekst. Intryguje w nim wiele - najbardziej być może jednak to, że zapisany jest w liczbie mnogiej. Zapowiada zmartwychwsta­nie nie pojedynczego bohatera (choćby Mesjasza), ale całego Ludu Bożego.

Poddać się logice tego tekstu, rozpoznać w nim fragment Pisma, który kształtuje naszą wiarę paschalną - to znaczy uznać, iż powstanie z martwych dotyczy także mnie osobiście. Nie od­nosi się wyłącznie do Jezusa, który niemal dwa tysiące lat temu "wyszedł z grobu". "Zmartwychwstał jako pierwszy" - pisze za­raz św. Paweł. I podkreśla: jeśli zmartwychwstanie nie dotyczy wszystkich umarłych, to i Chrystus nie zmartwychwstał (zob. 1 Kor 15, 13)! Albo jest powszechne, albo go nie ma w ogóle!

Wiemy, co się stało z Jezusem z Nazaretu (znamy Jego "sprawę"; por. Dz 10, 37n.). Ale czy cokolwiek dokonuje się w nas?

O tym mówi drugi z sygnalizowanych wyżej tekstów - ot­wierający 2 rozdział Księgi Jonasza: "Pan zesłał wielką rybę, aby połknęła Jonasza. I był Jonasz we wnętrznościach ryby trzy dni i trzy noce" (Jon 2, 1). To tekst ogromnie ważny - wiemy, że sam Jezus mówił o swojej Passze jako o "znaku Jonasza".

Trzy dni i trzy noce spędzone przez Jonasza w doświadczeniu śmierci stanowiły dla niego wydarzenie przełomowe. Wcześniej Jonasz uciekał przed Bogiem; nie był w stanie wypełnić Bożego polecenia. Pan kazał mu iść do Niniwy i głosić jej nawrócenie. Niniwa - stolica Asyrii, państwa, które podbiło Izrael, a tysią­ce Żydów uprowadziło do niewoli - była ostatnim miejscem na ziemi, dokąd Jonasz miałby ochotę pójść. I ostatnim, któremu by życzył nawrócenia, a więc ocalenia od Bożego gniewu. Wszystko protestowało w Jonaszu na myśl, że Bóg może kochać Niniwę, że może okazać się względem niej miłosierny. Zresztą dobrze - niech sobie będzie! Ale dlaczego z jego udziałem? Nie rozumiał. A nawet jeśli rozumiał, to ani nie potrafił, ani nie chciał uczest­niczyć w tej miłości Boga do Jego wrogów.

Gdy "zmartwychwstał", usłyszał to samo polecenie po raz drugi. I poszedł! I głosił przez trzy dni nawrócenie i możliwe ocalenie swoim nieprzyjaciołom. Stało się oto możliwe to, co jeszcze trzy dni wcześniej możliwe nie było. Nie, nie zmienił się całkowicie. Na poziomie emocji ciągle był jeszcze niepogodzony z Bogiem. Pozwolił Mu jednak posłużyć się sobą w Jego dziele zbawienia. Doświadczenie otrzymania życia po raz drugi otwo­rzyło przed nim zupełnie nowe pokłady rozumienia i działania. Z Boga, a nie z siebie samego.

^{abp Grzegorz Ryś - arcybiskup metropolita łódzki, przewodniczący Zespołu ds. Nowej Ewangelizacji.}

^{Więcej tekstów abpa Rysia znajdziesz TUTAJ}