Kościół potrzebuje odważnego świadectwa

 Tylko głęboka więź z Bogiem umożliwia skupienie pełnej uwagi na człowieku, tak samo jak bez zwrócenia uwagi na bliźniego uboższy jest nasz związek z Bogiem. Przypomniał o tym Benedykt XVI w przemówieniu do katolików zaangażowanych w Kościele i społeczeństwie. Spotkał się z nimi w Sali Koncertowej we Fryburgu Bryzgowijskim 25 września.

Papież podziękował swym gościom za ich zaangażowanie społeczne oraz za obronę wiary i Kościoła w swych środowiskach zawodowych, co - jak zaznaczył - w naszych czasach "nie zawsze jest łatwe".

Nawiązując do słabnącej od wielu lat we współczesnym społeczeństwie więzi z Bogiem i Kościołem, zapytał, czy Kościół powinien się zmienić, dostosowując np. swe nauczanie do naszych czasów, aby dotrzeć do wątpiących i poszukujących. Przypomniał, jak bł. Matka Teresa z Kalkuty na pytanie o to, co powinno przede wszystkim zmienić się w Kościele, odpowiedziała: "Ty i ja". Stwierdzenie to wskazuje z jednej strony na potrzebę utożsamiania się z Kościołem i poczuwania się do odpowiedzialności za niego, z drugiej zaś na konieczność nieustannego nawracania się - powiedział Ojciec Święty.

Zaznaczył, że w Kościele istnieje potrzeba przemian, ale podstawowym bodźcem do dokonywania ich jest misja apostolska. Opiera się ona na trzech założeniach, wskazanych w Ewangeliach synoptycznych: świadectwie osobistym, poczuciu więzi i głoszeniu powszechnego orędzia. W naszych czasach owo świadectwo nierzadko bywa zaciemniane, więzi są osłabione a orędzie zrelatywizowane. Dlatego, pełniąc swą misję, Kościół musi stale zachowywać dystans do otoczenia, w którym działa i względem świata - podkreślił mówca.

Zwrócił uwagę, że istota posłannictwa Kościoła wypływa z tajemnicy Trójjedynego Boga i Jego miłości stwórczej, przy czym On sam jest miłością. Bóg zniżył się do człowieka i dokonuje z nim swego rodzaju wymiany, w której obie strony coś dają i otrzymują w darze. Dzięki wolności, jaką obdarzył go Bóg, człowiek staje się Jego partnerem. W tę nierówną wymianę darów włączony jest także Kościół, który sens swego istnienia widzi w byciu narzędziem odkupienia, napełniania świata słowem Bożym i przemieniania świata, prowadząc go do jedności z Bogiem.

Niezbędnym warunkiem dochowania wierności swemu prawdziwemu zadaniu jest utrzymywanie stałego dystansu wobec spraw doczesnych. Ojciec Święty zaznaczył, że powtarzające się w historii okresy sekularyzacji wychodziły w sumie Kościołowi na dobre, gdyż dzięki nim oczyszczał się on od wewnątrz i powracał na drogę ubóstwa. Dzięki zrywaniu z doczesnością misja Kościoła jest bardziej wiarygodna i wyraźniejsza - podkreślił Benedykt XVI. Dodał, że chodzi tu nie o nową taktykę działania, ale o odrzucenie wszystkiego, co właśnie jest taktyką i o poszukiwanie pełnej szczerości.

Ojciec Święty wspomniał, że wiara chrześcijańska była dla człowieka zawsze, nie tylko w naszych czasach, swoistym skandalem, wynikającym z paradoksu zstąpienia Nieskończonego Boga ku mizernej rzeczywistości ludzkiej. Niestety skandal ten, będący poniekąd istotą chrześcijaństwa, w ostatnich latach został przysłonięty przez "bolesne skandale głosicieli wiary". Jest to niebezpieczne, gdyż obecnie zaczynają one zastępować "skandalon" Krzyża, czyniąc jego przesłanie mało wiarygodnym. Jednocześnie skandale te są kolejnym wezwaniem do zerwania z tym, co doczesne w Kościele, gdyż dzięki temu ukaże się pełna żywotność wiary, a jej przekaz będzie bardzo wiarygodny.

Również kościelne dzieła miłosierdzia winny stale dążyć do zrywania ze światem, gdyż tylko głęboka więź z Bogiem umożliwia skupienie pełnej uwagi na człowieku, tak samo jak bez zwrócenia uwagi na bliźniego uboższy jest związek z Bogiem - zaznaczył papież. Wezwał do przeżywania "jako jednostki i cała wspólnota (...) prostoty wielkiej miłości, która w świecie jest zarazem czymś łatwiejszym i trudniejszym, jako że wymaga ni mniej ni więcej jedynie dawania samego siebie".

Na zakończenie Benedykt XVI modlił się o błogosławieństwo Boże i moc Ducha Świętego dla swych gości, aby mogli oni "ciągle na nowo rozpoznawać i świadczyć o miłości Boga i o Jego miłosierdzie".

Panie Prezydencie,
Panie Premierze Badenii-Wirtembergii,
Drodzy Współbracia w posłudze biskupiej i kapłańskiej!
Szanowne Panie i Panowie!

Bardzo się cieszę z tego spotkania z wami, którzy na różne sposoby jesteście zaangażowani na rzecz Kościoła i społeczeństwa. Stwarza mi ono dogodną okazję do osobistego podziękowania wam z całego serca za wasze zaangażowanie i świadectwo, które dajecie jako "ludzie świeccy, [którzy] stają się potężnymi głosicielami wiary w to, czego się spodziewamy" (Lumen gentium, 35). W swoim środowisku pracy chętnie bronicie sprawy swej wiary i Kościoła, a nie zawsze jest to w naszych czasach łatwe.

Od wielu dziesięcioleci widzimy zmniejszanie się praktyk religijnych, stwierdzamy ciągłe odcinanie się znaczącej części ochrzczonych od życia Kościoła. Rodzi się pytanie: czy może Kościół nie powinien się zmienić? Czy może powinien - w swych urzędach i strukturach - przystosować się do naszych czasów, aby dotrzeć do ludzi naszych czasów, poszukujących lub wątpiących?

Błogosławioną Matkę Teresę z Kalkuty zapytano kiedyś, co przede wszystkim powinno się - według niej - zmienić w Kościele, a wówczas ona odpowiedziała: ty i ja!

Ten drobny epizod unaocznia nam dwie rzeczy - z jednej strony zakonnica zamierza powiedzieć swemu rozmówcy, że Kościół stanowią nie tylko inni, nie tylko hierarchia, papież i biskupi: Kościół tworzymy my wszyscy, ochrzczeni. Z drugiej strony wychodzi ona rzeczywiście od założenia: tak, jest powód do zmiany. Istnieje potrzeba zmiany. Każdy chrześcijanin i wspólnota wierzących są wezwani do nieustannego nawracania się.

Jak zatem należy kształtować konkretnie tę przemianę? Czy może chodzi o odnowę, jak robi to na przykład właściciel domu, przebudowując lub malując na nowo swą posiadłość? A może chodzi tu o poprawkę, o ponowne wejście na kurs, ażeby szybciej, prościej pokonać drogę? Niewątpliwie te i inne aspekty odgrywają pewną rolę. Gdy jednak chodzi o Kościół, podstawowym motywem zmiany jest misja apostolska uczniów i samego Kościoła.

Mianowicie Kościół musi ciągle na nowo sprawdzać swą wierność temu posłannictwu. Trzy Ewangelie synoptyczne naświetlają różne aspekty misji posłannictwa: misja opiera się na doświadczeniu osobistym - "Wy jesteście świadkami" (Łk 24, 48); wyraża się w więzi - "Nauczajcie wszystkie narody" (Mt 28, 19); przekazuje powszechne orędzie - "Głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu" (Mk 16, 15). Ze względu jednak na wymogi i uwarunkowania świata świadectwo to bywa nieustannie zaciemniane, więzi ulegają osłabieniu a orędzie relatywizowane. Jeśli więc Kościół, jak mówi Paweł VI, "co dzień dokładniej siebie poznaje i stara się wprowadzić w życie przykład, który mu Chrystus zostawił, często dochodzi do stwierdzenia, iż różni się on bardzo od poglądów i sposobu życia ludzi, wśród których żyje i do których stara się zbliżyć" (encyklika Ecclesiam suam, 58). Aby wypełnić swą misję, będzie on nieustannie zachowywał dystans wobec swego otoczenia, w pewnym stopniu odcinał się od świata.

Posłannictwo Kościoła wypływa bowiem z tajemnicy Trójjedynego Boga, z tajemnicy Jego miłości stwórczej. Miłość nie jest tylko jakoś obecna w Bogu. On sam, z samej swej istoty jest miłością, a miłość Boża nie chce być tylko dla samej siebie, ale chce się rozszerzać. We wcieleniu i w ofierze Syna Bożego dotarła ona do ludzi w szczególny sposób. Syn zstąpił ze sfery swego bycia Bogiem, przybrał ciało i stał się człowiekiem; i to nie tylko po to, aby utwierdzić świat w jego bycie ziemskim i być jego towarzyszem, który pozostawia go całkowicie takim, jakim jest. Częścią wydarzenia chrystologicznego jest niepojęty fakt, że - jak mówią ojcowie Kościoła - istnieje sacrum commercium, czyli wymiana między Bogiem a ludźmi, w której obie strony, co prawda w całkowicie odmienny sposób, coś dają i przyjmują, dają w darze i otrzymują w darze. Wiara chrześcijańska wie, że Bóg ustanowił człowieka wolnym, dzięki czemu może on być naprawdę "partnerem" i wymieniać się z Bogiem. Jednocześnie człowiek zdaje sobie w pełni sprawę, że wymiana taka jest możliwa tylko dzięki wielkoduszności Boga, który przyjmuje ubóstwo żebraka jako bogactwo, aby uczynić znośnym dar Boży, za który człowiek nie jest w stanie oferować nic równowartościowego.

Również Kościół zawdzięcza siebie całkowicie tej nierównej wymianie. Nie ma nic własnego wobec Tego, który go założył. Znajduje swój sens wyłącznie w tym, że jest narzędziem odkupienia, przenikania świata słowem Bożym i przekształcania świata, wprowadzając go w jedność miłości z Bogiem. Kościół cały zanurza się w zwróceniu się Odkupiciela ku ludziom. Kościół sam jest zawsze w ruchu, musi nieustannie służyć otrzymanej od Pana misji. Kościół musi ciągle na nowo otwierać się na troski świata i poświęcać się im, aby nadal prowadzić i uaktualniać świętą wymianę, jaka rozpoczęła się z chwilą Wcielenia.

W historycznym kształtowaniu się Kościoła ukazuje się jednak także przeciwna tendencja - Kościoła, który przystosowuje się do tego świata, staje się samowystarczalny i dostosowuje się do kryteriów świata. Przywiązuje w ten sposób znacznie większą wagę do organizacji i instytucjonalizacji niż do swego powołaniu do otwartości.

Aby odpowiedzieć na swą autentyczną misję, Kościół musi stale na nowo podejmować wysiłek odcinania się od "światowości" świata. Naśladuje tu słowa Jezusa: "Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata" (J 17, 16). W pewnym sensie historia przychodzi Kościołowi z pomocą poprzez różne epoki zeświecczenia, które przyczyniły się w zasadniczy sposób do jego oczyszczenia i reformy wewnętrznej.

Okresy laicyzacji - czy to było wywłaszczenie dóbr Kościoła, likwidacja przywilejów, lub coś podobnego - oznaczały za każdym razem głębokie wyzwolenie Kościoła z różnych form doczesności: pozbywał się on, jeśli można tak powiedzieć, swego bogactwa ziemskiego i z powrotem przyjmował w pełni swe ziemskie ubóstwo. W ten sposób Kościół podzielał los pokolenia Lewiego, które - jak przekazuje Stary Testament - było jedynym plemieniem w Izraelu, nie mającym ojcowizny, ale jako część dziedzictwa przyjmowało jedynie samego Boga, Jego Słowo, jego znaki. Wraz z tym plemieniem przy każdym przełomie dziejowym Kościół dzielił wymóg ubóstwa, które otwierało się na świat, aby odciąć się od swych powiązań materialnych i tym samym ponownie jego działanie misyjne stawało się wiarygodne.

Przykłady historyczne pokazują, że misyjne świadectwo Kościoła oderwanego od świata świeci jaśniej. Kościół, kiedy jest uwolniony od swych obciążeń materialnych i politycznych może skuteczniej dotrzeć i prawdziwie po chrześcijańsku do całego świata, może naprawdę otwierać się na świat. Może on na nowo. łatwiej żyć swym powołaniem do posługi wielbienia Boga i do służenia bliźniemu. Wyraźniej widać zadanie misyjne, które jest związane z adoracją chrześcijańską i winno określać strukturę Kościoła. Kościół otwiera się na świat nie żeby zdobyć ludzi dla instytucji aspirującej do władzy, ale żeby prowadzić ich na nowo ku sobie samym i w ten sposób doprowadzić ich do Tego, o którym każda osoba może powiedzieć wraz ze św. Augustynem: On jest bardziej wewnątrz mnie niż ja sam (por. Wyzn. 3, 6, 11). On, który jest nieskończenie nade mną, jest przy tym tak dalece we mnie samym, że jest prawdziwym moim wnętrzem. Dzięki temu rodzajowi otwarcia Kościoła na świat została zarazem nakreślona forma, w której otwarcie się na świat pojedynczego chrześcijanina może się dokonywać w sposób skuteczny i odpowiedni.

Nie chodzi tu o znalezienie nowej taktyki, aby na nowo zapewnić Kościołowi znaczenie. Chodzi przede wszystkim o zaniechanie tego wszystkiego, co jest jedynie taktyką i o poszukiwanie pełnej rzetelności, która nie lekceważy ani nie tłumi niczego z prawdy naszego dziś, ale realizuje w pełni wiarę dzisiaj, przeżywając ją właśnie całkowicie w prostocie dnia dzisiejszego, prowadząc ją ku pełnej tożsamości, usuwając z niej to, co tylko na pozór jest wiarą, a w rzeczywistości jedynie konwencją i przyzwyczajeniami.

Powiedzmy to jeszcze innymi słowy: wiara chrześcijańska zawsze, a nie tylko w naszych czasach jest dla człowieka skandalem. To, że odwieczny Bóg troszczy się o nas, ludzi, że nas zna; że Niepojęty stał się w określonej chwili dziejowej konkretny; że Nieśmiertelny cierpiał i zmarł na krzyżu; że nam, istotom śmiertelnym, obiecano zmartwychwstanie i życie wieczne - wiara w to jest dla nas, ludzi czymś naprawdę niezwykłym.

Ten skandal, którego nie można usunąć, jeśli nie chce się obalić chrześcijaństwa, został niestety odsunięty w cień w ostatnim czasie przez inne bolesne skandale głosicieli wiary. Tworzy się groźna sytuacja, gdy owe skandale zajmują miejsce pierwotnego skandalonu Krzyża i w ten sposób czynią go nie do przyjęcia, to znaczy gdy ukrywają prawdziwe wymogi chrześcijańskie za niegodnością jego głosicieli.

Jest to jeszcze jeden powód, aby stwierdzić, że znów nadszedł czas odważnego zerwania z tym, co jest doczesne w Kościele. Nie oznacza to wycofywania się ze świata. Kościół uwolniony od elementów doczesnych jest w stanie przekazywać ludziom - i cierpiącym, i tym, którzy im pomagają - właśnie także w środowisku społeczno-charytatywnym szczególną siłę żywotną wiary chrześcijańskiej. "Caritas nie jest dla Kościoła rodzajem opieki społecznej, którą można by powierzyć komu innemu, ale należy do jego natury, jest niezbywalnym wyrazem jego istoty" (encyklika Deus caritas est, 25). Z pewnością również dzieła miłosierdzia Kościoła winny nieustannie zwracać uwagę na wymóg stosownego odcięcia się od świata, aby w obliczu rosnącego oddalania się od Kościoła uniknąć wysychania jego korzeni. Tylko głęboka więź z Bogiem umożliwia skupienie pełnej uwagi na człowieku, tak samo jak bez zwrócenia uwagi na bliźniego uboższa jest relacja z Bogiem.

Bycie otwartymi na troski świata oznacza zatem dla Kościoła oddzielonego od "światowości" świadczenie słowem i czynem, tu i teraz zgodnie z Ewangelią, o prymacie miłości Bożej. Zadanie to ponadto odsyła ponownie poza współczesny świat: życie obecne obejmuje bowiem więź z życiem wiecznym. Przeżywajmy jako jednostki i jako wspólnota Kościoła prostotę wielkiej miłości, która w świecie jest czymś zarazem najprostszym i najtrudniejszym, jako że wymaga ni mniej ni więcej jak daru z samego siebie.

Drodzy przyjaciele, pozostaje mi błagać dla nas wszystkich o Boże błogosławieństwo i prosić o siłę Ducha Świętego, abyśmy mogli - każdy w swojej dziedzinie - ciągle na nowo rozpoznawać i świadczyć o miłości Boga i o Jego miłosierdziu. Dziękuję wam za uwagę.