Papież przeprosił za skandal pedofilii w Kościele

Podczas piątkowej mszy na Placu świętego Piotra z okazji zamknięcia Roku Kapłańskiego Benedykt XVI przeprosił za skandal pedofilii w Kościele. To pierwsze uroczyste i generalne mea culpa za nadużycia do jakich doszło w wielu krajach.

W trakcie mszy dla około 15 tysięcy księży z 90 krajów świata papież podkreślił: "Należało się spodziewać, że ten nowy blask kapłaństwa nie spodoba się nieprzyjacielowi; wolałby on widzieć jego zniknięcie, ażeby w ostatecznym rozrachunku Bóg wyparty został ze świata".

- Tak się stało, że właśnie w tym roku radości z sakramentu kapłaństwa, wyszły na światło dzienne grzechy kapłanów - przede wszystkim nadużycia wobec najmłodszych, w których kapłaństwo jako troska Boga o człowieka obrócona została w swoje przeciwieństwo - powiedział Benedykt XVI.

Następnie dodał: "My także prosimy nieustannie o przebaczenie Boga i dotknięte osoby, zamierzając obiecać, że chcemy uczynić wszystko co można, żeby nadużycie to już nigdy nie wydarzyło się; obiecać, że w przyjmowaniu do posługi kapłańskiej i w kształceniu podczas przygotowania do niej zrobimy wszystko, by ocenić autentyczność powołania. Chcemy bardziej jeszcze towarzyszyć kapłanom w ich drodze, ażeby Pan ich chronił i strzegł w sytuacjach bolesnych i niebezpieczeństwach życia".

- Gdyby Rok Kapłański miał być gloryfikacją naszych osobistych ludzkich osiągnięć, zostałby zniszczony przez te wydarzenia - przyznał papież, odnosząc się do skandalu pedofilii.

Zauważył następnie: "To, co się wydarzyło, uważamy za zadanie oczyszczenia, zadanie, które towarzyszy nam ku przyszłości i które, tym bardziej, pozwala nam rozpoznać i miłować wielki dar Boga. W ten sposób dar staje się zadaniem odpowiedzenia na odwagę i pokorę Boga naszą odwagą i naszą pokorą".

Papieskie mea culpa za skandal pedofilii zostało skierowane przy wyjątkowo uroczystej i symbolicznej okazji, jaką było zamknięcie Roku Kapłańskiego. Od dawna apelowano do Benedykta XVI o takie przeprosiny.

Nawiązując do św. Jana Marii Vianneya, którego 150. rocznica śmierci była okazją do ogłoszenia tego Roku, Ojciec Święty zauważył, że „daliśmy się prowadzić Proboszczowi z Ars, aby zrozumieć na nowo wielkość i piękno posługi kapłańskiej”. Kapłan nie jest po prostu posiadaczem jakiegoś urzędu, jak te, których każde społeczeństwo potrzebuje, aby mogło pełnić pewne funkcje. „Czyni on mianowicie coś, czego żadna istota ludzka nie może zrobić sama z siebie: wypowiada w imieniu Boga słowa rozgrzeszenia z naszych grzechów, zmieniając w ten sposób, wychodząc od Boga sytuację naszego życia” – podkreślił mówca.

„Można było oczekiwać, że «wrogowi» to nowe rozbłyśnięcie kapłaństwa nie spodoba się, wolałby on widzieć je w stanie upadku, aby w ostatecznym rozrachunku Bóg został usunięty ze świata” – mówił dalej. I oto właśnie w tym roku radości dla sakramentu kapłaństwa na światło dzienne wyszły grzechy księży, przede wszystkim nadużycia wobec maluczkich, gdy kapłaństwo, rozumiane jako troska Boga człowieka jest postrzegane jako jego przeciwieństwo.

„Usilnie prosimy o przebaczenie Boga i osoby dotknięte tym, a zarazem chcemy obiecać, że uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby do takich nadużyć już nigdy więcej nie mogło dojść, obiecać, że w dopuszczaniu do posługi kapłańskiej i w formacji w czasie przygotowań uczynimy wszystko, aby ocenić prawdziwość powołania oraz że chcemy jeszcze bardziej towarzyszyć kapłanom na ich drodze, aby Pan ich strzegł i czuwał nad nimi w sytuacjach bolesnych i w zagrożeniach życia” – zapewnił Ojciec Święty.

Podkreślił, że gdyby Rok Kapłański miał być sławieniem naszych osobistych osiągnięć ludzkich, to te zachowania zniszczyłyby go. „Chodziło nam jednak właśnie o coś przeciwnego: aby być wdzięcznymi za dar Boży, który ukrywa się w «glinianych naczyniach» i który ciągle na nowo, przez całą słabość ludzką, ukonkretnia na tym świecie Jego miłość”. „Tak więc uważamy to, co się stało, za zadanie oczyszczenia, zadanie, które towarzyszy nam na przyszłość i które tym bardziej pozwoli nam rozpoznać i ukochać wielki dar Boga” – stwierdził papież.

W dalszej części kazania rozwinął refleksję nt. koncepcji Boga w dziejach. „Religie świata, na ile możemy to dostrzec, wiedziały zawsze, że ostatecznie Bóg jest jeden” – mówił Benedykt XVI. Zwrócił uwagę, że taki Bóg jest daleki i nawet jeśli jest dobry, to pozornie wydaje się, jakby porzucił świat dla innych potęg i mocy, dla innych bóstw. Nie stanowił zagrożenia, ale raczej ofiarował pomoc, nie było więc potrzeby zajmowania się Nim. „Zaskakujące, że tego rodzaju myśl pojawiła się ponownie w okresie Oświecenia, gdy uważano, że istnienie świata zakłada istnienie Stwórcy, który jednak, stworzywszy świat, wycofał się z niego” – powiedział Ojciec Święty.

Zaznaczył, że dziś wielu ludzi nie chce, aby Bóg troszczył się o nich i aby ich niepokoił. „Ale tam, gdzie troska i miłość Boga są postrzegane jako zakłócenie, tam istota ludzka jest wypaczona” – podkreślił kaznodzieja. Zaznaczył, że „piękne i pocieszające jest wiedzieć, że jest ktoś, kto mnie kocha i troszczy się o mnie, ale jeszcze ważniejsze jest, że istnieje ten Bóg, który mnie zna, kocha i dba o mnie”.

„Bóg chce, abyśmy my jako kapłani w małym punkcie historii dzielili Jego troski o ludzi” – wyjaśnił papież. „Jako kapłani chcemy być tymi, którzy wraz z Jego troską o ludzi, otoczymy ich opieką, damy im zaznać w konkretny sposób tej troski Boga” – dodał. Podkreślił, że kapłan powinien móc powiedzieć, jak Pan: „Znam moje owce a moje mnie znają”. Znać w języku biblijnym oznacza nie tylko wiedzieć coś zewnętrznego, ale mieć wiedzę o wnętrzu kogoś drugiego. Zadaniem kapłana jest więc być blisko osób, które zostały mu powierzone, również, a nawet przede wszystkim w „ciemnych nocach pokus, w godzinach ciemności, gdy wydaje się, że wszystkie światłą zgasły” – podkreślił papież.

Benedykt XVI zaznaczył, że Kościół musi używać laski pasterskiej, dzięki której strzeże wiary przed fałszerzami, przed kierunkami, które są w rzeczywistości dezorientacją.