W obecności Boga na pustyni

Drodzy bracia i siostry!

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu rozważamy scenę, w której Jezus, po przyjęciu chrztu w Jordanie od Jana Chrzciciela (por. Mk 1, 9), jest kuszony na pustyni (por. Mk 1, 12-13). Relacja św. Marka jest zwięzła, pozbawiona szczegółów, które znajdujemy w dwóch innych ewangeliach — Mateusza i Łukasza. Pustynia, o której jest mowa, ma różne znaczenia. Może oznaczać stan porzucenia i samotności, «miejsce» słabości człowieka, gdzie nie ma oparcia i poczucia bezpieczeństwa, gdzie pokusa staje się silniejsza. Ale może ona wskazywać miejsce schronienia i azylu — jak było w przypadku ludu Izraela, który wydostał się z niewoli egipskiej — gdzie można doświadczyć w sposób szczególny obecności Boga. Jezus «przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez szatana» (Mk 1, 13). Św. Leon Wielki komentuje, że «Pan zechciał znosić atak kusiciela, aby dzięki swej pomocy nas obronić i pouczyć swoim przykładem» (Tractatus XXXIX, 3 De ieiunio quadragesimae: CCL 138/A, Turnholti 1973, 214-215).

Czego może nas nauczyć to wydarzenie? W książce O naśladowaniu Chrystusa czytamy, że «człowiek, dopóki żyje, nie jest nigdy całkowicie wolny od pokus; (...) tylko dzięki cierpliwości i pokorze możemy okazać się silniejsi od tych naszych wrogów» (Liber I, c. XIII, Citta del Vaticano 1982, 37). Cierpliwie i z pokorą naśladując każdego dnia Pana, uczymy się budowania naszego życia nie poza Nim albo tak, jakby On nie istniał, ale w Nim i z Nim, ponieważ On jest źródłem prawdziwego życia. Pokusa, by usunąć Boga, samemu zaprowadzić ład w sobie i w świecie, licząc jedynie na własne możliwości, jest ciągle obecna w historii człowieka.

Jezus głosi, że: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże» (Mk 1, 15), zapowiada, że w Nim dokonuje się coś nowego: Bóg zwraca się do człowieka w sposób nieoczekiwany, poprzez bliskość wyjątkową, konkretną, pełną miłości; Bóg wciela się i wchodzi w świat człowieka, aby wziąć na siebie grzech, aby zwyciężyć zło i doprowadzić na nowo człowieka do świata Bożego. Jednak tej zapowiedzi towarzyszy wezwanie, aby odwzajemniać tak wielki dar. Jezus dodaje bowiem: «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 15); jest to zachęta, aby wierzyć w Boga i każdego dnia przemieniać nasze życie zgodnie z Jego wolą, kierując ku dobru wszystkie nasze działania i myśli. Okres Wielkiego Postu to właściwy czas, aby odnawiać i umacniać naszą relację z Bogiem, przez codzienną modlitwę, akty pokutne, dzieła braterskiej miłości.

Prośmy żarliwie Najświętszą Maryję, aby opiekowała się nami, towarzysząc nam na drodze wielkopostnej, i dopomogła wyryć w naszych sercach i w naszym życiu słowa Jezusa Chrystusa i aby nawróciła nas do Niego. Polecam również waszym modlitwom tydzień rekolekcji, który rozpocznę dziś wieczorem wraz z moimi współpracownikami w Kurii Rzymskiej.

Po polsku:

Słowo serdecznego pozdrowienia kieruję do wszystkich Polaków. «Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 15). Tymi słowami Chrystus wzywa nas dzisiaj do pokuty i przemiany życia. Bądźmy dla świata ewangelicznym zaczynem prawdy przez gesty miłosierdzia, przebaczenia i pojednania. Życzę wszystkim obfitych owoców duchowych Wielkiego Postu i z serca błogosławię.

Benedykt XVI