Siedem Boleści Maryi. Trudno znaleźć inne nabożeństwo, za odprawianie którego obiecano tak wiele łask

15 września Kościół katolicki obchodzi wspomnienie Matki Boskiej Bolesnej, dzień po święcie Podwyższenia Krzyża Świętego. To wyjątkowa okazja, by rozważać Siedem Boleści Maryi - od proroctwa Symeona, przez ucieczkę do Egiptu, utratę Jezusa, aż po Jego śmierć i złożenie do grobu. Wierni, którzy oddadzą się temu nabożeństwu, mogą otrzymać liczne łaski: pociechę w cierpieniach, pokój w rodzinie, duchową ochronę i nagrodę w niebie. Nabożeństwo do Matki Boskiej Bolesnej pomaga pogłębić więź z Maryją i Jezusem oraz odnaleźć siłę i nadzieję w codziennym życiu.

• 15 września Kościół katolicki obchodzi wspomnienie Matki Boskiej Bolesnej, dzień po święcie Podwyższenia Krzyża Świętego.
• Siedem Boleści Maryi to biblijne wydarzenia, w których Jej serce szczególnie cierpiało - od proroctwa Symeona, przez ucieczkę do Egiptu i utratę Jezusa, aż po Jego śmierć i złożenie do grobu.
• Jezus i Maryja obiecali szczególne łaski tym, którzy rozważają Siedem Boleści - m.in. dar skruchy, pociechę w cierpieniach, opiekę w godzinie śmierci, pokój rodzinom oraz ochronę przed złem.
• Nabożeństwo do Matki Boskiej Bolesnej jest zaproszeniem do pogłębienia więzi z Maryją i Jej Synem; umacnia nadzieję na zbawienie oraz staje się źródłem siły i pociechy w codziennym życiu.

Kościół katolicki 15 września obchodzi wspomnienie Matki Boskiej Bolesnej. Niezwykle wymowne jest to, że wspomnienie to wypada dzień po święcie Podwyższenia Krzyża Świętego, zupełnie jakby Kościół - tuż po okresie wakacji i odpoczynku - chciał przypomnieć wiernym o męce Jezusa i odkupieniu, a więc o tym, co jest najważniejsze dla naszej wiary. Wspomnienie Matki Boskiej Bolesnej to wyjątkowa okazja, by - wspólnie z Maryją - przeżyć nie tylko mękę Jej Syna, ale również wszystkie te momenty z Jej życia, w których Jej matczyne Serce cierpiało szczególnie, tym bardziej że - jak pisał święty Alfons Liguori - "Jezus docenia duszę, która rozmyśla nad Siedmioma Boleściami Matki Bożej" i składa za to cztery konkretne obietnice.

Siedem Boleści Matki Bożej

Siedem Boleści Matki Bożej jest związanych z konkretnymi wydarzeniami z życia Maryi, które możemy znaleźć w Piśmie Świętym. Oto one.

1. Proroctwo Symeona
   Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu» (Łk 2, 34-35)
2. Ucieczka do Egiptu
   Gdy oni odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić». On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego.
   Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał [oprawców] do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza:
   Krzyk usłyszano w Rama,
   płacz i jęk wielki.
   Rachel opłakuje swe dzieci
   i nie chce utulić się w żalu,
   bo ich już nie ma.
   A gdy Herod umarł, oto Józefowi w Egipcie ukazał się anioł Pański we śnie, i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i idź do ziemi Izraela, bo już umarli ci, którzy czyhali na życie Dziecięcia» (Mat 2,13-21)
3. Zagubienie dwunastoletniego Jezusa w świątyni
   Rodzice Jego chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: «Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie». Lecz On im odpowiedział: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?» Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. (Łk 2,41-50)
4. Spotkanie z Jezusem niosącym krzyż
   A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota (J 19,17)
5. Ukrzyżowanie i śmierć Jezusa
   Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: «Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski». Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: «Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim». Odparł Piłat: «Com napisał, napisałem».
   Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: «Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć». Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię7. To właśnie uczynili żołnierze.
   A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.
   Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę». Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!». I skłoniwszy głowę oddał ducha. (J 19,18-30)
6. Zdjęcie Jezusa z krzyża
   Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy1 i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. 40 Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. (J 19,39-40)
7. Złożenie Jezusa do grobu
   A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu. (J 19,41-42)

Obietnice złożone błogosławionej Weronice Binasco

Święty Alfons Liguori w dziele "Chwała Maryi" przywołał słowa Jezusa, które zostały objawione błogosławionej Weronice Binasco. Urodziła się ona w r. 1445 w bardzo ubogiej rodzinie wieśniaczej. Gdy w r. 1466 chciała wstąpić do augustianek w Mediolanie, zmuszono ją, by nauczyła się czytać i pisać. W czasie tej nie najłatwiejszej dla niej pracy przeżyła wizję Najświętszej Marii Panny i odtąd już ciągle otrzymywała różne łaski mistyczne oraz polecenia do rozmaitych dostojników kościelnych. Chrystus miał jej powiedzieć, że współczucie okazywane Jego Matce jest Mu szczególnie drogie, bardziej nawet, niż współczucie okazywane Jemu.

"Córko moja, łzy wylane z powodu Mojej Męki są Mi drogie; jednak jeszcze cenniejsze są dla Mnie te, które płyną z miłości do Mojej Matki Maryi i współczucia dla bólu, jaki Ona przeżywała podczas Mojej śmierci" - miał powiedzieć Jezus błogosławionej Weronice Binasco.

Cztery obietnice Jezusa dla tych, którzy oddadzą się nabożeństwu Siedmiu Boleści Matki Bożej:

1. "Ci, którzy przed śmiercią będą wzywać Boską Matkę przez Jej boleści, otrzymają łaskę prawdziwej skruchy za wszystkie swoje grzechy".
2. "Będę ich strzegł w cierpieniach, a szczególnie w godzinie śmierci".
3. "Utrwalę w ich sercach pamięć o Mojej męce, a za to otrzymają nagrodę w niebie".
4. "Oddam takie pobożne dusze w ręce Maryi, aby mogła nimi rozporządzać według swej woli i wypraszać im wszystkie potrzebne łaski".

Nie są to jednak jedyne obietnice związane z nabożeństwem Siedmiu Boleści Matki Bożej. Kolejne obietnice miała przekazać świętej Brygidzie Szwedzkiej sama Maryja. Matka Boża miała ją poprosić, by rozważaniu każdego z Jej cierpień towarzyszyło jedno "Zdrowaś Maryjo".

Siedem obietnic Matki Bożej dla tych, którzy codziennie rozważają Jej Siedem Boleści:

1. "Obdarzę pokojem ich rodziny".
2. "Otrzymają światło w poznawaniu Bożych tajemnic".
3. "Pocieszę ich w cierpieniach i będę towarzyszyć im w codziennej pracy".
4. "Udzielę im wszystkiego, o co będą prosić, jeśli tylko nie sprzeciwia się to czci należnej Mojemu Boskiemu Synowi ani uświęceniu ich dusz".
5. "Będę ich bronić w duchowych zmaganiach z nieprzyjacielem piekielnym i chronić w każdej chwili ich życia".
6. "Widocznie wspomogę ich w chwili śmierci - ujrzą oblicze swojej Matki".
7. "Otrzymałam od Mojego Boskiego Syna szczególną łaskę: ci, którzy będą szerzyć nabożeństwo do Moich łez i boleści, zostaną zabrani prosto z tego życia do wiecznej szczęśliwości, gdyż wszystkie ich grzechy zostaną im odpuszczone, a Mój Syn stanie się ich wieczną pociechą i radością".

Wspomnienie Matki Boskiej Bolesnej jest więc nie tylko okazją do modlitwy i zadumy, ale także zaproszeniem do realnego pogłębienia więzi z Maryją i Jej Synem. Rozważanie Siedmiu Boleści Maryi naprawdę może umocnić nadzieję na zbawienie, a obietnice Jezusa i Jego Matki - stać się źródłem pociechy i siły w codziennym życiu.