Zmarł o. Piotr Lenartowicz SJ, filozof przyrody

W krakowskim Kolegium Księży Jezuitów zmarł o. Piotr Lenartowicz SJ. Filozof przyrody, lekarz i wieloletni wykładowca akademicki zmarł 10 października w wieku 78 lat.

Urodził się 25 sierpnia 1934 roku w Warszawie. Był synem Wiesława i Krystyny z domu Schneider. Całe swoje życie poświęcił pracy naukowej. W 1958 roku uzyskał dyplom lekarza medycyny na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Od 1956 pracował jako asystent w Zakładzie Fizjologii Człowieka Akademii Medycznej w Warszawie, a od 1958 również w Zakładzie Fizjologii PAN w Warszawie. W 1961 roku obronił pracę doktorską z zakresu neurofizjologii.

W 1960 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Po ukończeniu nowicjatu w Kaliszu, studiował filozofię w latach 1962-64 na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie, uzyskując stopień licencjata.

Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie uzyskując stopień licencjata teologii w 1969 roku. W trakcie tych studiów, w roku 1968 przyjął święcenia prezbiteratu. W 1977 roku
złożył uroczystą profesję zakonną.

W 1971 rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, pracując w okresie 1972-73 jako kapelan w Westminster Cathedral w Londynie i uczestnicząc w seminarium prof. Romano Harré na Oxford
University. Pracę doktorską z filozofii obronił w Rzymie w roku 1975.

Po powrocie do kraju pracował przez rok jako duszpasterz akademicki przy KUL w Lublinie, a od 1976 wykładał wprowadzenie do filozofii oraz filozofię przyrody ożywionej na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie.

W 1985 uzyskał stopień doktora habilitowanego na Wydziale Filozoficznym Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie podręcznika ("Elementy filozofii zjawiska biologicznego", Kraków, 1986). Wykładał
historię filozofii i filozofię przyrody na Wydziale Filozoficznym Colorado State University w Fort Collins (USA).

W 1990 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a później w 1999 profesora zwyczajnego. Od 1991 wykładał także w Wyższym Seminarium Duchownym Kapucynów w Krakowie. W latach 1995-2001 był przewodniczącym Towarzystwa Naukowego Księży Jezuitów w Krakowie.

Publikował wiele esejów z zakresu filozofii przyrody i paleoantropologii. Razem z prof. Jerzym Janikiem był redaktorem czterech tomów materiałów seminarium "Nauka - Religia - Dzieje" w Castel Gandolfo. W 1995 opublikował szkice wykładów z filozofii poznania pt. "Elementy teorii poznania".

Był zwolennikiem obiektywizmu i pluralizmu ontycznego tradycji arystotelesowsko-tomistycznej i w tym duchu interpretował odkrycia współczesnej empirii nauk biologicznych.

Swoje ostatnie lata życia spędził w Krakowie, gdzie prawie do samego końca wykładał na Akademii Ignatianum w Krakowie.