Zakochujemy się z prędkością 400 km na godzinę

Zakochujemy się z prędkością 400 km na godzinę - w takim tempie bodźce odbierane dzięki zmysłom docierają do mózgu i zaczyna się wydzielać hormon miłości - informuje endokrynolog i ginekolog doc. Paweł Madej ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.

- Z punktu widzenia endokrynologii, neurofizjologii i seksuologii miłość to jest po prostu wydzielanie odpowiedniej grupy hormonów - burza hormonów zakłócająca nam widzenie świata - wyjaśnił doc. Madej podczas piątkowej konferencji prasowej w Centralnym Szpitalu Klinicznym w Katowicach.

- Na etapie zauroczenia, kiedy spotykamy osobę, która najprawdopodobniej będzie nam odpowiadała, zmysły - węch, słuch, wzrok - powodują powstanie odpowiednich bodźców. Te bodźce rozprzestrzeniają się w mózgu z szybkością ponad 400 km na godzinę, dochodzą do odpowiednich części mózgu - do podwzgórza i w hipokampie zaczyna wydzielać się tzw. hormon miłości - fenyloetyloamina. Ten hormon wydzielany jest kilkanaście sekund po dotarciu tych bodźców do hipokampa. W konsekwencji dochodzi do reakcji biochemicznych, które określamy jako zakochanie - dodał.

Stan ten powoduje irracjonalne zachowanie w stosunku do osób, co do których wykazujemy zainteresowanie - chcemy z nimi cały czas być, jesteśmy bezkrytyczni w stosunku do ich ewentualnych wad, robimy z nimi rzeczy, których na co dzień nie robimy, np. idziemy na basen, choć wcale nie umiemy pływać, do opery, choć nienawidzimy opery, ale chcemy z nią lub z nim tam być.

- Konsekwencją wydzielania fenyloetyloaminy jest wydzielanie dodatkowych hormonów w mózgu, do których należy szczególnie dopamina, serotonina i neuroadrenalina. Konglomerat tych hormonów powoduje, że nasze ciało zaczyna się inaczej zachowywać. Jesteśmy aktywni, możemy dzień i noc pracować bez objawów zmęczenia. Ponadto - drżenie rąk, rozszerzenie źrenic, zaczerwienienie, potliwość - to wszystko są cechy zakochania - mówił specjalista.

Co ciekawe, zakochanie zostało zakwalifikowane jako choroba psychiczna przez WHO, ma nawet swój numer - F 63.9. - Oczywiście nie należy jej leczyć farmakologicznie - zaznaczył doc. Madej.

Stan silnego zakochania nigdy jednak nie trwa wiecznie. - Ma swój czas, ten czas jest indywidualny dla par, średnio wynosi 2-3 lata. Po tym okresie poziom dominujących hormonów - czyli fenyloetyloaminy i dopaminy - opada. Jeżeli do tego czasu ten związek nie wytworzył innych relacji pozytywnych, to najprawdopodobniej się rozpadnie - wyjaśnił specjalista.

Jeśli jednak związek trwa, to w organizmach tworzących go osób zaczynają być wydzielane zupełnie inne hormony - tzw. endorfiny, czyli morfinopodobne czynniki biochemiczne w mózgu. Należą do nich m.in. oksytocyna i wazopresyna. Oksytocyna jest hormonem płodności dla kobiet, hormonem pozwalającym sprowokować i wywołać poród, który jest też wydzielany w dużych ilościach podczas laktacji.

U mężczyzny dominuje wazopresyna, która w łączności z testosteronem daje poczucie silnego związku, wzajemnej pozytywnej zależności. - Jeżeli wytworzymy te pozytywne relacje i te hormony będą wydzielane, to związek prawdopodobnie przetrwa długie lata - zapewnił doc. Madej.

Nauka potwierdza, że wiek nie jest barierą dla zakochania. - Można być zakochanym w wieku lat kilkunastu i 80 - nie starzejemy się w tym sensie, że te hormony nie są wydzielane - podkreślił ekspert.

PAP - Nauka w Polsce