Brońmy krzyża, ale nie uderzajmy nim | Podcast Dialogi w połowie drogi – odc. II/39 (57)

„Dialogi w połowie drogi” – odcinek 57. W związku z majowym zarządzeniem prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego o zakazie eksponowania symboli religijnych w stołecznych urzędach Ewa Skrabacz i Wojciech Ziółek SJ rozmawiają o krzyżu, jego symbolice i wartości, a przede wszystkim o naszej relacji do niego. Autorzy podcastu zwracają uwagę na niebezpieczeństwo instrumentalizacji krzyża i przestrzegają przed niebezpieczeństwem ulegania prowokacji.

Mówią między innymi, że:

• To nie jest tak, że między drogą wiary a drogą niewiary jest jeszcze jakaś trzecia, neutralna droga. Nie, są tylko dwie możliwości: jeśli nie wiara, to niewiara! Świeckość państwa rozumiana jako nieobecność jakichkolwiek symboli religijnych nie jest neutralnością, ale pustką – wymownym, wręcz religijnym symbolem areligijności. Rzeczywistość bowiem nie znosi pustki i treść religijną zastępuje treścią areligijną.
• Uderzenie w krzyż – najświętszy symbol chrześcijaństwa – to próba wciągnięcia nas w wojnę religijną i na chłodno skalkulowana prowokacja polityczna. Trzeba się jej przeciwstawiać, ale nie emocjonalnie i agresywnie. Jeżeli w obronie krzyża będziemy agresywni, to będziemy go instrumentalizować. Jeśli krzyżem będziemy uderzać innych, to nasze działanie będzie absolutnym przeciwieństwem tego, co stanowi istotę krzyża.
• Trzeba spokojnie pokazywać, że nie my pierwsi i nie ostatni jesteśmy w ten sposób prowokowani i że z tą prowokacją umiejętnie poradzono sobie już w innych miejscach – np. we Włoszech czy w Bawarii. Krzyż bowiem – ze swej istoty – nikomu nie zagraża, nikogo nie eliminuje i nikogo nie dzieli, natomiast zakaz jego eksponowania i spowodowana tym areligijna pustka owszem: eliminuje, dzieli, dyskryminuje, wyklucza.
• W ostatecznym rozrachunku najbardziej przekonującym dowodem na to, że krzyż nie dzieli i nie wyklucza będzie nasza postawa wobec tych, którzy ten krzyż atakują. Nic nie zastąpi osobistego świadectwa.