Pop-socjalizm

Socjaliści cieszą się z tego, że Duda, choć o włos, to jednak wysunął się przed Komorowskiego. Rozumiem ich. Nie dziwię się również, że tak się stało. Rzeczywiście prezydent nie potrafił "grać pod publiczkę". Teraz stara się to nadrobić.

Natomiast jakoś znowu uderza związek między populizmem a socjalizmem. Mam nieodpartą ochotę powiedzieć, że socjalizm z natury jest populistyczny. Wystarczy porównać wynik Korwina z wynikiem Kukiza. Obaj "antysystemowi", obaj grający na konieczności odsunięcia od władzy, obaj oryginalni, wyraziści. A jednak wynik wyborczy Korwina daleki od tego Kukiza. Dlaczego?

Przecież "Pan z muszką" powinien być bardziej rozpoznawalny w polityce. A jednak liczy się celebryta pop-kulturowy! To on jest bardziej rozpoznawalny, to on pociąga. Celebryta jest znany z tego, że jest znany - to już banalne stwierdzenie. Ale niepokoi. Celebryta nie musi nic mówić, albo lepiej, nie musi nic twierdzić. Nie musi mieć programu, nie musi przedstawiać analiz, nie musi uzasadniać swoich haseł. Ważne, że jest. I to wystarcza. Nie ważne, co o nim piszą czy mówią. Ważne, że go pokazują.

Korwin nie jest pop-kulturowy, choć stara się wyróżnić. I tu przegrywa z Kukizem. To nie ważne, że wybory w Wielkiej Brytanii pokazały, że to on miał rację a nie Kukiz. I tak to się nie przebiło do ludu. Korwin jak zwykle nie przekonał mas. I pewnie nigdy nie przekona, bo jest antysocjalistyczny.

Populizm nie może być antysocjalistyczny. To się nie da. Wielu ludzi (nie wszyscy oczywiście) jest co prawda egoistami i nie chce się dzielić z innymi, ale jednocześnie oburzaja się na tych, którym się lepiej powodzi od nich. Tacy "chwytają" się na socjalizm, na zrównanie.

Odwieczny dylemat: dać rybę, czy wędkę? Trudno wygrać wybory nie zapewniając o rybach. Mam nadzieję, że po nich jednak pamięć o wędce nie zaginie.