Trzy różne szkoły podstawowe w trzech różnych miejscach Polski. Troje chłopców w wieku od 8 do 11 lat, spokojnych, inteligentnych, w powszechnym mniemaniu "kulturalnych i ułożonych". Sześcioro rozważnych, wykształconych rodziców. W tej historii łączy ich jedno - bezsilność wobec przemocy w szkole.
Fundacja Aniołów Miłosierdzia / tk
"Szepty w poduszkę - Litania do wszystkich (niewygodnych) świętych" to wstrząsające modlitewne wyznanie ze szczególną dedykacją dla pielgrzymów przez krainę bezsilności. To piękne słuchowisko pomaga się wyciszyć, dodaje otuchy w czasie cierpienia.
Facebook / mł
Utraciliśmy niezwykle dynamiczny aspekt bycia uczniem. Nazwa "chrześcijanie" określa grupę, przynależność do grupy, odróżniającą od innych grup. Kiedy jestem grupą, niekoniecznie muszę przechodzić z jednego miejsca do drugiego. Mogę pozostać w miejscu. Droga zakłada duchową transformację. Bycie w grupie niekoniecznie - pisze o. Dariusz Piórkowski SJ.
Tyle mamy okazji do wątpienia. Wystarczy, że coś złego się stanie w Kościele, a już słychać głosy, że w takim razie widocznie Boga nie ma. Czyż istnienie Stwórcy zależy od tego, jak zachowują się ludzie?
Strefa Półcienia
Uświadomienie sobie bezsilności, jest niezwykle frustrujące, ale to punkt wyjścia do rozpoczęcia drogi do uwolnienia się od przeszłości.
Nieprzespana noc. Chore dzieci. Natłok obowiązków. Wybuch gniewu. Poczucie winy. Niemoc. To wszystko zaniosłam pewnego dnia na mszę świętą. W Kościele usłyszałam zdanie, które utkwiło mi w pamięci.
s. Anna Bałchan
- Boże, ile ja postanawiam. Rekolekcje, spowiedzi, nie wspomnę o schudnięciu. Postanawiamy i co? Masakra. Tak samo z pomocą innym. Czasem bardzo chcemy kogoś wesprzeć, ale to nie jest dobry czas. Co wtedy możemy zrobić?
Są osoby, dla których miłość to cierpienie. Sądzą, że im bardziej cierpią, tym bardziej kochają. Znoszą poniżanie, obojętność, przemoc, awantury lub ciągnące się tygodniami ciche dni. Jak sobie radzić i gdzie znaleźć pomoc?
Meszuge
Powołani zostaliśmy do radości. Wierzę w to, może naiwnie, ale wierzę. W związku z tym zadaję sobie pytanie, czemu tak rzadko potrafimy cieszyć się życiem?
Eduard Martini / slo
Nasza matka strasznie na nas, dzieci, krzyczała, gdy byliśmy mali, a ja przywykłam odbierać krzyk jako coś normalnego, jako element wychowania. Coś, do czego człowiek przywyknie w dzieciństwie, skłonny jest potem uważać przez całe życie za rzecz normalną.
Dorota Niedźwiecka / slo
Nie istnieje zdrowy rozsądek. Nie istnieje pomoc. Niedługo będzie o jedną iskierkę mniej. I nikt nie zauważy... I nikogo przy mnie… Dlaczego? - pisze kilkunastoletnia “Bakomi" na blogu pt. “Z pamiętnika samobójczyni".
{{ article.description }}