#lęk przed miłością

Ludzie wciąż ulegają urokowi "samorealizacji". Ale w życiu chodzi o coś innego. Trzeba człowiekowi przywrócić jego powołanie do realizacji siebie poprzez przekraczanie siebie. Jednak nie zawsze to takie proste.

Mówi się, że lęki trwają przez całe życie. Gdy przyjrzeć się temu bliżej, sprawa staje się bardziej skomplikowana.

Nieśmiałość to doświadczenie dość uniwersalne. I niestety, również dość mocno utrudniające życie. Jak mocno - wiedzą o tym jedynie sami nieśmiali. Jak poradzić sobie z nieśmiałością?

Lęk paraliżuje i oślepia. Trzeba wydostać się z jego oślepiającego kręgu, aby móc podjąć jakiś krok, zamiast rozpaczliwego biegu ku zatraceniu.

Niezależnie od tego, na jakim światopoglądzie człowiek się opiera, lęk jest elementem życia, chociaż z różną intensywnością przeżywanym. Pokazują to również ludzkie sny. Narkotyki, AIDS, zbrodnie, znęcanie się nad dziećmi, rasizm, ludzie ginący w wypadkach komunikacyjnych, handel narządami, zanieczyszczenie środowiska itd...

Tęsknota ludzi do tego, aby żyć teraźniejszością, jest wielka, jednakże nie mniejszy jest też opór przeciwko rozstaniu się z przeszłością. Ogólną przyczyną tego jest fakt, że psychiczna siła życiowa "charakteryzuje się znaczną inercją" i "pragnie zatrzymać to, co przeszłe".

Człowiek zraniony, który ma negatywny obraz samego siebie bardzo często doświadcza różnego rodzaju lęków. Czego się boimy, przed czym uciekamy?

Zbadanie nieco dokładniejsze mechanizmu powstawania lęku oraz czynników powodujących jego wzmocnienie może okazać się dużą pomocą. Łatwiej wtedy rozpoznać konstruktywne sposoby obcowania z lękami.

Kiedy Walter Jens, teolog i pisarz, przeżywał ciężką depresję, istotną okolicznością było to, że mógł o tym rozmawiać z własną żoną. Odnosi się to również do sytuacji każdego człowieka, który jest w szponach lęku, któremu się wydaje, że jest więźniem swego lęku. Wtedy istnienie kogoś, z kim może o tym porozmawiać, jest dla niego błogosławieństwem.

Trzeba się pozbyć trwogi w swoim sercu, w swojej myśli. Ten, kto tego nie potrafi, jest zagrożony, choćby go chroniły wszystkie armie świata. Nie ma na świecie gorszego nieprzyjaciela niż strach, własny strach.

Nawet wtedy, gdy nie ma konkretnych powodów do zmartwień, żyjemy w stanie "ciągłego zatroskania", które przyćmiewa naszą codzienność.

Co po nas zostanie? Ważne pytanie i na dodatek trafia w sedno tytułowego problemu. Szkoda tylko, że nie spędza snu z powiek statystycznego Kowalskiego czy Nowakówny, lecz jest co najwyżej uprzywilejowanym zajęciem wszelkiej maści intelektualistów.

{{ article.description }}