#śmierć

Hospicja domowe w wielu przypadkach przywracają ludziom ciężko chorym wiarę w dobroć, miłość, wyrozumiałość i bezinteresowność. W tym kalekim świecie egoizmu, propagującym eutanazję jako antidotum na cierpienie, pozwalają uwierzyć w człowieka.

Każdego dnia jeden Belg umiera w wyniku eutanazji. Zdecydowana większość z nich odchodzi z tego świata w domach, odebranie życia rzadko ma miejsce w zakładach opieki czy w szpitalach.

Dzieci, choć dorosłym trudno to zrozumieć, przeżywają żałobę inaczej. Jeżeli na przykład po śmierci ojca całą swoją uwagę skupią na jednym ze swoich zainteresowań, nie oznacza to wcale, że nie odczuwają żalu. To raczej bardzo intuicyjny sposób, by w tym nadzwyczaj trudnym okresie znaleźć jakiś punkt oparcia.

Kiedy poniesiona strata i związany z nią smutek przewracają nasze życie do góry nogami, chcemy się z niego zwyczajnie wycofać. W początkowym okresie żałoby, może to być wręcz konieczne, nie mamy bowiem siły ani ochoty, aby działać.

Film przygotowany na cześć rodziny Walkerów i ich małego bohatera. Rodzina Walkerów dowiedziała się, że ich nienarodzony jeszcze syn Grayson cierpi na bezmózgowie - śmiertelną wrodzoną wadę. Grayson po urodzeniu żył tylko osiem godzin. Niesamowicie wzruszający materiał. Zobaczcie koniecznie.

Wieczność oświeca i daje nadzieję życiu doczesnemu każdego z nas - zapewnił papież Franciszek w rozważaniu poprzedzającym modlitwę "Anioł Pański" na wypełnionym wiernymi placu św. Piotra w Watykanie.

W Magazynie Radia Watykańskiego "Umarłych grzebać" - rozmowa z werbistą, ojcem Kazimierzem Grabowskim SVD, misjonarzem pracującym na co dzień w Moskwie. Audycja przygotowana przez Radio Podlasie z Siedlec. Wcześniej Aktualności Radia Watykańskiego.

O to, aby nie banalizować tematu śmierci - apelował dziś bp Krzysztof Nitkiewicz. W bazylice katedralnej w Sandomierzu sprawowano Mszę św. za dusze zmarłych biskupów i kapłanów diecezji sandomierskiej. Po jej zakończeniu w krypcie grobowej modlono się o rychłą beatyfikację Sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego.

Idąc za przykładem Jana Pawła II, Papież Franciszek odprawił dziś popołudniu Mszę na głównym rzymskim cmentarzu Campo Verano. W homilii powiedział, że dzisiejszy dzień jest świętem nadziei. Myślimy o naszej przyszłości, rozważając wizję nieba, którą daje nam Apokalipsa.

Czy nasze dziecko powinno zobaczyć zmarłego po raz ostatni przed pogrzebem? Czy nie jest to zbyt wielki ciężar dla młodej psychiki, nazbyt wielkie oczekiwanie? Trzeba podkreślić, że pożegnanie ze zmarłą, bliską osobą czy to w szpitalu, czy przed pogrzebem odgrywa w życiu dziecka wielką rolę.

Żyć głębią ducha oznacza akceptować całe życie wraz z jego końcowym etapem - śmiercią. Śmierć zawsze jest kresem życia biologicznego, jest fizycznym procesem rozkładu, destrukcją, wobec której człowiek pozostanie bezsilny. Jest również nicością niespełnionych pragnień, marzeń, życia, egzystencji.

Najważniejsza rozmowa, o chorobie i pożegnaniu, o śmierci i życiu w Bogu, które nie ma końca. Każdy z nas, wcześniej czy później, zetknie się z ciężką i nieuleczalną chorobą rodzica, rodzeństwa, kogoś z rodziny, przyjaciół czy sąsiadów. Czasem trudno nam się zdobyć na spotkanie z chorą osobą w jej domu, w szpitalu, w mieszkaniu kogoś znajomego czy w hospicjum. Co jej powiem, a może ktoś nie życzy sobie, by go odwiedzić w takim stanie? Zdarzają się i takie sytuacje, że chory chce się odizolować, by nie być dla nikogo niemiłym widokiem. Chce przeżyć ten czas samotnie. Trzeba umieć to uszanować.

Mówienie o świętości nie jest zbyt popularne w dzisiejszym świecie. Powstaje zatem pytanie: dlaczego tak się dzieje? Wydaje mi się, że przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, ten świat sam doskonale wyczuwa, jakby intuicyjnie, iż daleko mu do świętości, więc o niej nie mówi. A jednocześnie próbuje odwrócić kota ogonem, tzn. próbuje pokazać jako dobre, a może nawet święte to, co nim zwyczajnie nie jest.

Wszyscy doświadczamy śmierci. Czy wszyscy należymy do diabła? Syn Człowieczy umarł na krzyżu. Umarł! Poświadczają to wszystkie Ewangelie. Czyż należał On do diabła?

Życie to nie teatr, to nie gra, to nie kolorowa maskarada - śpiewał w latach 70-tych Edward Stachura. A jednak każdy z nas po trosze gra przebierając się za kogoś kim nie jest. Ty i ja. Początek listopada jest okazją, by pomyśleć o tym finalnym momencie naszego życia, gdy każda gra skończy się definitywnie.

Choćby nie wiadomo ile rąk mnie trzymało, ile osób stało przy mnie, ile koronek do Bożego Miłosierdzia za mnie odmówiono i ile świeczek zapalono, to i tak w momencie śmierci będę sam.

Jezus wskrzesił tego młodego człowieka, by nam powiedzieć, że Bóg nie stworzył śmierci, która jest rozłąką bliskich, kochających się osób. Bóg nie po to stworzył nas zdolnych do miłości, byśmy rozstawali się z tymi, których kochamy.

Trzeba się pozbyć trwogi w swoim sercu, w swojej myśli. Ten, kto tego nie potrafi, jest zagrożony, choćby go chroniły wszystkie armie świata. Nie ma na świecie gorszego nieprzyjaciela niż strach, własny strach.

Vittorino Andreoli: Po 45 latach pracy z chorymi ludźmi zacząłem zadawać sobie fundamentalne pytanie: czy cierpienie faktycznie jest kluczem do zrozumienia naszej egzystencji?

To był początek mojego spotkania z Marcinem, który drogą cierpienia doprowadził mnie do miłości i pokazał mi, że granica śmierci jest granicą życia…

{{ article.description }}