#sobór watykański ii

Obchody 50. rocznicy rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego (11 X) zbiegły się w ogłoszeniem przez Benedykta XVI "Roku Wiary".

Obchody 50. rocznicy rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego (11 X) zbiegły się w ogłoszeniem przez Benedykta XVI "Roku Wiary".

Obchody 50. rocznicy rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego (11 X) zbiegły się w ogłoszeniem przez Benedykta XVI "Roku Wiary".

W książce "Medytacje o Kościele" kard. Henri de Lubaca SJ (1896-1991) został ukazany Boski i ludzki paradoks Kościoła, na którego obliczu powinien odbijać się blask Słowa, piękno Jezusa Chrystusa. Francuski jezuita głęboko wierzył, iż grzechy uczniów Chrystusa nie mogą całkowicie przysłonić świętości Kościoła, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca. Kościół to "miasto święte", "Nowe Jeruzalem", kształtowane przede wszystkim przez Boga.

Od rozpoczęcia Vaticanum II minęło 50 lat. Dlaczego go zwołano? Co dał Kościołowi? Dlaczego właśnie sobór powszechny? Papież Jan XXIII mówił, że nagły pomysł zwołania soboru uważa za natchnienie Ducha Świętego, będące odpowiedzią na gorące modlitwy. Ówczesny papieski sekretarz stanu, kardynał Tardini, który jako pierwszy o tym usłyszał, szczerze wyznał później iż uznał, że Jan XXIII na chwilę stracił rozum...

Na znaczenie działania Ducha Świętego w obradach II Soboru Watykańskiego zwrócił uwagę kard. Zenon Grocholewski otwierając 31 stycznia międzynarodowy kongres zorganizowany w Bangalore w Indiach. Główne myśli zawarte w wystąpieniu prefekta Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej przedstawia w swym wydaniu noszącym jutrzejszą datę "L’Osservatore Romano".

Polska była bardzo aktywnie obecna i widoczna na Soborze. To wtedy cały świat dowiedział się o Milenium Chrztu Polski, o polskiej pobożności maryjnej, o Jasnej Górze...

Staraniem Fundacji Jana Pawła II - Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu w Rzymie opublikowano artykuły i referaty naukowe Karola Wojtyły dotyczące II Soboru Watykańskiego. Książka "Kościół w tajemnicy odkupienia. Interpretacja Vaticanum II" zawiera w sumie trzydzieści cztery tytuły pochodzące z lat 1965-1977. Są to w większości teksty wystąpień metropolity krakowskiego wygłoszone podczas sympozjów naukowych, czy też spotkań odpowiednich komisji episkopatu, zajmujących się wdrażaniem Vaticanum II w życie Kościoła w Polsce. Jedna trzecia z nich jest udostępniona jest po raz pierwszy.

W książce "Medytacje o Kościele" kard. Henri de Lubaca SJ (1896-1991) został ukazany Boski i ludzki paradoks Kościoła, na którego obliczu powinien odbijać się blask Słowa, piękno Jezusa Chrystusa. Francuski jezuita głęboko wierzył, iż grzechy uczniów Chrystusa nie mogą całkowicie przysłonić świętości Kościoła, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca. Kościół to "miasto święte", "Nowe Jeruzalem", kształtowane przede wszystkim przez Boga.

"Kwestia reformy liturgicznej jest ściśle związana z właściwą interpretacją Soboru Watykańskiego II" - powiedział w świątecznym wywiadzie dla austriackiego portalu katolickiego kath.net kard. Kurt Koch. Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan zwrócił uwagę na powszechną dziś "dewaluację" terminu "reforma".

"Nowy sobór miałby za zadanie pomóc Kościołowi katolickiemu w udzieleniu - ewangelicznej, w duchu dialogu, w ścisłej współpracy z innymi Kościołami chrześcijańskimi i religiami - odpowiedzi na poważne wyzwania, jakie stoją przed ludzkością"

Zaraz po Soborze Watykańskim II można było dostrzec wiele nowych owoców działania Ducha Świętego w Kościele, powstawały nowe ruchy, pośród wiernych rósł głód Słowa Bożego, dowartościowana została rola świeckich w Kościele. Obok tych pozytywnych zjawisk można też było doświadczyć rozczarowania czytając np. artykuły niektórych teologów promowanych przez środki masowego przekazu.

Zaraz po Soborze Watykańskim II można było dostrzec wiele nowych owoców działania Ducha Świętego w Kościele, powstawały nowe ruchy, pośród wiernych rósł głód Słowa Bożego, dowartościowana została rola świeckich w Kościele. Obok tych pozytywnych zjawisk można też było doświadczyć rozczarowania czytając np. artykuły niektórych teologów promowanych przez środki masowego przekazu.

Obchody 50. rocznicy rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego (11 X) zbiegły się w ogłoszeniem przez Benedykta XVI "Roku Wiary". Ojciec święty zachęca nas, byśmy powrócili do samych tekstów soborowych:

Sobór Watykański II nosi ślady pióra Benedykta XVI - w ten sposób abp Gerhard Müller skomentował siódmy tom "Dzieł wszystkich" Josepha Ratzingera. Książka zawiera publikacje przyszłego Papieża z czasów, gdy włączył się on w popularyzację wyników Soboru Watykańskiego II.

"Do obowiązku Soboru Powszechnego należy przede wszystkim strzeżenie świętego depozytu nauki chrześcijańskiej i podawanie go w jak najbardziej skutecznej formie. Czym jest ów "depozyt wiary"?

"Pół wieku po Beatlesach, pół wieku po Soborze" - taki prowokujący tytuł nosiło spotkanie zorganizowane 26 listopada przez Laboratorium "Więzi", Collegium Bobolanum, Instytut Kultury Włoskiej w Warszawie oraz włoską telewizję RAI 150.

W książce "Medytacje o Kościele" kard. Henri de Lubaca SJ (1896-1991) został ukazany Boski i ludzki paradoks Kościoła, na którego obliczu powinien odbijać się blask Słowa, piękno Jezusa Chrystusa. Francuski jezuita głęboko wierzył, iż grzechy uczniów Chrystusa nie mogą całkowicie przysłonić świętości Kościoła, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca. Kościół to "miasto święte", "Nowe Jeruzalem", kształtowane przede wszystkim przez Boga.

Wiarygodnym przewodnikiem w odczytywaniu konstytucji i dekretów Soboru Watykańskiego II jest kard. Henri de Lubac SJ (1896-1991), jeden z najwybitniejszych teologów katolickich XX wieku. Ten wielki znawca epoki Ojców Kościoła został w 1960 roku zaproszony przez Ojca świętego Jana XXIII do prac w Komisji Teologicznej przygotowującej Sobór. Podczas jego trwania Henri de Lubac współredagował trzy bardzo ważne dokumenty: Dei verbum, Lumen gentium oraz Gaudium et spes. W 1952 roku napisał on dzieło "Medytacje o Kościele" (Wydawnictwo WAM, 2012), w którym wyraził swoją miłość do Kościoła-Matki dającej nam codziennie w Eucharystii Jezusa Chrystusa.

Mówi się wiele o "Kościele Soboru Watykańskiego II". Mówi się także o "Kościele Piusa X", "Kościele Trydenckim" czy "Kościele Pawła VI". Pojawia się tu pewne nadużycie językowe. Jest to rodzaj akcentowania braku ciągłości, wyolbrzymiania go czy nawet insynuowania zerwań, uwypuklania cech potencjalnych, drugorzędnych, ze szkodą dla tego, co najistotniejsze, co trwa. Oznacza to zapominanie, że Sobory i Papieże, w samym sprawowaniu władzy, są jedynie sługami tradycji chrześcijańskiej. Znam tylko jeden Kościół, Kościół zawsze ten sam, Kościół Jezusa Chrystusa, Kościół Apostołów, którego historia jest z pewnością burzliwa, ale który odnawia się tylko po to, by pozostać sobą.

{{ article.description }}