Sobór Watykański II - lekcja do odrobienia cz.13

W książce "Medytacje o Kościele" kard. Henri de Lubaca SJ (1896-1991) został ukazany Boski i ludzki paradoks Kościoła, na którego obliczu powinien odbijać się blask Słowa, piękno Jezusa Chrystusa. Francuski jezuita głęboko wierzył, iż grzechy uczniów Chrystusa nie mogą całkowicie przysłonić świętości Kościoła, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca. Kościół to "miasto święte", "Nowe Jeruzalem", kształtowane przede wszystkim przez Boga.

Fragment książki Henriego de Lubaca "Medytacje o Kościele"

Człowiek prawdziwie wierzący nie jest samotny w swojej wierze. Chociaż jego zależność od innych ludzi może wystawiać go na próby, to jednak o ile bardziej ta solidarność jest jego siła,! Przez chrzest wszedł on do wielkiej katolickiej rodziny. Dzieli ze wszystkimi jej członkami te sama i jedyna, nadzieje. Usłyszał to samo wezwanie, jest częścią tego samego ciała. Zaciągnięty został do tej "armii maszerującej droga, na której spotyka swoje zbawienie - Jezusa Chrystusa".

Prawdziwie wierzący włączony zostaje do "powszechnego zgromadzenia" utworzonego "przez wszystkie narody i pokolenia, ludy i języki", które posiada własna i ścisła tradycje, precyzyjnie określona, władze i jest konkretna rzeczywistością, żyjąca i rozwijająca się w ziemskich warunkach, i "wspólnym powołaniem, któremu służy nieskończenie złożona i szczegółowa struktura" oraz ciągle odnawiającą się więź. Ludzki geniusz nie stworzył nigdy porównywalnego dzieła. Jeśli powiedzielibyśmy "Kościół buddyjski" czy przykładowo taoistyczny, to tylko na zasadzie odległej analogii. Cóż to za cudowne i wielopostaciowe bogactwo! Nie sposób go zgłębić, można co najwyżej dotknąć wielkiego strumienia dwudziestu wieków. Wytrysnął Kościół z przebitego boku Chrystusa na Kalwarii, zahartował się w Ogniu Zesłania Ducha Świętego , sunie niepowstrzymanie przed siebie jak rzeka i ogień. Porywa w biegu każdego we właściwym dla niego czasie, by wytoczyć nowe fontanny wody żywej i zapalić nowy płomień. Kościół jest instytucja, która trwa dzięki boskiej sile otrzymanej od swego Założyciela. Jest nawet czymś więcej niż sama, instytucja - jest Życiem, które się, dalej udziela. Kościół kładzie na wszystkich gromadzonych przez siebie dzieciach Bożych pieczęć jedności.