#sobór watykański ii

O tym, jaki jest Kościół w świecie 50 lat po Soborze Watykańskim II - rozmawiali dziś uczestnicy dyskusji panelowej, zorganizowanej podczas konferencji na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Niepolityczna polityczność Kościoła to zabieganie o prawa każdego człowieka, wolność sumienia i wyznania, nienaruszalność życia, respektowanie wolnościowych praw obywatelskich - podkreślano podczas konferencji na temat dorobku Soboru Watykańskiego II, zorganizowanej na UKSW w Warszawie, w 50. rocznicę jego rozpoczęcia.

Nie udawajmy architektów Kościoła, do nas należy nie jego przerabianie, ale kontynuowanie fundamentalnego otwarcia na innych, przy jednoczesnym pilnowaniu swojej własnej tożsamości - mówił o. prof. Jacek Salij OP podczas zainaugurowanej 13 listopada na UKSW w Warszawie dwudniowej konferencji na temat współczesnego dorobku Soboru Watykańskiego II w 50. rocznicę jego rozpoczęcia.

Konstytucja "Gaudium et spes" dotyczy misji Kościoła, jego zadań i roli w we współczesnym świecie. Jest ostatnim dokumentem przyjętym na Soborze Watykańskim II, 7 grudnia 1965 r. Podsumowuje nauczanie soboru poprzez wskazanie wynikających z niego konsekwencji duszpasterskich, szczególnie wobec wyzwań oraz nowych "znaków czasu", wobec których w dzisiejszej epoce staje Kościół.

Kościół jest — zarówno przed Soborem, jak i po nim — tym samym Kościołem, jednym, świętym, katolickim i apostolskim, pielgrzymującym przez dzieje; «wśród prześladowań świata i pociech Bożych zdąża naprzód w pielgrzymce», głosząc śmierć Pana, aż przyjdzie.

Trzema latami Zielonych Świąt Kościoła nazwał Sobór Watykański II (1962-65) znany polski teolog, ks. prof. Alfons Skowronek. O ile poprzednie, a szczególnie pierwsze sobory powszechne koncentrowały się wokół dogmatów o Chrystusie i Trójcy Świętej (co było związane z toczonymi wówczas kontrowersjami doktrynalnymi), o tyle Vaticanum II było "zorientowane na duszpasterski konkret, na wewnętrzną odnowę całego Kościoła". Było też pierwszą, zakrojoną na tak szeroką skalę refleksją Kościoła o sobie samym.

Sobór Watykański II, uznając tę fundamentalną zasadę nowoczesnego państwa i opowiadając się za nią w Deklaracji o wolności religijnej, powrócił do najgłębszego dziedzictwa Kościoła. Kościół może żywić przekonanie, że w ten sposób pozostaje w pełnej harmonii z nauczaniem samego Jezusa (por. Mt 22, 21), a także z Kościołem męczenników, z męczennikami wszystkich czasów.

W październiku bieżącego roku obchodzimy 50. rocznicę otwarcia II Soboru Watykańskiego. Uroczystości jubileuszowe stanowią okazję nie tylko do wspominania, lecz przede wszystkim do rozliczenia się z dziedzictwem Soboru - co udało nam się zrealizować, a nad czym wciąż musimy pracować?

Konflikt między wiarą Kościoła i radykalnym liberalizmem, a także naukami przyrodniczymi, które głosiły, że zgromadzona przez nie wiedza ogarnia całą rzeczywistość aż po najdalsze granice, i uparcie próbowały wykazać zbędność «hipotezy Boga», doprowadził do tego, że w XIX w., za pontyfikatu Piusa IX, Kościół ostro i radykalnie potępił takiego ducha epoki nowożytnej.

"Nie o to chodzi, że my mamy prawdę, chodzi o to, w jaki sposób świat uzna ją za swoją". Jak to zrobić? Wszyscy w Kościele musieli sobie zadać to pytanie.

"Rozpoczął się dobrze, a zakończył jeszcze lepiej. Synod zapoczątkowuje czas nowej ewangelizacji, wzywając wszystkich członków Kościoła, duchownych i świeckich, na start do misji, wskazywanej jako zadanie wszystkich ochrzczonych" - czytamy w komentarzu redakcyjnym "L`Osservatore Romano".

W ciągu wieków wielcy mistrzowie chrześcijańskiej duchowości nawoływali do ucieczki od "złego" świata, by poświęcić się kontemplacji. Ze stronieniem od niego pozostaje w ścisłym związku jedna z wielkich pokus chrześcijańskiego życia, a mia­nowicie pewien duchowy indywidualizm, w którym dominuje nastawienie na własne zbawienie.

Czterdzieści lat po Soborze możemy skonstatować, że jego pozytywny dorobek jest większy i bardziej żywotny, niż mogło się wydawać w burzliwym okresie ok. roku 1968. Dzisiaj widzimy, że dobre ziarno, choć wzrasta powoli, rozwija się jednak, a tym samym rośnie także nasza głęboka wdzięczność za to, czego dokonał Sobór.

Musimy sprawić, aby wewnątrz Kościoła ludzie potrafili się słuchać. Nie potrzebujemy Kościoła, którym kierują głusi - mowi ks. John W. O'Malley.

Najlepiej przygotowany i pierwszy uchwalony dokument Vaticanum II. Zdaniem ks. Stanisława Czerwika KL jest "pierwszym w dziejach Kościoła dokumentem Soboru powszechnego, zawierającym całościową teologiczną wizję liturgii".

Kościół pozostaje tym samym, jedynym podmiotem — Ludem Bożym w drodze. Hermeneutyka nieciągłości może doprowadzić do rozłamu na Kościół przedsoborowy i Kościół posoborowy. Głosi ona, że teksty Soboru jako takie nie są jeszcze prawdziwym wyrazem ducha Soboru, ale rezultatem kompromisów, które trzeba było zawierać w celu osiągnięcia jednomyślności, cofając się do przeszłości i zachowując wiele elementów przestarzałych i dziś już bezużytecznych.

Zwołany przez Jana XXIII w 1959 r. Sobór Watykański II, który obradował w latach 1962-65, był bezsprzecznie największym i najdonioślejszym wydarzeniem religijnym XX wieku, i to nie tylko w Kościele katolickim, ale w całym świecie. Trudno też przecenić jego wkład w życie polityczne i społeczne.

Na konieczność odniesienia soborowego "aggiornamento" (dostosowania do wymogów współczesności) do wiecznej młodości chrześcijaństwa wskazał papież spotykając się z niektórymi, żyjącymi jeszcze ojcami II Soboru Watykańskiego, patriarchami i arcybiskupami większymi katolickich Kościołów Wschodnich oraz przewodniczącymi episkopatów, przybyłych do Rzymu z okazji rozpoczętego wczoraj Roku wiary. Ojciec Święty podkreślił, że powinien być on okazją powrotu do żywego źródła Ewangelii, do przemieniającego spotkania z osobą Jezusa Chrystusa.

Można wybrać część. Można wybrać całość. Ograniczanie nauczania Kościoła do "ducha Soboru Watykańskiego Drugiego" skończy się źle. Nie jesteś Bogiem, uświadom to sobie.

Na znaczenie Bożej obecności w życiu Kościoła i jej doświadczeniu w minionych 50 latach wskazał Benedykt XVI, pozdrawiając 11 października wieczorem uczestników czuwania modlitewnego z pochodniami. Spotkanie to, zorganizowane przez Włoską Akcję Katolicką we współpracy z diecezją rzymską, w 50. rocznicę otwarcia II Soboru Watykańskiego, nawiązywało do wielkiego spontanicznego czuwania, które odbyło się 11 października 1962 w Rzymie z udziałem około 100 tys. wiernych.

{{ article.description }}