#św monika

27 sierpnia Kościół wspomina świętą Monikę, patronkę kobiet chrześcijańskich, matek, wdów czy kobiet zamężnych. Święta znana jest przede wszystkim ze swej wytrwałej modlitwy, dzięki której na chrześcijaństwo nawrócił się jej syn, św. Augustyn. Przedstawiamy pięć faktów o św. Monice, które pomogą ci nie stracić nadziei w trudnych chwilach.

Archeolodzy odkopali pozostałości po antycznej katedrze w Ostii, portowym mieście Rzymu. To tam modlił się św. Augustyn i jego matka św. Monika. Bazylikę ufundował cesarz Konstantyn. Ma ona obszerne atrium i baptysterium. Składa się z trzech naw i liczy 80 metrów długości. Dzięki temu odkryciu poznaliśmy, jak miała wyglądać standardowa świątynia chrześcijańska – mówi Norbert Zimmermann, który kierował wykopaliskami.

Myśli, homilie i pisma, które pozostały po Augustynie, naznaczyły całą późniejszą historię chrześcijaństwa. Najbardziej znane są jego Wyznania, należące do klasyki literatury i duchowości. Opisuje w nich swoją drogę duchową, błądzenie w sektach, późne nawrócenie, przypisywane wstawiennictwu jego świętej matki. Niezwykle uzdolniony, rozmiłowany w literaturze łacińskiej, błądzący po ludzku. 28 sierpnia wspominamy św. Augustyna, biskupa Hippony, ojca i doktora Kościoła.

Monika jest wspominana jako święta córka, żona, synowa, w końcu matka. Czy może być wzorem dla współczesnych kobiet? Miała surową piastunkę, rodziców, którzy wydali ją młodo za starszego o 20 lat urzędnika, statecznego, ale i porywczego poganina. Miała teściową, z którą nie zgrały się wrażliwością i w końcu syna, zdolnego acz leniwego, ceniącego sobie swobodne życie. Która z kobiet nie odnajdzie w niej odniesienia do własnego życia i doświadczeń? Kościół wspomina św. Monikę 27 sierpnia.

Kościół ma w swoich szeregach wiele świętych matek, które wychowały przyszłych świętych. Przedstawiamy tylko sześć z tych wspaniałych kobiet, które kochały Boga i promieniowały tym na swoje dzieci.

„Kochaj i czyń, co chcesz”, to najbardziej znane i cytowane hasło, ale jego myśli, słowa homilii i pisma wywarły wielki wpływ na całe późniejsze nauczanie chrześcijaństwa. Jego Wyznania, opisujące późne nawrócenie, po latach modlitw i łzach matki, i jego drogę duchową są po wsze czasy klasyką literatury i duchowości. Był niezwykle uzdolniony, zamiłowany w literaturze łacińskiej. To św. Augustyn, biskup Hippony, ojciec i doktor Kościoła, którego wspominamy 28 sierpnia.

Kwestia jego wyglądu pozostaje dla nas tajemnicą.

Nie przez przypadek święta Monika jest patronką kobiet prawie wszystkich stanów. Doświadczyła bowiem życia jako osoba samotna, w małżeństwie, jako matka i jako wdowa.

Życie i teologia św. Augustyna na trwale wpisała się w żywą tradycję Kościoła. Były w Augustynie wielka pasja i umiłowanie życia, filozoficzny głód prawdy, dobra i piękna, ale jego serce pozostawało niespokojne. W jego rozterkach i duchowym zagubieniu towarzyszyła mu Monika. Przez wiele lat zanosiła wytrwałą modlitwę do Boga o nawrócenie syna. Pewnego dnia św. Ambroży, biskup Mediolanu, pocieszył ją słowami: matka tylu łez nie może być nie wysłuchana przez Boga. Wreszcie niewypowiedziana tęsknota za Bogiem oraz nieustanne poszukiwania intelektualne i religijne Augustyna zaowocowały jego spotkaniem z Jezusem Chrystusem.

Św. Monikę, matkę św. Augustyna, patronkę wdów oraz trudnych małżeństw wspomina Kościół katolicki 27 sierpnia. Jej wytrwała wiara i modlitwa wyjednały łaskę nawrócenia i chrztu mężowi oraz synowi Augustynowi, który później stał się świętym i jednym z największych doktorów Kościoła.

Najważniejsza rozmowa, o chorobie i pożegnaniu, o śmierci i życiu w Bogu, które nie ma końca. Każdy z nas, wcześniej czy później, zetknie się z ciężką i nieuleczalną chorobą rodzica, rodzeństwa, kogoś z rodziny, przyjaciół czy sąsiadów. Czasem trudno nam się zdobyć na spotkanie z chorą osobą w jej domu, w szpitalu, w mieszkaniu kogoś znajomego czy w hospicjum. Co jej powiem, a może ktoś nie życzy sobie, by go odwiedzić w takim stanie? Zdarzają się i takie sytuacje, że chory chce się odizolować, by nie być dla nikogo niemiłym widokiem. Chce przeżyć ten czas samotnie. Trzeba umieć to uszanować.

{{ article.description }}