#zawiść

Jak zareagowałby Jezus, gdyby widział dwóch katolików okładających się biczami hejtu tylko dlatego, że jeden jest krytyczny wobec rządu, a drugi nie?

Czy warto być zazdrosnym? Czy zazdrość może być normalna? Zobacz, kiedy to uczucie bywa naturalne, dlaczego może być dobre i czemu nie zawsze trzeba go odrzucać.

Chęć zemsty odgrywa naturalnie znaczną rolę w naszych relacjach z innymi ludźmi. Rzeczywistość dostarcza wiele powodów, by móc wygłaszać tyrady pełne nienawiści i nosić w sobie pragnienie odwetu.

Demon gniewu, zawiści, rozczarowania i inne czorty rodzinnego piekła pogrążają nas w konfliktach, które potrafią trwać w utajeniu, gubiąc przyczynę i sens samego sporu.

Objawem naszego pragnienia miłości jest zazdrość. Sygnalizuje ona wewnętrzne zagrożenia, jakie rodzą się w nas na skutek pojawienia się rywala w bliskości osoby, przez którą czujemy się kochani.

Dwaj mężczyźni leżeli w tej samej ciasnej, małej izolatce. Tylko jeden z nich był w stanie na tyle podnieść głowę, by wyjrzeć przez znajdujące się tam wąskie okienko. Drugi chory musiał leżeć na wznak i mógł się tylko nieruchomo wpatrywać w ściany oraz sufit.

Zazdrość to, w powszechnej opinii, paskudne uczucie. Z gatunku tych, do których - jak do lenistwa, chciwości, nietolerancji i jeszcze kilku grzechów pospolitych - nie wpada się przyznać publicznie.

Dla współczesnego człowieka zawiść jest czymś gorszym, bardziej negatywnym, bardziej ponurym od zazdrości. Gdybyście zapytali kogoś, czy jest bardziej zazdrosny, czy zawistny, odpowiedziałby prawdopodobnie, że jest bardziej zazdrosny. Dlaczego?

W urzędach obowiązuje nieco delikatniejsza nazwa: doniesienia. Ale wiadomo bardzo dobrze, że chodzi o donosy. I że jest ich mnóstwo.

{{ article.description }}