Radość z zaludniania nieba - Łk 15, 1-10

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: "Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi".

Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: "Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła».

Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Albo jeśli jakaś kobieta mając dziesięć drachm zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: «Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam».

Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca".

Komentarz do Ewangelii:

Dlaczego "w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia"? To jest, owszem, powód do radości, gdy zdrowieje chory człowiek, ale czy nie byłoby większą radością gdyby ten człowiek w ogóle nie zapadł na żadną chorobę?

Wytłumaczenie tej nielogiczności jest tylko jedno: wszyscy zgrzeszyliśmy, wszyscy pogubiliśmy się jak te owce czy drachmy. Tylko aniołowie w niebie są bez grzechu. No i Bóg sam.

Stąd ta radość. Bez nawrócenia (odnalezienia się) nie będzie w niebie żadnego człowieka. Każdy musi przez to przez przejść. A każde nawrócenie jest jak narodziny dziecka. Ileż radości, kiedy rodzi się człowiek! A ile smutku, gdy się nie rodzi, gdy rodzi się martwy!