Miłość do Boga, która nie prowadzi do sprawiedliwości względem człowieka, jest farsą / Jezuicki Przystanek Adwentowy, cz. 11

Jezuita, o. Pedro Arrupe pokazał, co oznacza chrześcijańska miłość w XX wieku. Jego wezwanie do formowania „mężczyzn i kobiet dla innych” nie jest zachętą do ogólnej życzliwości czy filantropii. Jest świadomą decyzją, by żyć „nie dla siebie, ale dla Boga i Chrystusa, Boga-człowieka, który żył i umarł za cały świat”.

Adwent jest świętowaniem Boga, który z miłości stał się jednym z „najmniejszych” – bezbronnym dzieckiem narodzonym w ubóstwie. Ojciec Arrupe ostrzegał również przed oddzielaniem tej miłości od sprawiedliwości. W swoim przemówieniu do absolwentów szkół jezuickich wypowiedział słowa: „Miłość do Boga, która nie prowadzi do sprawiedliwości względem człowieka, jest farsą”.

W innym tekście pyta jeszcze ostrzej: „Jak możecie kogoś kochać i traktować go niesprawiedliwie? Zabierzcie sprawiedliwość z miłości, a zniszczycie miłość”.

Ostatni dzień przed Wigilią konfrontuje nas z tym wyzwaniem. Miłość, którą przynosi Chrystus, to nie tylko miłe uczucie. To ogień, który spala niesprawiedliwość. Świętowanie Bożego Narodzenia – narodzin Boga pośród ubogich – przy jednoczesnym ignorowaniu systemów, które to ubóstwo i niesprawiedliwość tworzą, byłoby, jak mówi Arrupe, „farsą”. Miłość musi być wcielona w sprawiedliwość.

Pytanie do refleksji: Gdzie moja miłość jest wezwana, by stać się czymś więcej niż tylko uczuciem czy miłym gestem, lecz stać się aktywnym aktem sprawiedliwości wobec tych, którym odmawia się ich praw?