Słuchamy, aby budować

„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale” (Mt 7, 24).

Zwykle skałę z dzisiejszej Ewangelii utożsamiamy z Jezusem. Jeśli jednak uważniej wczytamy się w tekst, odkryjemy, że solidny fundament naszego życia tworzy zarówno boskie słowo jak i jego ludzkie wcielenie w czyn.

Mówienie w tym kontekście, że skałą jest tylko Chrystus, to w pewien sposób uwalnianie się od odpowiedzialności za swoje życie. Rozwijając metaforę użytą przez Jezusa, można powiedzieć, że nie wystarczy jedynie wpatrywać się w piękny projekt willi i wzdychać, jak by to było ładnie zamieszkać w takim domu. Ale z samego przyglądania się szkicom nic się nie urodzi.

Ta Ewangelia świetnie ilustruje, na czym polega współpraca człowieka z Bogiem. Przyjmując Jego dary, musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, abyśmy wydali dobre owoce. Oczywiście, nie chodzi tutaj o skoki na banji lub zdobywanie K-2, lecz często o bardzo prozaiczne akty codziennego życia. Budowanie życia, jak mówi Ewangelia, nie będzie nam zawsze szło jak po maśle i w podskokach. Burze zniechęcenia, zmęczenia, przeciwności będą nas nachodzić. Ale jeśli będziemy mieć w pamięci żywe Słowo Chrystusa, a równocześnie nie wycofamy się zbyt szybko z naszych zobowiązań, przerażeni ograniczonymi możliwościami, przetrwamy i wyjdziemy z tych doświadczeń wzmocnieni.

Misją Słowa Bożego nie jest wzbudzanie zachwytów. W Ewangelii św. Łukasza natrafiamy na epizod, w którym pewna kobieta zachwycona mową Jezusa, zaczyna wołać z tłumu i wychwalać Jego matkę za to, że zrodziła kogoś tak wspaniałego (Łk 11, 27-28). Odpowiedź Jezusa jest jednak intrygująca. W polskim przekładzie czytamy: „Owszem. Ale również błogosławieni są ci, którzy słuchają słowa i zachowują je wiernie”. W greckim tekście pojawia się słowo menoun – „tak, ale”, „przeciwnie, „raczej”, które oddano pozytywnie jako „owszem”. Tymczasem słowo to może być oddane jako potwierdzenie lub zaprzeczenie.

Osobiście uważam, że polskie tłumaczenie jest zasadniczo trafne, ale trzeba dodać pewne ważne uzupełnienie. W swojej wypowiedzi Jezus nie neguje entuzjastycznej uwagi kobiety i podtrzymuje wartość fizycznego macierzyństwa, uznając godność Maryi. Niemniej, wydaje się, że w kontekście całej Ewangelii św. Łukasza, Jezus kładzie większy akcent duchowe przyjęcie i zrodzenia słowa w sobie, czyli w swoim życiu, czego Maryja jest również dobitnym przykładem. Chrystus zdaje się więc mówić do niewiasty w tłumie: „Masz rację, kobieto, ale tylko częściowo. Bo nie przyszedłem po to, żeby was czarować, ale dać wam możliwość wzrastania dzięki wypowiedzianemu i przyjętemu słowu”.

Kiedy słuchamy Słowa Bożego i kazań (nie wyłączając mnie samego), warto skupić się nie tylko na wrażeniach, ale po wyjściu z kościoła zadać sobie pytanie: Jaką cegiełkę wynoszę z tej mszy, którą chciałbym dołożyć do budowy domu mojego życia? Do czego czuję się zachęcony? Co mógłbym wprowadzić w czyn? Jeśli te pytania w ogóle nie padną, w tej lub innej formie, wszystko spłynie po nas jak deszcz po kaczce, gdyż kazanie raz bardziej się nam podoba, a innym razem mniej. Chociaż tak na marginesie trzeba powiedzieć, ( i biję się w tym momencie w piersi) że czasem kazania mają taką jakość, że, przy najszczerszych chęciach, nie wiadomo, co zabrać ze sobą do domu.

Słowo Boże jest nośnikiem i zaczynem dobra, które odpowiada naszym najgłębszym pragnieniom. Jak ziarno chce zapuścić w nas korzenie, zakiełkować, dojrzeć i przynieść owoc w postaci cnót i dobrych uczynków. Skąd jednak bierze się w nas rozdźwięk pomiędzy naszymi deklaracjami, poprzedzonymi często zachwytem, a ich wypełnieniem? Co zrobić, aby skuteczniej przerzucać w sobie most między słuchanym słowem a jego realizacją? Przyczyny tego rozziewu są różne: nasza słabość i ograniczenia, brak wewnętrznej motywacji, itd.

Myślę jednak, że dużo większą przeszkodą może być niedostateczne przekonanie o naszej wielkiej wartości. Powątpiewamy w to, że Chrystus, powołując nas na swoich uczniów, z góry tak nas wyposażył, iż mamy w sobie podatny grunt na przyjęcie Jego Słów. Dlatego pierwszym krokiem do skuteczniejszego wypełniania woli Boga w naszym życiu jest nieustanne odkrywanie spoczywającego w nas dobra, a także tego, które dzieje się wokół nas.

Dla przykładu, jakże często naszą uwagę przykuwają głównie złe wiadomości, które zwykle dobrze się sprzedają i wypełniają większość serwisów informacyjnych w mediach. Przyzwyczailiśmy się, że to normalność. O dobru niewiele się mówi, bo ono wydaje się oczywiste i nudne.