Stacja XIV - Złożenie Pana Jezusa do grobu

Niedługo przed swoją śmiercią Pan Jezus wypowiedział takie słowa: „Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12,24). Życie i śmierć Pana Jezusa jest najlepszą ilustracją tej prawdy. Całe Jego życie było obumieraniem dla siebie. Cały oddany był Ojcu niebieskiemu i ludziom, aż do zupełnego wyniszczenia na krzyżu i w grobie. Oto leży w ziemi obumarłe to Boże Ziarno. Lecz jakże wielki owoc wydało: Zbawienie i życie wieczne milionów ludzi! Wszystkie pokolenia ludzkie będą czerpać z tego obumarłego Ziarna życie wieczne! Jakże beznadziejne byłoby nasze życie i śmierć, gdyby nie śmierć naszego Zbawiciela zakończona Jego zmartwychwstaniem. Jakże więc ogromna wdzięczność winna się budzić w naszych sercach przy grobie Pana Jezusa, jakże radosna nadzieja, że i my kiedyś z Nim zwyciężymy śmierć i zmartwychwstaniemy. Jest jednak jeden najważniejszy warunek, żeby tak było: w życiu i przy śmierci musimy być złączeni z Chrystusem, przez wiarę, miłość, życic ofiarne dla Boga i ludzi, wyzbyte egoizmu. Tylko takie życie zaowocuje życiem wiecznym.

Panie Jezu Zmartwychwstały! Uwielbiamy Cię, dzięki Ci składamy za Twoje zwycięstwo nad szatanem, grzechem i śmiercią. Radujemy się nadzieją naszego zmartwychwstania, które nam wysłużyłeś. Chcemy w życiu i śmierci należeć do Ciebie, iść przez życie za Tobą, Ciebie naśladować żyjąc ofiarnie dla Boga i ludzi, aby zasłużyć na życie wieczne z Tobą.