XIV Złożenie do grobu

Posadzić drzewo, wybudować dom i mieć syna. Czy to jest spełnienie męskich marzeń? Zapytam więc: co będziesz robił w grobie? Kim tam będziesz, bez drzew, bez domu i bez dzieci? Obserwuję, jak w naszym kraju rosną fortece wokół drzew, domów i dzieci. Są już tak pięknie ogrodzeni, że można by ich przykryć dachem i zamienić posesję w rodzinny grobowiec. Czy można ukraść prawdziwy skarb? Mówił Jezus: „Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje”. Jeśli ktoś potrafi ukraść ten prawdziwy skarb, jest też władcą serca. Trzeba więc bardzo uważać, gdzie lokuje się swoje serce. Tym bardziej jest to dramatyczne wyzwanie, że w naszym kraju jest wielu dorobkiewiczów. I wciąż obserwuje się, że bardziej ofiarni są ludzie niezamożni. Wiadomo, bogaci liczą się z groszem. Czy jednak nie przeliczą się? Widziałem pogrzeby bogatych i biednych. To dwa różne światy. Grobowce i trumny też. Ale ludzie? Gdzie byli prawdziwsi ludzie, każdy może sobie odpowiedzieć. Pamiętam łzy tak sztuczne, jak kwiaty wokoło trumny. Wiadomo, gust nie idzie zawsze w parze z pieniędzmi. Rozważanie przy tej stacji nie jest jednak potępieniem bogatych. To jest jedynie proste zapytanie o serce. Gdzie będzie twoje serce w godzinę śmierci? Czy śmierć przyjdzie jak złodziej i zabierze ci to, co kochasz? Czy też prawdziwą wartością będziesz ty sam i twoje owocne życie? Takie życie, które jest warte wieczności. Grób Jezusa jest przeniknięty wiecznością. Ile jest jeszcze takich grobów na cmentarzach, które znamy? A ja wciąż martwię się o swój grób.