Św. Paweł Apostoł - bądźmy wdzięczni!

Warto dzisiaj zobaczyć drogę wiary św. Pawła. On całym swoim życiem pokazuje nam, że Bóg kieruje historią każdego z nas. Wszystko jest Jego łaską. Z największego zagubienia i zaślepienia Bóg wyprowadza nas ku Światłu Chrystusa. Trzeba było, by zbyt pewny siebie faryzeusz doświadczył swojej słabości. Otworzył swe serce na przebaczającą miłość Boga, który umiłował nas, gdy jeszcze byliśmy grzesznikami. Paweł wiedział, co znaczy mieć serce rozdarte, gdy człowiek pragnie czynić dobro, a później - niestety - wybiera zło. Nieszczęsny to człowiek (por. Rz 7).

Chrystus wyrwał go z tego duchowego paraliżu, a Paweł przyjął ofiarowane mu zbawienie i pozwolił, by Słowo Boże wydało w nim owoce nawrócenia. Zaczął żyć wsłuchany w Ducha Świętego, dlatego doświadczał w swoim sercu miłości, radości, pokoju, cierpliwości. Był dla innych uprzejmy i pełen dobroci, potrafił być wierny danemu słowu, umiał być uprzejmy dla innych, łagodny i opanowany każdego dnia (por. Ga 5, 22). W tym czasie, w którym spontanicznie robimy podsumowanie minionego roku, warto zastanowić się, czy w kończącym się roku potrafiliśmy otworzyć się na działanie Ducha Świętego?

Święty Paweł uczy nas, jak budować swoje życie na fundamencie zaufania do Boga, który nam się objawił w Jezusie Chrystusie. Apostoł wszystko w swoim życiu podporządkował Zbawicielowi.

Przyjaźń z Nim była dla Pawła największą wartością:

Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa  i znalazł się w Nim - nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze -  przez poznanie Jego: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach - w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych. Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa. Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie (Flp 3, 7-14).

Święty Paweł głosił Ewangelię prawie w całym Cesarstwie Rzymskim. Jak sam pisze w Drugim Liście do Koryntian, był narażony na wiele niebezpieczeństw i opresji, z których za każdym razem wyrywał go Pan. Był prześladowany przez Żydów i pogan. Nie zniechęcał się jednak, bo jego mocą był Chrystus. Głosił Go niestrudzenie w Azji Mniejszej i w Grecji, aż w końcu dotarł do Rzymu, gdzie po wieloletnim więzieniu został ścięty mieczem w roku 67 przy Via Ostiensis.

Zatrzymajmy się jeszcze nad fragmentem z Listu do Kolosan, w którym Apostoł zachęca do postawy wdzięczności. Warto z perspektywy św. Pawła popatrzeć w podobnym duchu na minione miesiące:

(Kol 3, 12-15).

Dziękujmy zatem Bogu za wszystko, czego doświadczaliśmy w ostatnim czasie. Bądźmy wdzięczni przede wszystkim za dar Eucharystii oraz za Słowo Boże, którym obficie byliśmy karmieni w Kościele podczas modlitwy i osobistej lektury. Podobnie jak święty Paweł nauczajmy i napominajmy samych siebie przez psalmy, hymny i pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w naszych sercach.

Prośmy Boga, żeby nas prowadził przez doświadczenia smutne i radosne, byśmy w końcu otworzyli się na Jego nieskończoną miłość. A programem naszego życia niech będzie zachęta św. Pawła: I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko [czyńcie] w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego (Kol 3, 17).