Kościół w przedstawionej przez Franciszka wizji rozumie, że konieczne jest przezwyciężenie klerykalizmu, który traktuje wiernych świeckich jak dzieci. W tej wizji Kościół ma również kobiece oblicze.
Paweł Kowal napisał w "Rzeczpospolitej", że jasnogórskie kazanie prymasa Wojciecha Polaka wpisuje się w najlepszą tradycję Kościoła w Polsce. To prawda.
Czy zbrodnia w Barcelonie nie jest dowodem i potwierdzeniem, że gotowość przyjmowania uchodźców i imigrantów, to coś więcej niż naiwność i uleganie pięknoduchom - to świadome sprowadzanie na siebie i na innych niebezpieczeństwa, realnego zagrożenia życia i zdrowia?
Europa się boi. A w niej boi się Polska. Boi się być może nawet bardziej niż Europa. Czego się boi Europa i Polska? Islamu. Czy słusznie? Może powinna bać się czego innego?
Sygnały mówiące o problemach z "męskim wymiarem wiary" i z funkcjonowaniem mężczyzn w Kościele pojawiają się od dawna. Czy zjawiska te mają związek ze zmianą podejścia do kobiet?
"Czasopismo jest naprawdę «katolickie» tylko wtedy, gdy posiada spojrzenie Chrystusa na świat i je przekazuje oraz o nim świadczy". Tak mówił papież Franciszek w lutym br. podczas spotkania z redakcją dwutygodnika "La Civiltà Cattolica".
Nie ma tu zajęcia stanowiska w rozpalającej nastroje społeczne sprawie. Nie ma, bo nie może być. Kościół nie może opowiedzieć się po jednej stronie sporu. Niezajmowanie stanowiska nie oznacza, że Kościół musi się milcząco przyglądać temu, co się w świecie polityki dzieje.
Wciąż można spotkać polskich katolików, którzy odrzucają nie tylko możliwość podawania Ciała Chrystusa inaczej, niż wprost do ust, ale również odsądzają od czci i wiary tych, którzy przystępują do Komunii św. w postawie stojącej.
Zamiast upraszczać, takie wypowiedzi kapłanów wprowadzają błąd słuchających, sprawiając, że kształtują oni sobie fałszywy obraz Boga, a to rodzi dalsze konsekwencje w ich wierze i w życiu zgodnie z nią.
Myślałem, że w kwestii przyjmowania w Polsce uchodźców (nawet pojedynczych) nic mnie nie zdziwi, a jednak... Na skojarzenie korytarzy humanitarnych z żądaniem przez Hitlera "korytarza" wiodącego przez polskie terytorium zapewne nigdy bym nie wpadł.
Czy jest możliwe, żeby ktoś w Kościele katolickim otrzymał święcenia prezbiteratu, mimo że nie spełnił jednego z warunków dopuszczenia do nich, jednak udało mu się oszukać przełożonych i biskupa?
Jednym z dostrzegalnych gołym okiem elementów tych trudności jest przeżywany przez wielu chrześcijan dysonans między wezwaniami ekologów do zaprzestania przyspieszającej wciąż eksploatacji środowiska naturalnego a rozumieniem biblijnego nakazu Bożego "Czyńcie sobie ziemię poddaną".
Kilka tygodni temu zwróciła się do mnie trzydziestoparoletnia kobieta. Była zbulwersowana. Podczas spowiedzi ksiądz bardzo usilnie doradzał jej, aby z niektórymi swoimi problemami zwróciła się do psychologa.
W liście na tegoroczny Dzień Życia Konsekrowanego polscy biskupi obszernie przypomnieli ogromne zasługi zakonów i zgromadzeń zakonnych dla Polski i dla istniejącego tu Kościoła. Jednak nie pora, by osiąść na laurach. Czekają nowe misje i zadania.
Jeśli ktoś w Kościele w Polsce miał dotychczas jakiekolwiek wątpliwości, to po tych trzech wypowiedziach sprawa jest jasna. Krzyża, symboli religijnych i liturgii nie wolno używać jako narzędzi w działaniach politycznych.
Kilka dni temu do bramy jednego z klasztorów w Boliwii zapukał mężczyzna, który chciał pożyczyć parę groszy na bilet autobusowy. Niby nic nadzwyczajnego. Tyle, że w tym przypadku proszącym był biskup.
Nie bez powodu w tegorocznym liście biskupów polskich do kapłanów na Wielki Czwartek bardzo dużo uwagi poświęcono młodzieży, w tym również sakramentowi bierzmowania. Od lat jest on realnym problemem, z którym mierzy się Kościół katolicki w Polsce.
Myślę, że jest już najwyższy czas na tego rodzaju działanie Kościoła w Medjugorje. Mamy przecież do czynienia z trwającym od kilkudziesięciu lat fenomenem, który nie tylko się utrzymuje, ale zatacza coraz szersze kręgi.
Jest mi naprawdę przykro, gdy widzę w mediach prześmiewcze tytuły i słyszę podobne w tonie relacje dotyczące sejmowych prac nad uchwałą w sprawie uczczenia setnej rocznicy objawień fatimskich.
Myślę, że sprawę "niebieskiego wieloryba" trzeba potraktować poważnie. Stanowi ona okazję, aby uczulić rodziców, wychowawców, nauczycieli, katechetów na problem odpowiedzialności i prawdy w globalnej sieci. Dzieci i młodzież trzeba do korzystania z sieci przygotowywać.
{{ article.description }}