Nasz grzech powszedni... patriotyzm

Kiedy ktoś wypowiada się w tonie co najmniej negatywnym na temat swojej ojczyzny, mówi: "…bo w Polsce…" albo "…w tym kraju…". Mam wtedy wielką ochotę zapytać, skąd ten zdegustowany cudzoziemiec pochodzi, bo jego wypowiedź świadczy o tym, że Polakiem nie jest, przynajmniej na poziomie języka.

Nie wybieramy sobie ojczyzny, ale jesteśmy z nią związani podobnie jak z rodziną. Zdarzają się dobre i złe dni, jednak ponad tym, co dzieli, jest to coś, nienazwane, co łączy, jak instynkt.

Patriotyzm, czy jak mówią ludzie starsi wiekiem: miłość ojczyzny, nie jest tylko przyjemnym uczuciem w momentach wzniosłych, ani świadomą tożsamością społeczno-religijną. Dla każdego z nas to słowo co innego znaczy. Jedni wrastają w krajobraz ojczyzny, chłoną piękno natury, wynajdują w niej elementy charakterystyczne i niepowtarzalne.

Młodzi ludzie szukają w swoim kraju lepszych miejsc, a na świecie - lepszych krajów, w których osiągnęliby prędzej stabilizację i dobrobyt. Przez to, że wszędzie dociera kryzys, nie ma już krain miodem i mlekiem płynących. Nawet ze złotodajnej Ameryki wracają na stałe ci, którzy przez lata pracowali tam nielegalnie, próbując wygrać zieloną kartę lub inaczej pobyt zalegalizować.

Nie wiem, czy kryzys w naszym kraju nie okaże się dla nich bardziej dotkliwy niż ten amerykański, ale może jest tak, że nie chcą już być u kogoś. Kosmopolityzm wychodzi na zdrowie jednostkom wybitnym, zwykli ludzie wolą być jednak przypisani do miejsca.

Był czas, kiedy żałowałam, że młodzi wyjeżdżają. Oni sami brali ze sobą to, co w ojczyźnie było najlepsze, ale ich dzieci będą się wychowywać w kulturze tamtego kraju. Nie oszukujmy się: polonijny kult tradycji jest dość powierzchowny i raczej obrzędowy. Można być patriotą, nie czując na sobie ciężaru przemian, które zachodzą w kraju, ale dużo w tym sentymentalizmu, nastrojowości. A na miejscu potrzebna jest wytrwałość.