Sakrament życia chrześcijańskiego

Bierzmowanie zaliczamy do tzw. sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Nie chodzi tu jednak o czarną magię czy jakieś mroczne obrzędy inicjacyjne, lecz o proces ciągłego rozwoju wiary. Wtajemniczenie chrześcijańskie to po prostu lepsze poznawanie Chrystusa i rozwijanie życia chrześcijańskiego w praktyce, pogłębianie więzi z Bogiem i Kościołem.

Człowiek jest istotą dynamiczną, powołaną do wszechstronnego rozwoju osobowego i rzeczywiście odnosi na tym polu wiele sukcesów. Niestety, wyjątek w tym rozwoju niejednokrotnie stanowi wiara. Wielu ludzi kończy kolejne fakultety, pisze prace naukowe, specjalizuje się w różnych dziedzinach wiedzy i robi karierę zawodową, ale w dziedzinie wiary pozostaje na etapie dziecka pierwszokomunijnego: spowiada się według rachunku sumienia dla drugoklasisty i poprzestaje na wiedzy katechizmowej z podstawówki. W przypadku ludzi z wyższym wykształceniem, z tytułami naukowymi jest to nieraz żenujące.

W rozwoju wiary sakrament bierzmowania odgrywa rolę niepowtarzalną, która polega na świadomym przyjęciu i potwierdzeniu łaski i daru chrztu świętego. Jest to moment istotnego przełomu w wychowaniu chrześcijańskim: trud wychowawczy i odpowiedzialność rodziców mają teraz ustąpić miejsca procesowi samowychowania i osobistemu wysiłkowi młodego człowieka.

Sakrament chrześcijańskiej dojrzałości…

W tym sensie możemy mówić o sakramencie dojrzałości chrześcijańskiej: człowiek bierze na siebie osobistą odpowiedzialność za kształtowanie i przeżywanie swojej wiary. Można by też powiedzieć o swoistej samodzielności w wierze, należy jednak tę samodzielność dobrze zrozumieć - jako dobrowolne, całkowite i osobiste poddanie się prowadzeniu Ducha Świętego.

O ile chrzest ma raczej wymiar indywidualny i akcentuje osobistą więź człowieka z Bogiem, to bierzmowanie ma charakter wspólnotowy, eklezjalny - ukierunkowuje człowieka na wspólnotę Kościoła. Wiary nie można bowiem sprowadzać i ograniczać tylko do osobistego rozwoju i pobożności, do indywidualnego dążenia wzwyż, z pominięciem innych ludzi. Wiara to nie jest wyścig, lecz wspólne, solidarne pielgrzymowanie do Boga. W przygotowaniu i przeżywaniu sakramentu bierzmowania wymiar wspólnotowy powinien być wyeksponowany i podkreślony jako centralny, na równi z osobistą dojrzałością. Jest to bowiem dojrzałość uzdalniająca do otwarcia się na innych, do podjęcia współodpowiedzialności za Kościół, do świadectwa i służby. Nie jest więc przypadkiem, że sakrament bierzmowania otrzymują młodzi ludzie w tym okresie życia, w którym potęguje się ich dążenie do indywidualizmu, niezależności, odrębności i wyróżnienia się od innych.

Życia codziennego, nauki, pracy i rozrywki zwykle nie kojarzymy z Bogiem, Kościołem ani wiarą, a nawet często ustawiamy je w opozycji. To właśnie przy okazji bierzmowania powinniśmy zrozumieć, że Boga trzeba zapraszać i respektować w każdej dziedzinie życia, że tylko On nadaje naszemu życiu właściwy kierunek, sens i wartość.

Chodzi o to, by doczesność przeżyć w sposób Boży, czyli pełny, dojrzały i owocny, na miarę swojego powołania i godności dziecka Bożego. Wiara powinna być harmonijnie włączona we wszystkie dziedziny życia, działania, myślenia i wiedzy; powinna być dla nas podstawowym punktem odniesienia, oceny i wyboru wszystkich innych wartości. Niestety, często mamy do czynienia z wiarą odizolowaną od życia, ograniczoną tylko do sfery obrzędowej i pobożnościowej. Tymczasem wiara musi być autentyczna, czyli zakorzeniona w realnym życiu, a nie tylko sprowadzona do symbolicznych gestów i pięknych słów. To szukanie

autentyzmu i żywych, przekonujących form wyrażania swojej wiary prowadzi do praktyk religijnych pełnych Ducha i mocy. W przeciwnym razie praktyki te rychło zamienią się w odtwarzanie formułek, powielanie schematów i naśladowanie gestów, które ani nas, ani innych nie zbliżą do Boga; raczej znudzą, zniechęcą i zmęczą.

Dojrzała wiara jest twórcza: stanowi dla człowieka źródło nowych motywacji, inspiracji oraz inicjatyw. Pobudza do rozumienia siebie, świata i Boga, do szukania i udoskonalania własnych form życia religijnego, a nie tylko do biernego konsumowania zastanej tradycji. Taka wiara jest aktywna: zdolna do działania, przemieniania życia, siebie, zaangażowania w pracę, służbę, szerzenie i budowanie królestwa Bożego. Człowiek prawdziwie wierzący odważnie podejmuje trudne zadania i wezwania, nie boi się ryzyka, jeśli wie, że Bóg tego od niego oczekuje. Człowiek wierzący nie kapituluje przed zmieniającą się rzeczywistością, lecz spokojnie ją ocenia i osądza w świetle Ewangelii.

Dojrzała wiara musi być otwarta: zdolna do dawania świadectwa, do dialogu i konfrontacji ze światem. Nie boi się czerpać dobrych wzorów i wartości od innych, jeśli tylko nie są one sprzeczne z Ewangelią. Człowiek wierzący jest gotowy do poszerzania horyzontów, do osobistego kontaktu z innymi: bez ksenofobii, kompleksów, lęku, izolacji i wstydu. Aby jednak nie popaść w przesadę, wiara powinna być krytyczna: w konfrontacji z innymi poglądami i stylami życia powinna rozpoznawać zagrożenia, fałsze oraz pokusy. Trzeba też nieustannie oczyszczać własne przekonania z ludzkich naleciałości: mitów, przejawów ignorancji, łatwowierności i naiwności.

* * *

Dlatego wiara wymaga pogłębiania, a to oznacza refleksję, oczytanie, wiedzę i rozumowe uzasadnianie swoich przekonań. Jednak nie można poprzestawać tylko na wiedzy: chodzi przede wszystkim o osobiste poznanie Boga, o życiowe przyswojenie treści religijnych, by umieć stosować je praktycznie w codziennych okolicznościach.

To wszystko jest możliwe tylko dzięki pomocy Ducha Świętego. Sakrament bierzmowania ma nas otworzyć na Jego prowadzenie i działanie. Bez Niego nasza wiara stanie się albo tylko teorią, formalnością oraz deklaracją, z której niewiele wynika, albo też prywatną, sentymentalną pobożnością, która co prawda dostarcza wzruszeń i dobrego samopoczucia, ale nie buduje wspólnoty Kościoła. Większość z nas przeżyła już swoje bierzmowanie. Zróbmy wszystko, by wydało ono jak najlepsze owoce.