Wierność kapłana – w Sercu Jezusowym

Kapłan, który wszystkie trudne i przykre doświadczenia przyjmuje bez nienawiści i złorzeczeń, lecz w duchu przebaczenia i ofiary, jednoczy się z Chrystusem w samym centrum Jego Serca.

Gdy w Kościele ogłasza się jakąś inicjatywę, obejmującą cały rok (np. Rok Różańca, Rok św. Pawła lub Rok Kapłański), to z pewnością nie chodzi tylko o uroczyste obchody, hasła, dekoracje czy okolicznościowe publikacje. Ojciec Święty chce nadać takim inicjatywom charakter konkretnego zadania dla całej wspólnoty Kościoła: „Ów rok – pisał w liście Benedykt XVI – pragnie przyczynić się do krzewienia zapału wewnętrznej odnowy wszystkich kapłanów na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie”. Już na temat tego jednego zdania można by napisać cały traktat teologiczny. Papież nie chce jednak pisać podręcznika z teologii pastoralnej, lecz kieruje osobiste, wręcz intymne przesłanie do każdego ze swoich braci w kapłaństwie. Zna bardzo dobrze specyfikę ich życia i posługiwania, zna oczekiwania i uprzedzenia współczesnych ludzi, zna dynamikę, ale też trudności codziennej posługi księży.

Klucz do kapłaństwa

Posługi tej nie można sprowadzać jedynie do pewnych funkcji, zakresu obowiązków, określonych kompetencji czy umiejętności. Kluczem do posługi kapłańskiej zarówno w tym zewnętrznym, jak i wewnętrznym wymiarze jest Ewangelia i głoszenie jej słowem i życiem. A ponieważ w centrum Ewangelii znajduje się krzyż, stąd też i wierność Ewangelii oznacza udział w krzyżu, i to udział bardzo realny i konkretny. Świat podsuwa nam wiele efektywnych sposobów na przyciągnięcie ludzi – zostały one opisane i zdemaskowane na pustyni, gdy Chrystus stanowczo i jednoznacznie odrzucił wszystkie pokusy. Odwołał się przy tym do słowa Bożego. I to jest dla nas wskazówką i normą zarazem. Duszpasterstwo, jak każda praca z ludźmi, przynosi wiele trudnych, niekiedy wręcz dramatycznych, sytuacji, w których trzeba podejmować ryzykowne decyzje. Tylko rzetelna znajomość Pisma Świętego może nam pomóc rozwiązać je po Bożemu. Czasem rodzi się pokusa, by wszystko sprowadzić wyłącznie do ludzkich wymiarów i rozstrzygnięć. Wtedy na ogół kontrowersje szybko znikają, ludzie są zadowoleni, ksiądz popularny – ale Kościół przestaje być Kościołem. Staje się lubianą i dobrze postrzeganą firmą albo zakładem usług dla ludności. W Zachodniej Europie wiele wspólnot chrześcijańskich, niekoniecznie katolickich, poszło tą drogą i zabrnęło w ślepy zaułek. Święty Proboszcz z Ars również mógł wygodnie ułożyć sobie życie i nie narażać się ludziom, ale nie byłby wtedy pasterzem, tylko najemnikiem.

Sprawdzian z wierności

Ceną, jaką ksiądz płaci za swoją wierność Chrystusowi i Ewangelii, jest osobiste narażenie się wszystkim, którzy nie mają głębokiej wiary albo są tej wiary wrogami. Potwierdzeniem tego jest przykład życia św. Jana Marii Vianneya, św. Ojca Pio, św. Pawła i tylu innych świętych. Potwierdza to postawa samego Papieża Benedykta XVI, który znając te mechanizmy z własnego doświadczenia, trafnie ukazuje ich istotę. Potwierdzają to słowa i czyny Jezusa, który najpierw wypowiedział na ten temat proroctwo, a potem wypełnił je na krzyżu. To właśnie w takich okolicznościach sprawdza się wierność kapłana. Zjednoczenie z Chrystusem, który nie tylko naucza, uzdrawia, rozmawia z ludźmi, ale także zostaje oczerniony, odrzucony, ubiczowany i ukrzyżowany – należy do istoty kapłaństwa. Kapłan, który tego doświadcza i przyjmuje to cierpienie bez nienawiści i złorzeczeń, lecz w duchu przebaczenia i ofiary, jednoczy się z Chrystusem w samym centrum Jego Serca. I to jest pociecha. Bo nieraz ksiądz mógłby całkowicie zwątpić w siebie, swoje powołanie i sens pracy duszpasterskiej. Chrystus to wszystko dokładnie zapowiedział: będą was stawiali przed sądem; będą mówić wszystko złe na was z mego powodu; każdy, kto was zabije, będzie myślał, że oddaje cześć Bogu (por. Mk 13, 9-13)… I ostatnie, może najtrudniejsze, proroctwo: „Jeden z was Mnie zdradzi” (Mt 26, 21). Chrystus sam doświadczył prawdy tych słów. I może właśnie to niezrozumienie i nieufność ze strony ludzi, zwłaszcza bliskich, jest największym dramatem i zarazem najcięższym krzyżem kapłana. Tym bardziej, że odpowiedź na to „krzyżowanie” powinna być również zaczerpnięta z Ewangelii: przebaczenie, miłość i wytrwałość. W Sercu Jezusa – i tylko tam – jest to możliwe.