Paulina
Jest to forma żeńska imienia PAULIN.
W Polsce imię to występuje od XIV w. w formach: Paulina, Pawlina. Dziś jest to imię rzadkie. Formą zdrobniałą jest Paulinka.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Paulina, ang., niem. Pauline, fr. Paulette, Pauline, hiszp. Paulina, ros. Pawlina, Polina, wł. Paolina.
W literaturze hagiograficznej odnajdujemy pod tym imieniem siedem świętych i błogosławionych. Trzy wymieniane są w kilkuosobowych grupach męczenników. Kilka słów o tych grupkach powiemy, nie siląc się jednak na chronologiczne uszeregowanie, które w tym wypadku nie wydaje się możliwe. Inne przedstawimy nieco obszerniej.
Paulina, męczennica z Rzymu. Wspominana jest w starożytnych martyrologiach pod dniem 6 czerwca razem z męczennikiem Artemiuszem, z Kandydą itd. Mamy również inne wiarogodne świadectwa jej wczesnego kultu. Łączą się one z via Aurelia, gdzie została widocznie pochowana. Wątpliwości natomiast budzi Passio ss. Marcellini et Petri, która historię tychże męczenników łączy z historią Artemiusza i Pauliny. Badacze nie wykluczają jednak podanych tam więzów pokrewieństwa między męczennikami. Tak więc nasza Paulina była może żoną Artemiusza i matką Kandydy. Już w VI stuleciu odwiedzano groby tych męczenników.
Paulina, Donata, Rogata, Dominanda, Serotina, Saturnina i Hilaria, męczennice rzymskie. W martyrologiach Hieronimiańskim i Rzymskim, gdzie są wspominane, zachodzą pewne rozbieżności co do samych wyliczonych imion. Widnieją tam pod 31 grudnia. Pierwsze z tych martyrologiów mówi przy tej okazji o cmentarzu Iordanorum przy Via Salaria. Przekaz o męczennikach czyni to bardziej wiarogodnym. Tam też groby męczenników odwiedzali pielgrzymi, o czym świadczy De locis sanctorum Wilhelma z Malmesbury. Mimo to badacze nie wykluczają, że męczenników jakiś redaktor martyrologium zgrupował w sposób dowolny, nie uzasadniony jednością czasu i okolicznościami ich ostatniego boju.
Paulina, Euzebiusz, Marcel, Hipolit, Adriasz, Neon, Maria i inni, męczennicy rzymscy. Nazywano ich nieraz męczennikami greckimi. Martyrologium Rzymskie wymienia ich pod dniem 2 grudnia, ale wspomnienie zaczerpnięto z Passio, o której powiedziano, że -zdradza rękę fałszerza niezaradnego i późnego-. Euzebiusz miał być kapłanem, Marcel diakonem, Hipolit mnichem, Adriasz jego bratankiem, Paulina żoną Adriasza, a Neon i Maria ich dziećmi. Paulinę nawrócił Euzebiusz, delegowany do tego przez papieża Stefana I. Jako chrześcijanie zostali aresztowani za Waleriana. Więziono ich w kazamatach Mamertynu. Pierwszy miał zginąć Euzebiusz. Pozostałych ścięto kilka dni po nim. Mimo legendarnego charakteru tego opowiadania, wczesny kult męczenników wydaje się dostatecznie potwierdzony. Pewny jest też chyba termin święcenia ich wspomnienia.
Paulina Pustelnica. Była córką Moricha, cesarskiego stolnika, który zmarł jako konwers w klasztorze w Hirsau. Ona sama po śmierci swego drugiego męża, Ulryka von Schraplan, udała się z kilkoma niewiastami do borów w Turyngii i tam w r. 1106 założyła klasztor dla niewiast i mężczyzn, przy czym do tego ostatniego sprowadziła mnichów z Hirsau. Założony przez nią klasztor nazwano później Paulinzelle. Zmarła 14 marca 1107 r. w czasie podróży do Hirsau. Ciało w 1122 r. przeniesiono do bazyliki przy założonym przez nią klasztorze. Kult zanikł po jego zburzeniu w r. 1525.
Paulina von Mallinckrodt. Urodziła się 3 czerwca 1817 r. w Minden nad Wezerą. Ojciec Desmar był protestantem, matka katoliczką. Od r. 1824 mieszkali oni w Akwizgranie, gdzie ojciec piastował godność wiceprezydenta rejencji. Tam Paulina uczęszczała do szkoły, w której zetknęła się z kilkoma wybitnymi w przyszłości postaciami. Wśród nich była bł. Franciszka Schervier. Także brat Pauliny, Hermann (1821-1874), stanie się kiedyś wybitnym politykiem chrześcijańskim, nazywanym żartobliwie Westfälische Ehrlichkeit. Swą własną działalność Paulina poprzedziła podróżami. Odwiedziła więc Szwajcarię, Francję, Niderlandy. Potem w Paderborn założyła stowarzyszenie zajmujące się wychowaniem ubogich dzieci. W r. 1849 zorganizowała Zgromadzenie Sióstr Miłości Chrześcijańskiej - córek Marii Niepokalanej. Nauczanie i wychowywanie miały być głównym jego zajęciem, ale podejmowało ono także inne charytatywne posługi. Dzięki założycielce nabrało spoistości i duchowej siły, co pozwoliło mu wyjść zwycięsko z bolesnych prób, jakim instytucje kościelne poddane zostały w okresie Kulturkampfu. Wtedy to zgromadzenie zmuszone było przenieść swą siedzibę do Mont-Saint-Guibert pod Brukselą. Założycielka zmarła 30 kwietnia 1881 r. Pozostawiła po sobie nieco pism, w tym także swoją autobiografię oraz konstytucje zakonne. Te ostatnie nawiązywały do reguły św. Augustyna, ale zdradzały także wpływy ignacjańskie. Jan Paweł II beatyfikował ją w r. 1985.
Paulina od Serca Jezusa Konającego Wisenteiner. Urodziła się 16 grudnia 1865 r. w Vigolo Vattaro pod Trydentem, w niezamożnej rodzinie wiejskiej. Na chrzcie św. dano jej imię Amabile. W dziesiątym roku życia razem z rodzicami wyemigrowała do Brazylii. Osiedlili się w okolicy, w której emigranci włoscy ponadawali miejscowościom swe rodzinne nazwy: Trento, Vigolo itp. Opiekę duchowną sprawowali tamże włoscy jezuici. W dwunastym roku życia przyjęła pierwszą Komunię św. Wtedy też zaczęła uczestniczyć żywo w działalności charytatywnej na terenie parafii. Pomagała ponadto w nauczaniu katechizmu i troszczyła się o miejscową kaplicę. Gdy miała lat dwadzieścia pięć, za zgodą ojca oraz duszpasterza, jezuity Marcelego Rochi, opuściła dom rodzinny i przeniosła się do zniszczonej chaty, aby opiekować się samotną kobietą, chorą na raka. Był to początek działalności, z której zrodziło się zgromadzenie pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia: Filiae ab Immaculata Conceptione. Aprobatę biskupa z Kurytyby otrzymało ono w r. 1895. W osiem lat później na naleganie jezuity Alojzego Marii Rossi Paulina udała się do Sao Paulo. Założyła tam hospicjum dla tych, którzy dopiero co wyzwolili się ze stanu niewolnictwa. Wtedy też kanonicznie obrana została przełożoną generalną nowego zgromadzenia. Na skutek intryg i interwencji z zewnątrz stanowiska pozbawiono ją w r. 1909. Do r. 1918 żyła więc na uboczu. Potem powierzono jej formację nowicjuszek. W tym to czasie zasłynęła z troskliwości o chore siostry. W r. 1938 sama poważnie zachorowała na cukrzycę. Zmarła 9 lipca 1942 r. Jan Paweł II beatyfikował ją na terenie Brazylii w r. 1991.