Franciszek dziękuje za „Ut unum sint” Jana Pawła II

Dziękując za owoce ekumenicznego zaangażowania Jana Pawła II Franciszek zastanawia się, jak daleka przed nami jest jeszcze droga do pełnej jedności chrześcijan. Ojciec Święty pisze o tym w liście z okazji przypadającej dziś 25. rocznicy encykliki „Ut unum sint”. Podkreśla w nim, że podpisany przez Papieża-Polaka dokument „utwierdził nieodwracalnie ekumeniczne zaangażowanie Kościoła katolickiego”.

Swój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

Dziękując za to, co już udało się dokonać na drodze poszukiwania pełnej jedności Ojciec Święty pisze, że „podziela zdrową niecierpliwość tych, którzy czasami uważają, że można i powinno zrobić się więcej”. Wyraża zarazem przekonanie, że nie może nam zabraknąć wiary i wdzięczności za to, iż w ciągu ostatnich dziesięcioleci podjęto wiele kroków, by zaleczyć wielowiekowe rany. W tym kontekście wylicza, że „wzrosły wzajemna znajomość i szacunek, pomagając przezwyciężyć głęboko zakorzenione uprzedzenia; rozwinął się dialog teologiczny i dialog miłosierdzia, a także różne formy współpracy w dialogu życia, na poziomie duszpasterskim i kulturowym”.

W swym jubileuszowym liście papież dziękuje za wszelkie ekumeniczne działania i pozdrawia przedstawicieli różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, będących towarzyszami na drodze ku jedności. Przypomina, że w oczekiwaniu na wspólne sprawowanie Eucharystii jest z nami Chrystus, który tak jak uczniom z Emaus tłumaczy Pisma, i którego można poznać po łamaniu chleba.

Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień Ekumeniczne wademekum dla biskupów oraz odnowienie pisma Acta ŒcumenicaSwój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie Papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

Dziękując za to, co już udało się dokonać na drodze poszukiwania pełnej jedności Ojciec Święty pisze, że „podziela zdrową niecierpliwość tych, którzy czasami uważają, że można i powinno zrobić się więcej”. Wyraża zarazem przekonanie, że nie może nam zabraknąć wiary i wdzięczności za to, iż w ciągu ostatnich dziesięcioleci podjęto wiele kroków, by zaleczyć wielowiekowe rany. W tym kontekście wylicza, że „wzrosły wzajemna znajomość i szacunek, pomagając przezwyciężyć głęboko zakorzenione uprzedzenia; rozwinął się dialog teologiczny i dialog miłosierdzia, a także różne formy współpracy w dialogu życia, na poziomie duszpasterskim i kulturowym”.

W swym jubileuszowym liście Papież dziękuje za wszelkie ekumeniczne działania i pozdrawia przedstawicieli różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, będących towarzyszami na drodze ku jedności. Przypomina, że w oczekiwaniu na wspólne sprawowanie Eucharystii jest z nami Chrystus, który tak jak uczniom z Emmaus tłumaczy Pisma, i którego można poznać po łamaniu chleba. Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień Ekumeniczne wademekum dla biskupów oraz odnowienie pisma Acta ŒcumenicaSwój list Franciszek skierował na ręce kard. Kurta Kocha odpowiedzialnego za watykańską dykasterię ekumeniczną, czyli Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Za soborowym dekretem o ekumenizmie Papież przypomina, że pragnienie jedności zostało wzbudzone przez Ducha Świętego, który zarazem jest jej źródłem. Cytując encyklikę „Ut unum sint” zauważa, że „uprawniona różnorodność nie sprzeciwia się bynajmniej jedności Kościoła, ale przeciwnie — przysparza mu chwały i przyczynia się znacznie do wypełnienia jego misji”.

Dziękując za to, co już udało się dokonać na drodze poszukiwania pełnej jedności Ojciec Święty pisze, że „podziela zdrową niecierpliwość tych, którzy czasami uważają, że można i powinno zrobić się więcej”. Wyraża zarazem przekonanie, że nie może nam zabraknąć wiary i wdzięczności za to, iż w ciągu ostatnich dziesięcioleci podjęto wiele kroków, by zaleczyć wielowiekowe rany. W tym kontekście wylicza, że „wzrosły wzajemna znajomość i szacunek, pomagając przezwyciężyć głęboko zakorzenione uprzedzenia; rozwinął się dialog teologiczny i dialog miłosierdzia, a także różne formy współpracy w dialogu życia, na poziomie duszpasterskim i kulturowym”.

W swym jubileuszowym liście papież dziękuje za wszelkie ekumeniczne działania i pozdrawia przedstawicieli różnych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich, będących towarzyszami na drodze ku jedności. Przypomina, że w oczekiwaniu na wspólne sprawowanie Eucharystii jest z nami Chrystus, który tak jak uczniom z Emmaus tłumaczy Pisma, i którego można poznać po łamaniu chleba. Franciszek wyraża też wdzięczność za dwie ekumeniczne inicjatywy podjęte przez Papieską Radę ds. Jedności Chrześcijan. Chodzi o zapowiedziane na jesień „Ekumeniczne wademekum dla biskupów” oraz odnowienie pisma „Acta Œcumenica”.

„Ut unum sint” z 25 maja 1995 r. to dwunasta encyklika Jana Pawła II, a zarazem to pierwszy w dziejach Kościoła dokument papieski tej rangi poświęcony ekumenizmowi. Papież omawia w nim zagadnienia dialogu katolików z chrześcijanami prawosławnymi i protestanckimi. Padają w nim m.in. takie stwierdzenia, że ekumenizm jest „imperatywem chrześcijańskiego sumienia” i „drogą Kościoła Chrystusowego” oraz „nie można być autentycznym chrześcijaninem, jeśli jest się ekumenicznie zamkniętym”.

Encyklika ta jest kluczem do rozumienia papieskiej wizji jedności Kościoła, mocno osadzonej w nauczaniu Soboru Watykańskiego II. Tę wizję można streścić następująco: celem ekumenii nie jest ujednolicenie i zjednoczenie Kościołów, albo ich jakiś synkretyczny uniformizm, lecz osiągnięcie poprzez braterski dialog „pojednanej różnorodności”, bez uszczerbku własnej tożsamości.

„Wierzyć w Chrystusa znaczy pragnąć jedności; pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami” - napisał Jan Paweł II. Podkreśla on, że wszelkie zaangażowanie na rzecz komunii wypływa z odpowiedzi na gorące pragnienie Chrystusa „aby byli jedno”. Papieżowi nie chodzi o „jakąś niewyraźną relację dobrego sąsiedztwa, ale o nierozerwalną więź wiary teologalnej, przez którą jesteśmy przeznaczeni nie do podziału, ale do wspólnoty”.

Jan Paweł II w sposób pełen prostoty i pokory zwraca się do chrześcijan z innych Kościołów o wspólną dyskusję nad najbardziej spornym dziś zagadnieniem ekumenicznym - kwestią prymatu papieża.