Kard. Dziwisz o podróżach Jana Pawła II

O pierwszej podróży zagranicznej Jana Pawła II i łamaniu przezeń ustalonych przez lata i wieki zwyczajów oraz o jego spotkaniach ze zwykłymi ludźmi pisze kard. Stanisław Dziwisz w książce „Towarzysze podróży. Wywiady w locie z Janem Pawłem II” włoskiej watykanistki Angeli Ambrogetti. Publikacja ta opowiada o dziennikarzach, którzy towarzyszyli polskiemu papieżowi w jego podróżach apostolskich po świecie, a metropolita krakowski jest autorem jednego z 23 zebranych tam świadectw.

Książka, która ukazała się nakładem watykańskiego wydawnictwa Libreria Editrice Vaticana, zaprezentowana zostanie 23 bm. w siedzibie rozgłośni papieskiej w Rzymie. Wstęp do niej napisał jej dyrektor i rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej ks. Federico Lombardi.

Tekst kard. Dziwisza zamieścił katolicki dziennik „Avvenire”.

„Kiedy 25 stycznia 1979 roku nowy papież wyruszał w swoją pierwszą podróż, wiele było niewiadomych. Wielu, także w Watykanie, odradzało papieżowi wyjazd. On jednak postanowił, że było to jego obowiązkiem. Dlatego, gdy zapadła decyzja o podróży, wszystko było nowe i działo się po raz pierwszy. Także spotkanie z dziennikarzami. Ojciec Święty myślał, że to coś najzwyklejszego w świecie wejść do kabiny dziennikarzy, by ich pozdrowić, podziękować im za pracę, która ich czekała. Kiedy jednak szedł w stronę klasy ekonomicznej, myślał, że na tym się skończy, na pozdrowieniu i podziękowaniu. Nigdy, ale to przenigdy nie wyobraziłby sobie, co się wydarzy. Tymczasem jeden z dziennikarzy, łamiąc umowę, zadał mu pytanie.

A on [papież], jak gdyby było to coś najzwyklejszego w świecie, odpowiedział mu wprost. Coś całkowicie niesłychanego: głowa Kościoła, która udzielała wywiadu na wysokości 10 tysięcy metrów. Jan Paweł II pozostaje do dziś papieżem, który odwiedził największą liczbę krajów. Z jego strony była to odpowiedź na zaproszenia. Nie tylko Kościoła meksykańskiego, ale wszystkich Kościołów i wspólnot, które chciały «zobaczyć Piotra».

Jan Paweł II szukał człowieka, gdziekolwiek by był. Z czasem podróże papieża nabrały jedynego w swoim rodzaju i szczególnego znaczenia, stały się częścią posługi Piotrowej do tego stopnia, że nie można sobie dziś wyobrazić papieża, który nie składałby wizyt w różnych stronach świata. Rok po roku zarysowywał się głęboki sens papieskich podróży, którym towarzyszyły wielkie celebracje i spotkania z głowami państw bądź przywódcami religijnymi. Wydarzenia o zasadniczym znaczeniu dla lokalnych Kościołów, które pozostałyby jednak nieznane, gdyby w orszaku papieskim nie było dziennikarzy. Stosunki z rasą nie zawsze były łatwe. Na pewno jednak zawsze były one szczere i owocne. Dziennikarze, którzy towarzyszyli papieżowi w jego podróżach, niekoniecznie byli ludźmi wierzącymi czy przyjaciółmi papieża i Kościoła.

Wymagano od nich, aby byli profesjonalistami, papież zaś oczekiwał, że będą mówić prawdę, to, co widzieli, towarzysząc mu w wielkich miastach czy w najbardziej zagubionych wioskach. Byli towarzyszami podróży. Wielu z nich z upływem lat zżyło się z Janem Pawłem II, dzielili chwile szczęśliwe i trudne. Dla wszystkich papież znajdował czas, by coś powiedzieć, odpowiedzieć na pytanie, wysłuchać refleksji. Od pierwszych chwil swego pontyfikatu papież postanowił nawiązać pakt z mediami.

W pakcie tym były te wizyty w sektorze dla prasy w samolocie, który wiózł Biskupa Rzymu, aby był proboszczem świata. W odpowiedziach, jakich udzielał dziennikarzom z wszystkich krajów, we wszystkich językach, zawarty był zawsze sens podróży, którą podejmował bądź pierwszy bilans wizyty, która zbliżała się do końca. Coś, czego nigdy wcześniej nie można by sobie wyobrazić”.