Jarmarczna ciekawość

Kontrowersyjny ksiądz celebryta, rodem z Hollywood, podziwiany przez wiernych jako jedyny sprawiedliwy pośród sceptycznych pasterzy Kościoła, to tytułowa postać zrealizowanego w tym roku filmu "Egzorcysta papieża" (Loyola Productions 2023). Ten wyprodukowany przez jezuitów horror skłonił mnie do krótkiej refleksji nad powszechnym w Kościele zjawiskiem karmienia się sensacjami. Obrazy walczących z demonami księży nie od dziś wzbudzają jarmarczną ciekawość tłumu.

Określenia „jarmarczna ciekawość” używa Jarosław Iwaszkiewicz w opowiadaniu „Matka Joanna od Aniołów”. W ten sposób nazywa niezdrową ciekawość ludzi gromadzących się, by zobaczyć egzorcyzmy. Na widok wijącej się egzorcyzmowanej "dreszcz przebiegł przez zebranych. Królewiczowi Jakubowi oczy zaokrągliły się i rozszerzyły, lekko otworzył usta i z podziwem patrzył [...]. Lud w kościele zamruczał jak wzburzone morze. [...] Matka Joanna wiła się w ręku prowadzących ją i wyrzucała z siebie przekleństwa, pokazując księżom wielki, opuchnięty, zupełnie czarny język.”

Jarmarczni ludzie są żądni takich spektakli i uwielbiają napawać się grozą nie z tego świata. Nie bez przyczyny egzorcyści są dla nich większym autorytetem niż pasterze, a relacje z piekła bardziej fascynują niż Pismo Święte.

Wypędzanie demonów to nie jedyne widowisko, które budzi zainteresowanie tłumu żądnego sensacji i pragnącego popatrzeć na jakieś niezwykłe zjawisko. Figurki płaczące krwią, święty wizerunek na korze drzewa, afrykański ksiądz wskrzeszający umarłych, słońce tańczące po niebie. To przykłady kolejnych, dobrze sprzedających się niezwykłości, które elektryzują niejednego katolika. Natomiast Bóg, obecny „w szmerze łagodnego powiewu” (1 Krl 19,12c) jest zauważany przez niewielu. 

Może ten pęd za sensacją świadczy o jakimś szczególnym głodzie, o jakiejś pustce, którą człowiek chce w sobie wypełnić. Może nie czuje się wyjątkowym w oczach Boga i pragnie doświadczyć tej wyjątkowości gdzieś poza sobą, dotknąć jej i zbudować ołtarz, do którego będzie pielgrzymował i na którym zapali światło woskowej świecy. Nie jest to światło Chrystusa.

Wielkie i cudowne rzeczy, jakich dokonywał Jezus z Nazaretu, nigdy nie były na pokaz. Miały bardzo praktyczny charakter. Miały wzbudzać wdzięczność, a nie podziw i sensację. Cuda, o których czytamy w Ewangelii były wydarzeniami użytecznymi, gestami miłości i troski Boga o codzienne sprawy człowieka. Zamienił Jezus wodę w wino, bo było potrzebne na sali weselnej. Uzdrawiał chorych, by ulżyć ich cierpieniu i przekonać słuchaczy, że choroba jest złem a Bóg jest miłością. Nakarmił tysiące ludzi śniadaniem przyniesionym w torbie przez nastolatka, by nie byli głodni i mogli dalej słuchać Jego nauk. Szedł po wodzie nie po to, by popisać się, lecz by dojść do łodzi, która była już na środku jeziora. Skupianie się na Jezusie, jako cudotwórcy, nie prowadzi ku Bogu. Zaspakaja jedynie jarmarczną ciekawość.

Cudowne wydarzenia, w tym uzdrowienia, dzieją się we wspólnocie chrześcijan od dwóch tysięcy lat i nie każde uzdrowienie mocą Jezusa Chrystusa musi być po ludzku niewytłumaczalne. Zawsze jest łaską, za którą powinniśmy Bogu dziękować.

Podczas trwania Światowych Dni Młodzieży, młodej Portugalce Jezus przywrócił wzrok. Przypomniał jej o swojej miłości. Prośmy o takie cuda w naszym życiu, które pomogą nam w sposób szczególny doświadczyć miłości Boga i bardziej kochać ludzi. Nie gońmy za sensacjami, nie podchodźmy do cudów z jarmarczną ciekawością. Pamiętajmy także, że największe cuda dzieją się w ludzkim sercu.