Nie znam małżeństwa, które nie przechodziłoby kiedyś kryzysu

Rozpoczął się kolejny Międzynarodowy Tydzień Małżeństwa. Między 7 a 14 lutego mamy okazję wziąć udział w wielu wydarzeniach (lokalnie, online – jak kto woli). Wiele jest różnych inicjatyw, pomysłów, zaproszeń. Mimo że sama nie planuję brać w nich udziału, pojawiła się we mnie pewna refleksja…

Patrzę na to, jak małżeństwo przedstawiane jest w mediach. Tych ogólnopolskich, dostępnych po wciśnięciu odpowiedniego guzika na pilocie. I tych malutkich – kontach na Instagramie czy Facebooku, gdzie nie tylko twórcy internetowi, ale każdy z użytkowników może pokazać kawałek swojego życia, często również swojego małżeństwa. Odnoszę od jakiegoś czasu nieodparte wrażenie, że pojawiły się tutaj dwa skrajne obozy.

Jednym z nich jest słodki, bezproblemowy obraz małżeństwa. Zawsze uśmiechnięci małżonkowie, spokojne, bezproblemowe i czyste dzieci, wszystko obsypane toną brokatu. Rozumiem taki przekaz, bo sama niewiele o swoich trudnościach w małżeństwie mówię publicznie. To jednak sprawia, że część odbiorców tworzy w sobie wizję, że ci oto Iksińscy to mają takie lekkie życie – dzieci zdrowe, zero kłótni, sielanka. A moje życie? Szare, monotonne, trudne. Dlaczego? Czy robię coś źle? Drugi obraz jest skrajnie różny. Źle ci? To się rozwiedź, szukaj szczęścia gdzie indziej. Po co się męczyć? Kolejne głośne rozstania celebrytów i tworzenie z tego opowieści bez końca, prawie jak w brazylijskim serialu, to obraz, który mówi: głupiś, że się męczysz. Każdy ma prawo do szczęścia, rzuć to w las i uciekaj.

Życie jednak nie jest ani brokatowe, ani jedynym rozwiązaniem na problemy nie jest rozwód i szukanie szczęścia w innych ramionach. Prawda – jak to często bywa – leży samotnie gdzieś pośrodku i mijamy ją z obojętnością w oczach. Małżeństwo to droga pełna trudów, wybojów. Bywa, że jest czas spokoju i sielankowego szczęścia. Bywa, że wokół tylko ciernie i ból. Oba te stany warto przeżyć, dbając o miłość. Czasem wbrew wszystkiemu…

Jako doradca rodzinny, bywam zapraszana na spotkania dla narzeczonych. Lubię bardzo te chwile, gdy staję przed niczego nieświadomymi ludźmi i opowiadam im o tym, że kryzys prędzej czy później przyjdzie. Mniejszy, większy, ale będzie. To, co możemy z nim zrobić, to nauczyć się kochać tak, by nie zwiać na pierwszym życiowym zakręcie. Wiele jest na to sposobów, ale to na co szczególnie zwracam uwagę, to dialog. Nie wymiana informacji, ale życie ze sobą, nie obok siebie. Gdy pytam narzeczonych, czy modlą się wspólnie, widzę w ich oczach „yyyy, o co jej chodzi?”, a prawda jest przecież taka, że szczera modlitwa, odsłonięcie swojego serca i tego co w nim najgłębsze, to niezły test dla narzeczeństwa – bo może okazać się, że twój wybranek nie szanuje ani ciebie, twoich uczuć, pragnień ani wiary. Może się okazać, że on nie potrafi być z tobą szczery, że ma jakiś jeszcze nieprzepracowany problem, którym warto byłoby się zająć, zanim staniecie przed ołtarzem.

Gdy opowiadam o naszym doświadczeniu przechodzenia kryzysów i mówię wprost o tym, że przed rozstaniem powstrzymał nas wyłącznie sakrament małżeństwa, narzeczeni patrzą jeszcze dziwniej. Prawda jest taka, że jeśli nie bierzemy rozwodu jako jednej z opcji, szukamy innych rozwiązań. Bez sakramentu, poważnego podejścia do składanych deklaracji, byłoby dużo trudniej. Bez Boga i Jego łaski, nie byłoby nic. Bez spowiedzi, kierownictwa duchowego, rozmów z innym małżeństwami o podobnych wartościach, czy bez terapii – zwyczajnie mogłoby się to wszystko rozpaść w drobny mak i nie byłoby czego zbierać…

Nie znam małżeństwa, które nie przechodziłoby kryzysu. Znam takie, które się rozpadły, bo sobie z nim nie poradziły. Znam też takie, które wyszły z niego zwycięsko. Do tego trzeba jednak wpatrywania się w inny obraz niż wyłącznie ten medialny, często mocno zakłamany i nastawiony na oglądalność, kliknięcia. Trzeba nam spojrzenia z pewną dojrzałością, choć droga do niej wcale nie jest łatwa. Czy jednak nie warto? Dla samego siebie i dla tych, których kochamy?