Spowiedź przestrzenią uzdrowienia

Jakiś czas temu pokazałam na Instagramie kubek smakowicie wyglądającej kawy z podpisem, że świętuję spowiedź. Wywołało to niemałe poruszenie i pytania o co chodzi… Świętuję spowiedź, ale że jak to?

Udana spowiedź zależy od tych trzech ważnych warunków

Wiara

Od tamtego wpisu minęło trochę czasu i myślę, że społeczność, która zagląda na mój profil wyłapała już sens i przesłanie tego, co wtedy chciałam powiedzieć. Przekaz nie jest jednoznaczny, bo różne jest nasze patrzenie i przeżywanie sakramentów, a nie wszystko uda się ująć w słowo pisane. Patrzymy na spowiedź przez filtr własnych doświadczeń. Sama w sobie jest często wśród katolików tematem trudnym, bo kojarzy się z udręczeniem, samoponiżeniem, karą, czymś, co zdecydowanie ściąga w dół.

A kto dziś powie, że spowiedź jest piękna? Kto przyzna się, że ją lubi (a nie jest masochistą)? Czy znajdzie się ktoś, kto owszem - mówi o trudzie, o tym, że ten sakrament to nie tylko wyznanie grzechów w konfesjonale, ale też pozostałe cztery warunki, które mają decydujący wpływ na jej owocność? Cieszę się widząc, że takich osób, mówiących o swoim przeżywaniu spowiedzi, jest coraz więcej. Dla mnie samej jest to ogromne umocnienie.

Spowiedź jest trudna. Mówienie o tym, co się nosi gdzieś głęboko, co w jakiś sposób jest naszą raną albo brakiem, stawia nas w bezbronnej pozycji. Na szczęście nie brakuje w Polsce dobrych spowiedników, księży, którzy są realnym wsparciem i w jakiś sposób towarzyszami w codziennej drodze.

Nie bez powodu na katolickich kanałach YouTube znajdziemy cały przekrój filmików, porad, inspiracji - jak zrobić rachunek sumienia, jak dobrze się spowiadać, znaleźć odpowiedniego spowiednika, czy też czym jest zadośćuczynienie. Kto szuka, na pewno znajdzie, a popularność tych treści pokazuje tylko, że spowiedź jest sakramentem, na którym nam zależy, ale mamy też z nim wiele trudności.

Powiedzmy sobie szczerze - kto uczy nas dobrej spowiedzi? Nie licząc tej do pierwszej Komunii. Owszem, kaznodzieje wołają z ambon, że należy przyjść i się wyspowiadać. Rzadko jednak mówią o tym, jak zrobić to tak, by przynosiło to realne owoce w życiu. Czasem pokrzyczą też, żeby nie robić rachunku sumienia z dziecięcego katechizmu, by nie spowiadać się z tego, że nie słuchałem mamusi (a mam 40 lat). A może zwyczajnie liczą na to, że kto chce, ten sam znajdzie?

Grzegorz Markowski o swoim małżeństwie: trzeba chodzić do spowiedzi

Styl życia

Dla mnie samej spowiedź jest sakramentem uzdrowienia. Czasem, tak jak przydarzyło mi się to ostatnio, paraliżuje mnie lęk. Wiem jednak, jak sobie z nim poradzić i wiem też, że warto na tę drogę wejść, bo ona sama w sobie jest uzdrawiająca, dająca siłę i pokój serca.

I choć wiem, że nie każdy i nie wszędzie ma możliwość znaleźć odpowiedniego spowiednika dla siebie, to wierzę w to, że Jezus jest w tym sakramencie obecny. Kiedy spowiedź staje się w życiu integralną częścią drogi duchowej, a nie pustym odbębnieniem obowiązku, zaczyna dawać życie - nawet w towarzystwie wstydu i lęku.

Czy spowiedź jest dla mnie tylko pustym rytuałem? Nie. Tak samo nie jest tym dla mnie jej świętowanie. Gdy marnotrawny syn wraca do miłosiernego ojca, ten czeka na niego z otwartymi ramionami, każe ubić cielę i świętować. Nie mówi: chłopie, coś ty narobił? Idź, odrób, pokutuj. Na takie rozmowy może przyszedł czas później, może synowi wystarczyło to, że zwyczajnie został przyjęty i jego serce zostało przemienione tą miłością, która po ludzku nie jest możliwa…

Spowiedź, sakrament uzdrowienia. Czy w twoim życiu także?