Rozmowa z bp. Romualdem Kamińskim, biskupem pomocniczym diecezji warszawsko-praskiej

Publikujemy rozmowę z bp. Kamińskim:

Bp koadiutor Romuald Kamiński: Przyznam, że byłem bardzo zaskoczony. Diecezję oczywiście znam bardzo dobrze, bo w niej spędziłem pierwsze dwa lata kapłaństwa, pracując w jednej z parafii otwockich należących obecnie do diecezji warszawsko-praskiej. Potem, po dziewięciu latach wróciłem na teren nowopowstałej diecezji warszawsko-praskiej na trzynaście lat jako kanclerz.

Wtedy tworzyły się zręby i wszystkie instytucje obecnej diecezji. Mając to doświadczenie posługi kanclerza, jak mało kto, miałem możliwość poznania wszystkich mechanizmów działających w diecezji. Wiedza ta jest dla mnie ogromnym atutem, ale to już nie są tamte czasy. Świat się zmienia, zmieniają się warunki życia, relacje międzyludzkie. Nie ukrywam, że tak po ludzku to bardzo się boję, ale jeśli to jest zgodne z wolą Bożą, to trzeba powiedzieć tak i poddać się całkowicie woli Bożej. Tak też zrobiłem. 

- Pragnę wspierać w posłudze ks. abpa Henryka Hosera oraz współpracować z ks. bpem Markiem Solarczykiem w służbie Bogu i ludziom. Co do priorytetów, to są one takie same jak wtedy, gdy zostałem posłany do Diecezji Ełckiej. Przede wszystkim biskup powinien dbać o wspólnotę kapłańską, gdyż jest to wspólnota, która jest na pierwszej linii pracy Kościoła. Im będziemy mieć świętszych, bardziej zaangażowanych i duchowo oddanych kapłanów, tym nasza praca będzie wydawała lepsze owoce. Drugim priorytetem, niepozostawiającym wątpliwości, jest zaangażowanie się w pracę z laikatem. A tutaj taki podrozdział stanowią wszystkie ruchy i wspólnoty modlitewne.

Wychodzę z założenia, że trzeba stworzyć takie podłoże duszpasterskie, takie formy, aby każdy mógł znaleźć dla siebie jak najlepsze miejsce i mógł odnaleźć się w Kościele. I widzę tutaj, choćby z doświadczenia ełckiego, że jeśli chcemy cokolwiek na tym polu ewangelizacyjnym zrobić, to właśnie do tych wspólnot się zwracamy w pierwszej kolejności. Oczywiście ważna jest katechizacja i inne formy ewangelizacji, ale za tymi wszystkimi grupami formacyjnymi stoi duszpasterstwo małżeństw i rodzin. To jest mi najbardziej bliskie, więc tego także bym nie chciał zaniedbać.

I kolejna sprawa. Diecezja warszawsko-praska jest ogromnie bogata w życie konsekrowane. Trzeba z tymi wspólnotami być i im pomagać, bo wiadomo, że wszystkie te wspólnoty cierpią na brak powołań. To jest, tak mi się wydaje, ponad tysiąc dwieście sióstr zakonnych pracujących w różnych miejscach, pełniąc różne obowiązki - to jest wielki kapitał diecezji.

- Gdyby to odnieść do całej wspólnoty diecezjalnej, to kwestia dialogu w ogóle - z ludźmi i ze społeczeństwem - jest ogromnie ważna. Musimy sobie uzmysłowić, że nie wszyscy są zaangażowani w życie Kościoła. Jeżeli mówimy, że dominicantes stanowi około 30 % w Warszawie, to musimy sobie zdać sprawę, że ponad 60 % osób jest poza tą wspólnotą. Tutaj, żeby coś na tym gruncie zrobić, to najpierw potrzebna jest umiejętność zwykłego ludzkiego porozumienia, dotarcia do tych ludzi, dialogu. Uczyć się dialogu, a dopiero potem, na bazie tego, możemy budować poważniejsze sprawy.