Rzym. Nie żyje kardynał Albert Vanhoye SJ
Dzisiaj w Infirmerii Generalnej Jezuitów zmarł w wieku 98 lat kardynał Albert Vanhoye SJ. Obecnie najstarszym purpuratem jest emerytowany prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji narodów, Słowak 97-letni kardynał Jozef Tomko.
Kardynał Albert Vanhoye, SI, były rektor Papieskiego Instytutu Biblijnego i były sekretarz Papieskiej Komisji Biblijnej, urodził się 24 lipca 1923 r. w Hazebrouck, w diecezji Lille, w północnej Francji, na granicy z Belgią.
Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 11 września 1941 r. w Le Vignau, pierwsze śluby zakonne złożył 15 listopada 1944 r., a święcenia kapłańskie przyjął 26 lipca 1954 r. w Enghien (Belgia) z rąk bpa Henri Duponta, biskupa pomocniczego Lille. Uzyskał papieską dyspensę od świąceń biskupich.
Uzyskał licencjat z literatury (Sorbona, Paryż: 1945-1946); licencjat kanoniczny z filozofii scholastycznej (Scholastykat SJ, Vals: 1947-1950), licencjat kanoniczny z teologii (Scholastykat SJ, Enghien, Belgia: 1951-1955), licencjat kanoniczny z Pisma Świętego (Papieski Instytut Biblijny: 1958) i doktorat z Pisma Świętego (Papieski Instytut Biblijny: 1961). Nauczał greki klasycznej w Izeure i egzegezy Nowego Testamentu w Chantilly (Francja 1959-1962), w 1963 r. został profesorem Papieskiego Instytutu Biblijnego. W tej placówce prowadził intensywną działalność dydaktyczną, wykładając do 1993 r. egzegezę Nowego Testamentu; prowadząc kursy egzegezy Listu do Hebrajczyków i Listów Pawłowych.
Był promotorem 28 prac doktorskich na różne tematy z zakresu teologii Pawłowej egzegezy Ewangelii (św. Marek, św. Łukasz), struktury literackiej (Apokalipsa).
Jego główne publikacje to: La structure littéraire de l'épître aux Hébreux, 1963, 21976; Situation du Christ. Epître aux Hébreux 1-2, 1969; Prêtres anciens, Prêtre nouveau selon le N.T., 1980 (przetłumaczone na włoski, hiszpański i angielski); "Komentarz do Listu do Galatów".
Brał też czynny udział w opracowywaniu dokumentów kontynuujący pracę Soboru Watykasńskiego II, takich jak: „L'interprétation de la Bible dans l'Église” (1993), „Le Peuille” (1993). (1993), oraz „Le Peuple Juif et ses saintes Ecritures dans la Bible chrétienne” (2001).
W Papieskim Instytucie Biblijnym pełnił także inne funkcje: redaktora pism naukowych. Ponadto kierował około dziesięcioma pracami magisterskimi na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim; wykładał na tej uczelni przez dwa semestry; wykładał w Instytucie „Ecclesia Mater” na Uniwersytecie Laterańskim (dwa semestry). Był również członkiem „Studiorum Novi Testamenti Societas (SNTS)”. Był także członkiem międzynarodowego i międzywyznaniowego Towarzystwa Studiorum Novi Testamenti (SNTS) (przewodniczący w 1995 r.), członkiem Francuskiego Towarzystwa Biblijnego (ACFEB) od momentu jego powstania, uczestniczył w kongresach SNTS, ACFEB, Colloquim Biblicum Lovaniense (przewodniczący w 1984 r.), Pauline Ecumenical Colloquium (przewodniczący w 1995 r.).
Był członkiem Komisji Przygotowującej Konstytucję Apostolską „Sapientia Christiana”, następnie członkiem Papieskiej Komisji Biblijnej w latach 1984-2001 i jej sekretarzem w latach 1990-2001, konsultorem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan w latach 1980-1996. Konsultorem Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego od 1978 r. i Konsultorem Kongregacji Nauki Wiary od 1990 r.
Był jednym z trzech „duchownych powyżej osiemdziesiątego roku życia”, których „ze względu na zasługi oddane Kościołowi z przykładną wiernością i godnym podziwu poświęceniem” Benedykt XVI - na zakończenie audiencji generalnej w środę 22 lutego 2006 roku - ogłosił pragnienie wyniesienia do godności kardynalskiej, określając go jako „wielkiego egzegetę”.
Przez Benedykta XVI ustanowiony i ogłoszony kardynałem na Konsystorzu z dnia 24 marca 2006 r.
KAI/dm
Papież mówi głośno o tym, o czym sami boimy się nawet pomyśleć
Franciszek nie dzieli ludzi na wierzących i niewierzących. Wyciąga rękę do wszystkich i tłumaczy, że pandemia jest sygnałem alarmowym. „Potrzebujemy planu, by znów...
Skomentuj artykuł