Przydałby się sukces

To były piękne chwile. Przez trzy tygodnie ogromna część społeczeństwa żyła zbliżającym się sukcesem. I w ogóle całymi Mistrzostwami Świata w Piłce Siatkowej Mężczyzn. Jak ktoś zwrócił uwagę, zjawisko jest tym bardziej fascynujące i zasługujące na głęboką analizę, że (z wyjątkiem dwóch meczów) impreza nie była transmitowana w żadnej ogólnopolskiej darmowej telewizji. Mimo to w kolejne poranki w środkach komunikacji i w miejscach pracy jednym z głównych tematów były mecze siatkówki - sety, piłki meczowe, ataki przy siatce, bloki, serwy, nazwiska najlepszych zawodników itd.

To, co się działo w Katowicach w dniu finału, to już pełny odlot. Spodek wypełniony tak ciasno, że szpilki nie wetkniesz, wokół niego - mimo niezbyt zachęcających warunków atmosferycznych - pięćdziesiąt tysięcy ludzi. Prawie dziesięć milionów przed telewizorami. A potem ta radość, ten entuzjazm, to poczucie satysfakcji. Te telewizyjne programy poranne, w których powołanie nowego rządu przez Prezydenta RP nie mogło się przebić nad tematykę siatkarską i do niej zbliżoną. Te okładki gazet (nawet tych, które zwykle o sporcie nie piszą prawie wcale, a już na pewno nie na pierwszych stronach). Te tytuły w stylu "Jesteśmy najlepsi", "Jesteśmy mistrzami świata". To poczucie siły. Wspólne przeżywanie sukcesu. Nie tylko siatkarze zwyciężyli. Wszyscy, no, może prawie wszyscy, poczuliśmy się mistrzami.

Nie przeszkadzały nam malkontenckie marudzenia nielicznych, że siatkówka, to w sumie sport niszowy, nie to, co piłka nożna. Że przesadne świętowanie siatkarskiego sukcesu to próba kompensacji za kolejne niepowodzenia futbolistów oraz brak spektakularnych osiągnięć w wielu innych dziedzinach, nie tylko sportowych. Że kolejny raz usiłujemy rozładować kompleksy, nadymając balon dumy ponad miarę.

"Och, przydałby się i Kościołowi w Polsce taki sukces" - westchnął młody duszpasterz, komentując dwa dni po finale siatkarskie dokonania. "Taka świadomość mocy, jaka w nas drzemie. Takie przekonanie, że jesteśmy naprawdę dobrzy, więc nikt nam nie podskoczy. Żebyśmy odnaleźli w sobie to poczucie, że nie musimy być tylko dyżurnym chłopcem do bicia" - rozmarzył się na dobre. Mówił jeszcze o entuzjazmie, który porywa tłumy. O radości wspólnego przeżywania triumfu. O jednoczącej sile prawdziwych osiągnięć. O odwróceniu złej passy i radykalnej poprawie samooceny. O rozbudzeniu drzemiących w polskich katolikach nieograniczonych możliwości. "Może takim sukcesem okażą się Światowe Dni Młodzieży" - finalizował swoją refleksję z nadzieją. Zaraz jednak sam zmniejszył jej płomyk, dodając: "Ale to dopiero za dwa lata, a nam w Kościele sukces przydałby się znacznie wcześniej". W takim nastroju poszedł do szkoły, by zmierzyć się kolejny raz ze "skrzeczącą pospolitością", czyli codziennością Kościoła katolickiego w naszym kraju.

Nic dziwnego, że presja na osiąganie sukcesów zagościła również w "kościelnym" myśleniu wielu polskich katolików (nie tylko tych w koloratkach). To jedno ze zjawisk charakterystycznych dla współczesności. Można się na to zżymać i długo wywodzić, że nie jest celem Kościoła osiąganie sukcesów w ziemskiej doczesności. Można też inaczej. Na przykład przeanalizować siatkarskie wielkie, radosne dokonanie i zauważyć, że było ono możliwe dzięki zapałowi, wewnętrznemu przekonaniu o własnych siłach i możliwościach oraz ciężkiej pracy konkretnej grupy ludzi.

Specjaliści od coachingu twierdzą, że aby osiągnąć sukces, trzeba sobie na niego pozwolić. Trzeba mieć jasno wyznaczony cel, wiedzieć, po co się do niego zmierza, wypracować strategię i systematycznie, z determinacją ją realizować. A przede wszystkim potrzebna jest wiara. Jeśli chodzi o osiąganie sukcesu "kościelnego" z pewnością nie chodzi tu wcale o wiarę w siebie i we własne siły.