Jaka fundamentalna różnica zachodzi między faryzeuszem a celnikiem w dzisiejszej przypowieści? Co sprawiło, że jeden został usprawiedliwiony, a drugi nie?
"Myślę, że większość katolików zgodziłaby się z tym, że jesteśmy Kościołem walczącym. Ale problem nie w tym orzeczeniu, lecz w rozumieniu, co to znaczy «walczyć w Kościele»" - pisze jezuita.
To pycha jest naszym największym wrogiem i zarazem przeszkodą w drodze do Boga. Ona umiera ostatnia. Długie lata ciągniemy za sobą nasze codzienne grzechy, wady i ułomności jak kulę u nogi, ponieważ często jedyną rzeczą, której szukamy, to święty spokój, żebyśmy się już nie musieli zmagać i męczyć.
Czy Jezus nie stosuje tutaj jakiejś prowokacji? Czyż właśnie zarzut o obojętność Boga wobec ludzi nie pojawia się na ustach wielu osób na widok panoszącego się w świecie zła?
Pieniądze i majątki przeminą, ale relacje pozostaną. Co się jednak stanie z człowiekiem, który zamiast cieszenia się z głębokich relacji z Bogiem i ludźmi na końcu pozostanie tylko w relacji z dobrami materialnymi? - pisze Dariusz Piórkowski SJ.
"Choć u nas nie ma zalegalizowanej eutanazji czy aborcji na taką skalę, jak gdzie indziej, to jednak są inne grzechy: zdrady, rozpadające się małżeństwa i rodziny, pijaństwo i inne zniewolenia" - pisze jezuita na Facebooku.
Dariusz Piórkowski SJ
Jaka jest różnica między słabością, grzechem a nieuporządkowanym uczuciem? Niełatwo rozeznać się w tej kluczowej sprawie dla życia wiary i moralności.
"Kiedy nasze dobre dzieła zaczynają się sypać bądź doświadczamy klęski w duchowej bitwie, być może jest to sygnał, że za bardzo polegamy na środkach materialnych, na szukaniu przywilejów".
Dariusz Piórkowski SJ / ml
"Czytam różne kazania, oświadczenia, teksty katolickich publicystów, księży, biskupów. Zmagają się w nich z całą watahą wilków" - pisze jezuita na swoim Facebooku.
facebook.com / Dariusz Piórkowski SJ / sz
"Najbardziej niepokojącym fenomenem w naszej religijności jest wzrost popularności objawień prywatnych, świadectw z egzorcyzmów (…) Egzorcyści stają się większymi znawcami teologii i autorytetami niż święci i teologowie. Mają bowiem dostęp do szczególnej wiedzy pochodzącej od diabła i złych duchów" - pisze jezuita.
Nowe przykazanie miłości jest darem. Na czym polega jego nowość? I co to znaczy, że mamy kochać innych (nie siebie samych) tak jak Jezus?
Dariusz Piórkowski SJ / DEON.pl
W uroczystość św. Stanisława wysłuchałem płomiennego kazania, w którym kaznodzieja ubolewał nad zagubieniem i moralnym upadkiem społeczeństwa. Dwie rzeczy szczególnie mnie uderzyły.
Zmartwychwstały potwierdza, że wielkość nie tkwi w panowaniu, lecz w służbie. A ta wyraża się często tak prosto, że aż skłonni jesteśmy tej prostoty nie zauważać.
W tej przypowieści większy kłopot ma starszy syn, który, zapewne podobnie jak jego młodszy brat, doznaje wstrząsu, kiedy widzi ojca dającego za nic, pomimo niewdzięczności jego obu dzieci.
Jeśli w otaczającym nas świecie napotykamy złe wydarzenia, nie powinniśmy się skupiać wyłącznie na lęku, które one wywołują.
Sen jest z jednej strony symbolem ucieczki przed Bogiem, rodzajem zwątpienia i zniechęcenia. Z drugiej dramatyczną próbą uniknięcia zadania, do którego człowiek został wezwany.
Czy metafora o belce we własnym oku i drzazdze w oku brata oznacza, że nie mamy wydawać jakichkolwiek ocen moralnych na temat ludzkiego postępowania?
Dlaczego Jezus zobowiązuje nas do miłości nieprzyjaciół? Ponieważ kocha ich Bóg. Ale co to znaczy, że ich kocha? Pragnie ich dobra. Nie przekreśla. Nie skazuje z góry na piekło.
Chrystus nie przyszedł powiększyć w świecie obszaru świętego spokoju, za którego parawanem chętnie ukrywamy nasze wszystkie wady i gnuśność.
Być może jednym ze źródeł kryzysu wiary wielu chrześcijan jest narastający brak dobrej, biblijnej katechezy dorosłych i przerost kaznodziejstwa nad homiliami.
{{ article.description }}