Dariusz Piórkowski SJ / facebook.com / ml
"Co roku powtarza się to samo w Wielki Czwartek. Wielu księży i wiernych czyni z niego wyłącznie święto księży. Wspaniale, ale chyba nie o to chodziło Jezusowi" - pisze Dariusz Piórkowski SJ.
KAI / sz
Centrum Ochrony Dziecka, kierowane przez o. Adama Żaka SJ przygotowało trzy teksty na odprawiane dziś w parafiach oraz innych wspólnotach nabożeństwa Drogi Krzyżowej.
Wielki Post to czas pustyni i walki z tym, który nas kusi, odwodzi od miłości i utrudnia nasze bycie światłem dla świata.
Kiedy Jezus rozmnaża chleb, przemienia wodę w wino, sprawia obfity połów, zawsze daje w nadmiarze. Bóg pragnie ludzkiego szczęścia i obfitości, lecz nie zmienia cudownie ziemi w raj.
Sądzę, że na niewiele zda się nawet wielka liczba księży, jeśli nie nastąpi zmiana modelu funkcjonowania Kościoła oraz reforma formacji zarówno kapłanów jak wiernych świeckich.
Być może narastający dzisiaj problem z wyborem drogi życiowej i odkryciem powołania przez wielu młodych, wynika stąd, że za mało rozmawiamy w rodzinach o rzeczach ważnych, o mądrości.
Jakże często nasze przygotowanie do świąt to pobożne usiłowanie, aby ukryć naszą duchową nagość, zarówno przed Bogiem jak i przed sobą i innymi ludźmi.
Ostatnio podczas rekolekcji ignacjańskich towarzyszyłem dwojgu młodym wierzącym osobom, które miały sporą trudność z podjęciem wyboru drogi życiowej. Na czym polegał problem?
Ostatnio podczas rekolekcji ignacjańskich towarzyszyłem dwojgu młodym wierzącym osobom, które miały sporą trudność z podjęciem wyboru drogi życiowej. Na czym polegał problem?
Jezus wyjaśnia uczniom, że cudzołóstwo zachodzi zarówno wtedy, gdy mąż oddala żonę jak i wtedy, gdy żona opuszcza męża. W ten sposób wprowadza równowagę: żona jest taką samą osobą jak mąż.
Dlaczego apostołowie milczeli? Myślę, że po prostu trudno im było przyznać się do tego, że czegoś nie rozumieją. Po co wysłuchiwać niepotrzebnego komentarza, no i dopuszczać do siebie słabość?
Jesteśmy skłonni widzieć cuda tylko w nadzwyczajnościach, a przecież zapomnienie o sobie i pomoc drugiemu w potrzebie to też cud, często pierwszy i konieczny etap długiego procesu uzdrowienia.
Chodzi o walkę "przeciw nam samym i przeciw podstępom kusiciela, który robi wszystko, by odwrócić człowieka od modlitwy, od zjednoczenia z Bogiem".
Jeśli uważam, że należy chodzić do kościoła i wyciąć coś ze swego czasu, aby wypełnić religijny przepis, to prawdopodobnie nie będzie to miało wpływu na życie, bo kieruje mną pogańskie wyobrażenie o Bogu.
Czy w Polsce przechodzimy kryzys wiary, a nie tylko spadek powołań? Nie mam co do tego wątpliwości. Ale też nie rozpaczam z tego powodu. Raczej dostrzegam w tych przemianach ogromną szansę odnowy i powrotu do źródeł.
Czy w Polsce przechodzimy kryzys wiary, a nie tylko spadek powołań? Nie mam co do tego wątpliwości. Ale też nie rozpaczam z tego powodu. Raczej dostrzegam w tych przemianach ogromną szansę odnowy i powrotu do źródeł.
Nastawieni byli na to, że będzie po staremu. A tu niespodzianka. Cała uroczystość zaczęła się od radości, potem nastrój zmienił się w zdziwienie, a na końcu gości obleciał strach.
Działania Bożego w świecie nie można oceniać kryteriami skuteczności, a więc liczbowo jak w firmie produkującej sprzęt AGD czy w handlu. Niewiele w królestwie Bożym zależy od ludzkich wysiłków.
Schemat tego grzechu ciągle się powtarza, choć często zaczyna się niewinnie, niepozornie. Nie trzeba daleko szukać ani sięgać do zamierzchłej przeszłości.
Koniczynka św. Patryka albo trzy klawisze fortepianu św. Ignacego Loyoli są jakąś ułomną formą przedstawienia Trójcy, tyle że niewiele wnoszącą do sprawy. Wobec tego są dwa wyjścia, a nawet trzy.
{{ article.description }}