#dziecko

Miałem kogoś. Mama, tata, znajome twarze. Pamiętam ich głos i to, że byli, choć czasem nie byli dla mnie mili. Ale byli mi znani, moi, a ja byłem ich. Może nawet ich nie pamiętam, ale wiem, że kiedyś byli. A teraz ich nie ma – obojga albo jednego z nich. Czyj więc teraz jestem? Do kogo przynależę? Gdzie jest moje miejsce? Kim jestem? Kim mogę być?

O losie rodziny rozstrzyga to, w jaki sposób małżonkowie i ich dzieci przeżywają więź z Bogiem.

Mama to ktoś, dla kogo nie ma rzeczy niemożliwych. Przekonuję się o tym, pracując jako pedagog w szpitalu dziecięcym.

„Ojcze nasz, któryś jest w niebie…” – te słowa Modlitwy Pańskiej każdemu mężczyźnie, który je wypowiada, powinny przypominać, jakim zaszczytnym powołaniem został obdarowany.

Stosunek dziecka do wartości kształtuje się w kontekście relacji społecznych z osobami znaczącymi, a szczególnie relacji, które mają podłoże uczuciowe. Matka i ojciec – osoby dla dziecka najważniejsze − wprowadzają dziecko w obszar, który dla nich samych jest ważny: w swój świat wartości.

Wychowanie do wartości odbywa się głównie poprzez kontakt z autorytetami, naśladowanie wzorów, obserwowanie konkretnych przykładów uosabiających te wartości. Jan Paweł II jest jedną z najbardziej znaczących postaci XX i początku XXI wieku. Jego osoba, życie i nauczanie wywarły niezwykły wpływ na wiele środowisk i ogromną liczbę pojedynczych ludzi na całym świecie.

Dzisiaj w mediach możemy się spotkać ze scenami, które nas niejednokrotnie zaskoczą. Wystarczy przejrzeć kanały z filmami dla dzieci, np. Jetix, Cartoon Network.

W Polsce co roku rozwodzi się 45 tysięcy małżeństw. Większość z nich ma dzieci, które w sytuacji rozwodu rodziców są oczywiście w różnym wieku. I o ile wiek dziecka ma znaczenie dla sposobu, w jaki manifestują się emocje związane z przeżyciem rozwodu, o tyle wiek nie ma znaczenia dla faktu, iż rozwód to zawsze kryzys, szok i tragedia.

Rodzice powinni przyjąć do wiadomości, że jeśli dziecko jest obecnie nieśmiałe, nie oznacza to złej prognozy na przyszłość. Dzieci uczą się wyłącznie na modelach wziętych z życia - nie na radach, zawierających nawet najlepsze intencje.

Bez domu. Bez bliskich. Bez perspektyw. W strachu o każdy kolejny dzień. W ciąży. Postanowiłam urodzić.

Przedwczesny poród, niska waga urodzeniowa, wady wrodzone - to tylko niektóre efekty picia alkoholu czy palenia tytoniu przez ciężarne kobiety. Mimo to 11 proc. Polek przyznaje, że będąc w ciąży paliło, a 14 proc. - że piło alkohol.

W naszej tradycji mieści się romantyczny ideał matki Polki, która wysyła męża i synów na wojnę, zostaje sama i wszystkiemu potrafi podołać. Koresponduje z nią katolicka wizja kobiety całkowicie oddanej rodzinie. Dzisiejszy świat oba te wzorce podważa, a nawet niszczy. Kobiety nie są już, jak dawniej, wychowywane wyłącznie do roli matki. Mogą realizować się w ciekawym zawodzie i robić karierę, co w dużej mierze koliduje z obrazem matki poświęcającej się dzieciom.

Czasami dorośli bardzo wspaniałomyślnie podchodzą do pojęcia prawdy, natomiast kłamstwo dziecka od razu wzbudza ich gniew. W przypadku dzieci niekiedy ma się trudności z odróżnieniem, co jest fikcją, a co nie.

Dziecko nie żyje. Lekarze nie mieli wątpliwości. Od 3 tygodni moja siostra nosi w sobie martwy płód. Trzeba usunąć. Natychmiast. Żeby nie było zakażenia…

Bill Gates, Thomas Edison, Theodore Roosevelt - te nazwiska padają jako przykłady. Dlaczego? Bo oni też nigdy nie chodzili do szkoły - uczyli się w domu. Byli homeschoolerami - tak bowiem dziś nazywani są zwolennicy edukacji domowej. W Stanach Zjednoczonych ta metoda ma miliony zwolenników. W Polsce ich liczba rośnie.

Czy dziecko doświadczy miłości, czy odepchnięcia, czy będzie czuło się kochane, czy też nie, zależy od tego, jak matka na nie patrzy, jak je dotyka, jak się z nim obchodzi. Pozytywna relacja dziecka z matką jest kapitałem na życie, którego wagi przecenić się nie da.

Dzieci potrzebują czasu, by się rozwijać, każde we własnym tempie. Tylko dzieci, które czują, że są akceptowane mogą wykształcić samodzielność i odwagę oraz rozwinąć się jako niezależne osobowości.

Powodzenia szkolne i życiowe uczniów w ogromnej mierze zależą od siły związku dwóch środowisk: nauczycieli i rodziców oraz jakości ich współpracy. Nauczyciele i rodzice są naturalnymi sojusznikami, partnerami, dzielącymi wspólne doświadczenie i połączonymi wspólnym celem, którym jest dobro dziecka – jego edukacyjny i życiowy sukces. Nauczycielsko-rodzicielskie przymierze z uczniem i dla ucznia oznacza świadome opowiedzenie się jednych i drugich za taką formą współistnienia, w której nauczyciele i rodzice starają się być razem po jednej stronie – po stronie ucznia.

Zachęcaj dziecko do tego, by chciało mówić o trudnościach, poszukiwało rozwiązań i otwarcie rozmawiało o swoich problemach. Wtedy poczuje, że potrafi działać skutecznie, że może być pewne siebie.

Dzięki regularnie powtarzającemu się, rytmicznemu używaniu pewnych przedmiotów, rodzice dają dziecku poczucie pewności, a ponieważ robią to z miłością, pewni siebie i w sposób bardzo jednoznaczny dają im poczucie bezpieczeństwa i bliskości.

{{ article.description }}