#liturgia

Kościół przechowuje w tradycji modlitwę, której zadaniem jest wielbienie Boga dzień i noc. Jest nią Liturgia Godzin, powszechnie zwana brewiarzem. W Pieśń chwały od czasów śś. Augustyna i Benedykta wpisana jest muzyka, której szlachetnym przykładem w Kościele są melodie chorałowe.

W najbliższych tygodniach w obrębie Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów powstanie omisja ds. sztuki sakralnej i muzyki liturgicznej - twierdzi na łamach portalu vaticaninsider dobrze poinformowany włoski watykanista, Andrea Tornielli.

Rok liturgiczny to powolny i pewny proces zanurzania się w życie Chrystusa, który ostatecznie domaga się od nas również, abyśmy sami stali się zwiastunami tego życia.

W dniach od 14 do 16 września 2011 r. odbył się zjazd Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych w Warszawie na Bielanach. Tematem obrad był projekt instrukcji regulującej kształt muzyki liturgicznej w Polsce. Tematem obrad był projekt instrukcji regulującej kształt muzyki liturgicznej w Polsce.

Liturgia powinna być sprawowana w taki sposób, aby było jasne, że jest ona w pierwszym rzędzie dziełem Boga. Dzięki temu stanie się ona katechezą, w której sam Bóg będzie nauczał i wychowywał wiernych - przypomina Benedykt XVI uczestnikom 62. Krajowego Tygodnia Liturgicznego we Włoszech. Jest to pięciodniowy kongres, który rokrocznie odbywa się w jednej z włoskich diecezji. W tym roku gości go Triest, a główny temat poświęcono liturgii jako źródle katechezy.

„To paradoksalne, że właśnie liturgia, podstawowe miejsce harmonii i spotkania, pojmowana jest czasem jako swego rodzaju pole bitwy pomiędzy tymi, którzy – każdy odwołując się do swoich słusznych racji – chcieliby zrewidować sposób wykorzystywania muzyki i śpiewu podczas celebracji”. Tak krytyk muzyczny “L'Osservatore Romano” Marcello Filotei komentuje w piątkowym wydaniu watykańskiego dziennika dyskusję na ten temat, której rzymska "La Repubblica” poświęciła aż trzy strony czwartkowego numeru.

Liturgia nie znosi pośpiechu. Nie może być wykładem ani koncertem, nie potrzeba w niej doznań artystycznych ani bogactwa informacji - potrzeba jak najpiękniejszego uwielbienia Ojca z Chrystusem i w Chrystusie. I wszystko temu uwielbieniu musi być podporządkowane.

Lutowo-marcowy numer miesięcznika „Więź” podejmuje temat języka wiary i niewiary. W specjalnej ankiecie pytano członków Zespołu Laboratorium Więzi o „o język Kościoła katolickiego jako wspólnoty i jako instytucji, ale też szerzej: o diagnozę stanu umiejętności komunikowania przez Polaków duchowego doświadczenia wiary w aktualnej sytuacji kulturowej”.

Gdy Piotr wypierał się znajomości z Jezusem, zdradziła go jego mowa, która była dla służącej dowodem na to, że jednak jakaś więź między nim a Rabbim z Nazaretu istnieje. A co zdradza nasz sposób mówienia o mszy świętej?

Wzmianki o stule pochodzą z czasów Jana Chryzostoma. Początkowo delikatna lniana szata szafarzy była przeznaczona tylko dla diakonów. Ale już w VI w. używali jej biskupi i prezbiterzy. Od synodu w Bradze w 675 r. aż do reformy liturgicznej zapoczątkowanej Soborem Watykańskim II Kościół nakazywał noszenie stuły prezbiterom podczas sprawowania Mszy św. Miała okrywać ramiona i krzyżować się na piersiach.

Jest miedzy nami zgoda, że zdarzają się postępki po stronie duchownych, ale i wiernych, które budzą niepokój i troskę. Podstawowa różnica dotyczy jednak oceny źródła takiego stanu rzeczy. W moim odczuciu kryzys nie został wywołany jednym tylko czynnikiem, czyli nacjonalistycznym ukąszeniem - "Destrukcji liturgii" ciąg dalszy.

Mimo że autentyczna troska o liturgię niewątpliwie łączy mnie i księdza Wojciechowskiego, to jednak są między nami istotne różnice. Nie sposób ich nie zauważyć. Jak i zdziwienia, że mój Polemista nie zna Kościoła, który ja krytykuję. Ale może to i lepiej? Znać taki Kościół to bowiem nic przyjemnego.

Artykuł "Destrukcja liturgii" wywołał u mnie dwojakie uczucia. Sprzeciw wzbudziła główna teza tekstu, ekstremalnie przerysowana, i niewiele mająca wspólnego z tym, co w istocie dzieje się w polskim Kościele. Próba zrozumienia doprowadziła mnie do kilku wniosków, którymi – polemicznie – pragnę się podzielić.

Nadużycia liturgiczne mogą poważnie osłabić wiarę katolików – dowodzi w swej najnowszej książce ks. Nicola Bux, znany włoski liturgista.

Powiem to z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa: na liturgii katolickiej czuję się często jak na pogańskim spędzie, jakbym wyznawał jakieś prymitywne wierzenia z prehistorii czy starożytności, a nie nowatorską i śmiałą, akcentującą więź z Bogiem, dającą nadzieję wiarę chrześcijańską.

„Dość już eksperymentów liturgicznych, kościół jest miejscem ciszy i modlitwy” – pod takim tytułem świąteczne wydanie włoskiego dziennika Il Giornale zamieściło wywiad z prefektem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

23 października 2010, o godz. 16.45 zapraszamy serdecznie na pokaz układania ikebany liturgicznej O. Hieronima Kreisa OSB.

W Castelgandolfo za zamkniętymi drzwiami trwa debata nad właściwym rozumieniem Soboru Watykańskiego II. Obok Ojca Świętego uczestniczą w niej jego byli uczniowie.

W XVI wieku reformacja doprowadziła w zachodnim chrześcijaństwie do znacznego zachwiania równowagi pomiędzy rzeczywistością słowa Bożego a sakramentami w życiu liturgicznym Kościoła. Reformatorzy nauczali bowiem przede wszystkim o prymacie słowa Bożego, traktując sakramenty jako widzialne słowo. Ponadto zawęzili pojęcie sakramentu jedynie do dwóch obrzędów liturgicznych: chrztu i Wieczerzy Pańskiej, której nie sprawowano nawet w każdą niedzielę.

Gdy ktoś zajmuje się historią porównawczą religii, antro­pologią religii lub teologią liturgii, gest nabiera dla niego spe­cjalnego znaczenia i nie może go zlekceważyć.

{{ article.description }}