#potrzeby

Dlaczego troszczymy się o bliskich, a zapominamy o własnych potrzebach? Czy warto zaciskać zęby w niechcianej pracy? Co sprawia, że zatracamy się w miłości? Jak zacząć być dla siebie ważnym? Na te i inne pytania odpowiada w rozmowie Tomasz Waleczko, psycholog.

Istnieją okoliczności, które wymykają się ludzkiej kontroli i są przeszkody, które stają na drodze i których nie sposób pokonać. Przeszkody te powinny nas uczyć, że czasami trzeba przestać o coś zabiegać, do czegoś dążyć i zacząć żyć w sposób prosty.

Czasem zastanawiam się, czy spora część par, które widzę, znam, o których słyszę i czytam, bierze udział w jakimś tajnym doświadczeniu albo konkursie pod tytułem "jak zniszczyć swoje małżeństwo".

Dziś obchodzimy Światowy Dzień Zespołu Downa. Z tej okazji w sieci pojawił genialny się film, który pokazuje "specjalne" potrzeby ludzi z dodatkowym chromosomem.

Jose Mujica ma 83 lata, mieszka na farmie i jeździ starym, rozklekotanym "Garbusem". Prawie całą pensję oddaje potrzebującym. Staruszek o dobrym sercu? Nie. To były prezydent Urugwaju.

Dla jednych bycie w porządku to rezygnacją z własnych potrzeb. Inni bycie fair zamieniają w zasadę "oko za oko, ząb za ząb". Sprawdź, jak jest u ciebie i jak sobie radzić w relacjach z bliskimi.

Wszyscy jesteśmy spragnieni miłości, wielkiej miłości. Im bardziej doświadczamy słabości, kruchości, bezradności, tym wyraźniej w całej naszej postawie widać owo wielkie pragnienie miłości.

Obie rzeczywistości stworzył dobry Bóg. I potrzeby, i pragnienia mają swoje miejsce w naszym życiu. Ale to swoje miejsce muszą znaleźć.

Pierwszą potrzebą człowieka jest miłość, poczucie bycia kochanym. Nie chodzi o słowa, ale o postawę. Człowiek w zasadzie dobrze odczytuje to nastawienie innych do siebie. Już małe dziecko doskonale czuje, czy jest kochane, czy jest radością dla swoich rodziców, dla bliskich.

Gwarancją prawidłowego rozwoju i wzrostu osobowości jest zaspokajanie potrzeb. Ich realizacja pomaga nam osiągnąć dojrzałą osobowość. Dlatego rodzice i nauczyciele powinni świadomie wzbudzać i kształtować pewne potrzeby u dzieci, po to, aby ich zaspokajanie umożliwiało im osiągnięcie satysfakcjonującego życia.

Jakieś kremy dynamiczne, balsamy, żele… A wszystko po to, by chory organizm zyskał motywację do walki z chorobą. Wszystkie oczywiście bez recepty, bo jaki lekarz podpisze się czytelnie pod zaleceniem stosowania „kremu dynamicznego”, zapewniającego przyrost życzliwości do teściowej albo wiarę w siebie?

{{ article.description }}