#rodzice i dzieci

Pokolenie, które walczyło ze swoimi ojcami, stało się sługami swoich dzieci. Nie jest w stanie powiedzieć ‘nie’. Dla wygody w domach panuje zawieszenie broni: jako rodzic pozwalam ci robić, co chcesz, byle tylko uniknąć napięcia czy konfliktu. To lęk przed przecięciem pępowiny. A to niszczy budowanie własnej autonomii, afirmację własnej tożsamości rodzica czy młodzieńca – mówi psychiatra i socjolog Paolo Crepet.

Czy rodzice mają znikomy wpływ na kształtowanie swoich dzieci? Czy można wskazać przyczyny kryzysów psychicznych, które przeżywają dzieci? Czy winić za nie należy wyłącznie rodziców? Dlaczego nadmierne obarczanie się winą przez rodziców nakręca błędne koło problemów? – to pytania, które pojawiają się w rozmowie Moniki Szubrycht z dr. Markiem Kaczmarzykiem, profesorem Uniwersytetu Śląskiego. Zapis tej rozmowy znalazł się w książce "Szczęśliwe i silne dziecko" (Wyd. MANDO), której fragment publikujemy.

Nowy rok szkolny to okazja, aby przypomnieć sobie niezmienną prawdę, że pierwszymi nauczycielami i wychowawcami dzieci są ich rodzice. To jest ich prawo, a zarazem obowiązek – mówił podczas uroczystości patronalnych ku czci Matki Bożej Pocieszenia w Górce Duchownej bp Jan Glapiak. W sanktuarium modlono się za uczniów i nauczycieli na progu nowego roku szkolnego.

Nie wszyscy rodzice - i mowa tu szczególnie o matkach - są w stanie zdrowo zdystansować się od wchodzących w dorosłość swoich dzieci. Na czy polega oddzielenie od własnego dziecka, pisze Osvaldo Poli w książce “Serce taty. Niezbędnik każdego ojca”.

Ojciec nie musi płacić za studia córki, która ma 36 lat i wciąż nie uzyskała dyplomu - takie rozstrzygnięcie podjął sąd w Neapolu.

Kocham cię. Cieszę się, że jesteś. Jesteś dla mnie darem od Boga i bardzo cieszyłam się, gdy się urodziłeś. Uwielbiam, gdy się uśmiechasz. Twoje przytulenie dodaje mi sił i jest jak balsam na serce...

Prawidłowość jest prosta: im starsze dziecko, tym trudniej mieć z nim dobrą relację. Przyczyny mogą być różne i nie chodzi o to, by spędzać godziny na dociekaniu, co poszło nie tak, że ty i twoje dziecko nie umiecie już ze sobą zwyczajnie rozmawiać. 

W minioną sobotę obchodziliśmy w Kościele święto Stanisława Kostki, który znany jest między innymi z bycia patronem młodzieży. Im bliżej go poznaję, tym większa we mnie fascynacja i wewnętrzne pragnienie, by moi synowie mieli w sobie taki upór jak on. Nawet wbrew moich wyobrażeń…

Pewnie myślisz, drogi rodzicu, że skoro już masz swoje własne małe, bezbronne maleństwo, to właściwie nic poza sprawowaniem podstawowej opieki nie musisz robić... Albo inaczej – cokolwiek zrobisz, ono i tak będzie twoim dzieckiem. Czy na pewno?

Mijające tygodnie pokazały mi, że moje głębokie przekonania, że wiem, co dla mojego syna jest dobre, że znam go jak nikt inny i kocham nad życie – choć obiektywnie oczywiście wartościowe – są skażone grzechem pychy. I przez to łatwo mogą stać się karykaturą.

Wszystko staje na głowie, gdy pojawiają się dzieci. To zdanie słyszeliście już pewnie setki razy. Jeśli dodać do tego jeszcze „zachęty” typu: „dopiero teraz wiem, co to zmęczenie”, „seks? A co to jest?” i „od bałaganu jeszcze nikt nie umarł” to można skutecznie wywnioskować, że tylko szaleńcy świadomie decydują się mieć dzieci.

Jeśli porównujemy modele telefonów, chcemy po prostu wybrać najlepszy. A po co porównujemy dzieci? Mamy zamiar wytypować swoje ulubione?

Na pytanie po ile godzin dziennie pracuje odpowiedział, że 14, na co ja w szoku pytam, czy córka jeszcze nie mówi na niego "wujku".

To doprawdy skandaliczne niedopatrzenie, że dzieci rodzą się bez dołączonej instrukcji obsługi.

"Byliśmy zaskoczeni wynikiem i dlatego tak długo zwlekaliśmy z publikacją badań" - mówią badacze.

{{ article.description }}