#Wychowawca

Czy cisza może mieć znaczenie w wychowaniu? Czy w swoich działaniach wychowawczych korzystamy z daru, jakim jest cisza, lub umiejętność milczenia?

Z dr. Tadeuszem Wasilewskim, ginekologiem położnikiem, specjalizującym się w leczeniu niepłodności małżeńskiej przy wykorzystaniu najnowszych osiągnięć medycyny, w tym naprotechnologii, rozmawia Jolanta Tęcza-Ćwierz.

Dziecko jest takim samym człowiekiem jak dorosły, tylko trochę mniejszym. Słynne zdanie Janusza Korczaka: „Nie ma dziecka, jest człowiek” najdobitniej oddaje tę prawdę.

Dzieciństwo jest okresem, w którym kształtują się istotne elementy osobowości, m.in. poczucie własnej wartości czy kształtowanie stosunku do świata. Wpajając wartości moralne, pomagamy dziecku w kształtowaniu mocnego charakteru, który pozwoli mu oprzeć się negatywnym wpływom ze strony rówieśników i zagrożeniom współczesnej cywilizacji. Rodzice mają do dyspozycji wiele możliwości – od czytania bajek i omawiania z dzieckiem konkretnych cech i zachowań, po gry, rozmowy, odgrywanie ról i scenek. Kiedy brakuje pozytywnego rodzicielskiego wpływu, dzieci absorbują informacje z mediów, od rówieśników i otoczenia.

Stosunek dziecka do wartości kształtuje się w kontekście relacji społecznych z osobami znaczącymi, a szczególnie relacji, które mają podłoże uczuciowe. Matka i ojciec – osoby dla dziecka najważniejsze − wprowadzają dziecko w obszar, który dla nich samych jest ważny: w swój świat wartości.

Wychowanie do wartości odbywa się głównie poprzez kontakt z autorytetami, naśladowanie wzorów, obserwowanie konkretnych przykładów uosabiających te wartości. Jan Paweł II jest jedną z najbardziej znaczących postaci XX i początku XXI wieku. Jego osoba, życie i nauczanie wywarły niezwykły wpływ na wiele środowisk i ogromną liczbę pojedynczych ludzi na całym świecie.

Wagarowanie dotyczy dzieci źle się uczących, osamotnionych, które w ten sposób pragną zwrócić na siebie uwagę, bo nikt się nimi nie interesuje. Wagary są objawem zaburzonego zachowania na skutek licznych konfliktów, urazów psychicznych doznanych w szkole, wśród rówieśników i w rodzinie. Wagarowicze przeważnie nie zdradzają lęku. Nauczyciele mają z nimi dużo kłopotów wychowawczych.

W naszej tradycji mieści się romantyczny ideał matki Polki, która wysyła męża i synów na wojnę, zostaje sama i wszystkiemu potrafi podołać. Koresponduje z nią katolicka wizja kobiety całkowicie oddanej rodzinie. Dzisiejszy świat oba te wzorce podważa, a nawet niszczy. Kobiety nie są już, jak dawniej, wychowywane wyłącznie do roli matki. Mogą realizować się w ciekawym zawodzie i robić karierę, co w dużej mierze koliduje z obrazem matki poświęcającej się dzieciom.

Narodowy Dzień Życia – 24 marca – święto, które zostało uchwalone przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku. W latach ubiegłych obchody odbywały się pod hasłami: „Dom pełen skarbów”, „Być ojcem – rola życia”, „Razem na zawsze”, „Jestem mamą – to moja kariera”, „Stawiam na rodzinę!”, a w roku bieżącym – „Solidarność międzypokoleniowa”. Celem kampanii jest afirmacja wartości rodzinnych i budowanie pozytywnego klimatu wokół rodziny.

Bezinteresownie, nieodpłatnie i z potrzeby serca opiekują się chorymi ludźmi, zaniedbanymi dziećmi, troszczą się o środowisko naturalne. Wolontariuszem może zostać każdy. Nie trzeba mieć doświadczenia, jedynie trochę chęci i wolnego czasu. W Polsce najbardziej rozpowszechnioną formą wolontariatu jest pomoc osobom niepełnosprawnym, dzieciom w domach dziecka i hospicjach. Najczęściej wolontariuszami zostają uczniowie liceów i studenci.

Powodzenia szkolne i życiowe uczniów w ogromnej mierze zależą od siły związku dwóch środowisk: nauczycieli i rodziców oraz jakości ich współpracy. Nauczyciele i rodzice są naturalnymi sojusznikami, partnerami, dzielącymi wspólne doświadczenie i połączonymi wspólnym celem, którym jest dobro dziecka – jego edukacyjny i życiowy sukces. Nauczycielsko-rodzicielskie przymierze z uczniem i dla ucznia oznacza świadome opowiedzenie się jednych i drugich za taką formą współistnienia, w której nauczyciele i rodzice starają się być razem po jednej stronie – po stronie ucznia.

Wolontariat to bezpłatne, świadome i dobrowolne działanie na rzecz innych, wykraczające poza więzi rodzinno-koleżeńskie – mówi definicja Centrum Wolontariatu (www.wolontariat.org.pl). Wolontariusz może pracować w organizacjach pozarządowych i instytucjach publicznych. Pomaga w pracach biurowych, koordynuje projekty, pisze wnioski. Wolontariusze mogą pomagać osobom bądź rodzinom, które tej pomocy potrzebują. Główną grupą odbiorców pracy wolontariuszy są osoby niepełnosprawne. Jakie są zadania wolontariatu? Jaka jest jego rola w procesie wychowania? – o tym w lutowym numerze "Wychowawcy".

Jasny, słoneczny korytarz. Ściany w kolorze szpinaku, na nich korkowe tablice z wielobarwnymi rysunkami. W powietrzu unosi się zapach środków dezynfekcyjnych. Popołudniową ciszę przerywa krzyk jednej z pensjonariuszek Domu Pomocy Społecznej im. Jana Pawła II. Pani Ania woła syna − nie pamięta, że on nie żyje, nie wie też, gdzie sama znajduje się obecnie. W drzwiach pojawia się starsza, siwiuteńka kobieta w błękitnym szlafroku. Nic nie mówi, przygląda się wolontariuszowi i zamyka drzwi.

Saltrom, czyli Salezjański Ruch Troski o Młodzież – to organizacja powołana w 1981 roku, która podejmuje działalność o charakterze wychowawczym, profilaktycznym i edukacyjnym. Saltrom pomaga dzieciom oraz młodym ludziom, którzy znajdują się w różnych trudnych sytuacjach życiowych (np. mają problemy w domu rodzinnym, w szkole, pochodzą ze środowisk niewydolnych wychowawczo).

Jak przeprowadzić spotkanie z rodzicami, aby było satysfakcjonujące dla obu stron? Jak zachęcić rodziców do współpracy ze szkołą? – o tym w styczniowym numerze.

O sukcesie szkolnym ucznia w znacznym stopniu decyduje harmonijna współpraca nauczycieli i rodziców, zwłaszcza że cele edukacji tych dwóch środowisk są zbieżne. Niestety, praktyka dnia codziennego temu przeczy.

Moda na wieczną młodość, wspaniałą sylwetkę, jędrną skórę, gęste włosy, sprawność fizyczną (na pierwszym miejscu), czasami i intelektualną, skutecznie odwraca uwagę współczesnych od prawdziwych problemów świata.

W rozmowach indywidualnych z rodzicami moich małych uczniów często słyszę stwierdzenie: − Ja sobie już z nim nie radzę. Jedna z matek w odpowiedzi na problemy z zachowaniem jej syna stwierdziła: − Nie mam czasu teraz się tym zająć. Studiuję. Inna matka: − Kiedy ja mam z nią rozmawiać, jeśli wracam z pracy po osiemnastej?

Dobro nie jest medialne. Najczęściej dzieje się w zaciszu domu. Nie jest też nachalne, ani natychmiastowe. Nie lubi błysku fleszy. Jeżeli nawet pojawia się w mediach, to razem z nim zjawia się cukierkowatość i ckliwość. Jest to widoczne zwłaszcza w okolicach Świąt Bożego Narodzenia i Dnia Dziecka. Wtedy łatwiej o odruch serca widzów i jednorazowy datek dla biednych „sierotek”.

W numerze listopadowym "Wychowawcy" czytelnicy znajdą krótkie omówienia poszczególnych form i metod aktywizujących w nauczaniu w odniesieniu do metod tradycyjnych.

{{ article.description }}